Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 24]

Panorama
Cees van Hoore

Uit luidsprekers:
de zee sleept schelpen terug
er kiften meeuwen.

Het echte anker
legt niets vast. Het duin
mag niet worden betreden.

Geen bom raakt hier nog vlot
en Breitner's garnizoen
bereikt nooit de kazerne.

Aan die kade nog met hem
gewoond. Met beverige vinger
wijst ze naar het linnen en

schrikt. Het huis is er niet.
Afdalen wil ze, aankloppen
in gindse straten.

Vergeefs, verboden ook.
Wat later komen zal
lijkt hier vast weggelaten.

Het paard

Tegen de stalmuur leunt de keerploeg.
Diepe bandensporen leiden naar
de wei ernaast

waarin het paard
roerloos, als uitgehouwen
naar de dichte krooslaag staart.

Dan kruipt een vlieg over de huid
gaat er een rilling
door haar flank

ontneemt dit plotseling bewegen
het eeuwige aan
wat is afgedankt.

[p. 25]

Mezzaluce

Aan de vloedlijn wacht je
geen processie nonnen; er staan
verlaten badstoelen van riet.

En niet joùw Tadzio -
ogen smeulend
onder een strohoed -
waadt door ondiepte
je voorbij

maar een jongen
met een transistorradio.

Je denkt steeds weer
dat wat je in de verte ziet
in halfdonker op je afkomt
je te wachten staat
iets anders is.

Dat is niet zo.

Oogstmaand

In die augustusdagen
zaten wij bij de dode
arm van de rivier.

Vissers van niks.
In het leefnet
koelden we flessen bier.

Zie nog de lijnen
in elkaar verstrikt
glinsterend in de lage zon.

Een bries
voerde gelach aan
en kalm riemgeplons.

Hoe snel het koeler werd
en schaduw voortsloop
over je afgewend gezicht.

Laatst er terug. De dauw
schitterde kil. Het gras
had zich weer opgericht.