Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 18]

Vijf gedichten
Mickey Walvisch

Foto's kijken

Ik klapwiek vleugellam door mijn verleden,
Een vreemde vogel, altijd al geweest.
Vanuit een wandelwagen
In gesprek met Vondelparkzwaan,
Met pijpekrullen in de kantlijn van de kleuterklas,
In doodschrik op een stinkende kameel in Artis,
Als wrevelige majesteit met goud papier bekroond,
Tussen vriendinnen, onwillig figurerend,
Met moeder op het strand,
Mijn tien-jarige tepels bedekt
Met zelfgeteelde stola's:
Twee godzijdank enorm dikke vlechten,
Op sportdag met een lollie en geen zin,
Trouwen met zijn drieën:
Ik lach benauwd vanuit mijn taille,
Bolle babies vol vertrouwen,
Het steeds bezopener gelaat van mijn ‘eeuwig de jouwe’,
Met ingehouden leest in spanish waters,
Met noodogen na tien jaar huwelijk
Onder een statusplant, die niet wil sterven.
Hoe worden pijpekrullen stug zwart haar,
Een lieve man een robot
En kinderen twee losse mensen?
De Vondelparkzwaan, die zal ik het eens vragen.
Waarom zou hij me nu niet meer verstaan?

Kiezen

Nee schat, het graf wil ik niet met je delen.
Ik heb je begeleid tot aan de rand,
Maar het gat was me te duister
En het leven me te lief.
Ploeter je traject maar af,
Paffend, zuipend, keuzeloos,
Tot je crepeert,
Barstend van gelijk.

Ik kies voor dollen, darren, sieren,
Tot mijn allerlaatste knipoog
En zelfs voor de fatale coma,
Lach ik nog éénmaal om het leven:
't Was quatsch,
Maar toch de moeite waard.

[p. 19]

Verder geen verdriet

Verdriet omhelst verdriet,
Blauw oog blikt in groen.
Ongehuilde tranen,
Verdampt in kussen.
Armen deinen ons in evenwicht,
Deinen ons als twee dolfijnen,
Woordloos, ernstig speels, omhoog,
Naar verder geen verdriet.

Varen, altijd maar varen

Alles wat ik doe is bootjes vouwen,
Bootjes vouwen, tuffe tuffe tuf.
Dit is een mooie,
Gemaakt van mijn servet na het ontbijt:
Twee crackertjes met kaas,
Een boterham met jam,
Thee met een suikerzakje
Dat is een lieve kleine boot,
De suikerzakjesboot.
Ik lees de krant
En maak een héééle grote
Van het voorpaginanieuws:
Slagschip met zwarte letters.
Zo vouw ik door, de hele dag.
Ik vind het leuk, het mag.
Alleen het bootje van mijn kussensloop,
Dat mocht niet van de zuster.
En lig ik in het donker,
Vouwen mijn vingers bootjes in de lucht:
Varen, varen, varen... tot ik slaap.

Voor Pierrot

Zijn luide lach:
De dolk waartegen valsheid stuit.
Zijn bonte kleding:
Beschutting voor zijn frêle lijf.
Hij danst een pas de deux
Met zijn poeha.
Maar tussen zwier van shawls en kettingen,
Een glimp van ogen,
Kinderogen blauw,
Vol angstig weten.