Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 10]

Vier gedichten
Geldolph Stuyling de Lange

Ik ben een oude vrouw

ik ben een oude vrouw
ik schommel in het donker
en ruik naar kermis;
ik schreeuw een wond

alles is verdrietig in mij
ik ken geen mensen meer
ik heb geen gezichten
om in te zien

ik schreeuw een wond
het doet geen pijn
het richt geen schade aan
dat kan ik niet geloven

Herinner mij ons dagje

herinner mij ons dagje
de dingen zijn te groot

in de stortbak van het verleden
scharrel ik rond en sla met deuren
ik stroom een moeizame rivier
en vliegen strijken in mij neer

wat ik gedaan heb
wat ik gedacht heb

wijs mij een nieuw seizoen
nu mijn popje gebroken is
heb ik reden om te huilen;
er is geen huis

[p. 11]

Heel mooi zou ik willen zijn

heel mooi zou ik willen zijn
nu waar zachte overpeinzing
de ligbank van mijn denken is
maak ik mijn ziekbed op

iedereen in mij is weggestuurd
ik trek gordijnen door mijn hoofd
waar in alles wat ik aanraak
de stille hoop zich wreekt

waar geen verlossing is blijf ik
in gedachten mijn bestaan
en snak naar adem
ik zie en kan niet genezen

Ik weet dat iedereen ergens lacht

ik weet dat iedereen ergens lacht
en prijs mijzelf gelukkig alhoewel
reden tot verdriet heb ik niet -
ik slaap niet meer in de nacht
en gaf mijn lichaam verloren

ik ken geen rust of onrust
de deur die ik achter mij sloot verdween
wanneer je me nu zag, je zou begrijpen
ofschoon buiten het dal der dingen
wat is zichtbaar

er stromen geen waters
of vliegen vogels over
geen taal kan ik er spreken
en wanneer ik mijzelf nog zag
ik was niet zichtbaar