Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 11]

Drie gedichten
Geldolph Stuyling de Lange

Ofschoon zijn handen haar een ander wijzen

die jongen, hij weet: ik ben de mooiste
ik word op handen gedragen
ik luister naar de bomen
maar de mensen zij zien mij niet

hij zegt: ik ben niet één van jullie
ik heb deze steeds terugkerende pijn in mijn polsen
en wil zacht blijven als de hand
wij elkaar gegeven hebben

die jongen
raak hem niet aan
hij speelt met de waanzin der dingen
en dan, hij draagt zijn scheiding in het midden

en ofschoon zijn handen
haar een ander wijzen
zwemt hij als een visje
in haar gedachten

zij telt de twee stoelen
in haar hotelkamer en denkt
mij is niets verteld over het verdriet
over het vertrek naar dit vreemde land

geamuseerd kijkt hij in de straat en denkt
de mensen zijn niet wezenlijk geïnteresseerd
maar het spel moet gespeeld;
ik tel tot tien:

's nachts ziet hij haar aan
vanuit het water dat haar zo vrolijk toelacht
het water dat boven zijn hoofd dichtvriest
en met een sprakeloos verlangen schrikt ze wakker

in warme landen gooit ze haar benen hoog
en voert jonge jongens dronken
ze zingt ‘dit doet me aan de zomers denken’
en haar hals reikt naar hun bruine lichaam

en weer als een visje zwemt hij
in haar gedachten
in de late middag kruipt ze in bed
huilend op zoek naar sigaretten

[p. 12]

 

geamuseerd ligt hij voor een raam en leest

 

‘ik ben voor niets of niemand te koop

 

dit zei ze

 

en verdween in zijn armen’

 

 

 

hij denkt: ik ben niet slecht

 

ik ben misschien wat alleen

 

ik graaf kuilen in het bos

 

ik mag nooit vergeten

 

 

 

heus die jongen, raak hem niet aan

 

hij wordt op handen gedragen, ik weet het

 

hij luistert naar de bomen

 

en de mensen, ze zien hem zelden

De dingen in geveinsde deelbaarheid

mijn hart zonder koningin
mijn hoofd zonder sterfbed
schuivend in zijn koorts
van raam naar raam

's nachts glijd ik huilend
achter auto's langs
's morgens in bad, op straat
voel ik de eerste tranen komen

met wat er van mij over is
ik mag van geluk spreken
mijn lichaam zwaar wegend
in natte stegen als een lichtekooi

ik dank de vreemde die ik ben
nu ik staar en voorbijga
beter is het dat ik geen mensen meer zie
beter is het dat ik zonder de verwarring
van geur en klanken leven kan
ik ga alleen

[p. 13]

 

ik heb proberen lief te hebben

 

en ben zo geschrokken toen mij

 

het bleke oog van de gekooide wereld

 

werd getoond; in grote minachting voor mijzelf

 

bezong ik mijn verdriet in wanhopigheid

 

op heterdaad wou ik leven

 

zonder de dingen die zomaar gebeuren

 

of vorm aannemen

 

ik kies niet voor het verval

 

niet voor de waanzin licht

 

als een mutsje over mijn oren getrokken

 

 

 

ik spreek van mijzelf

 

en mijn hang naar stilte

 

van de mensen die moe

 

van het alleen zijn

 

in mij kwamen aangelopen

 

de mensen die ik

 

heb daggezwaaid

 

 

 

had ik een naam geweten of geschreven

 

door de hand die niet heeft nagewezen

 

herkenbaar was ik geweest

 

mijn zachte huilen een lach

 

maar de leegte geeft geen vogel

 

de lucht beschrijvend als een fantastisch verhaal

 

ik heb geen huis geen tuin herkend

 

geen wonder knipogend in mijn hart

 

 

 

zonder leeftijd zie ik om

 

mijn beslagen glimlach in de ruit

 

als van schoolreisje kom ik terug

 

mijn kleren gescheurd mijn huiswerk niet af

 

 

 

hoogopgestapeld zal ik blijven

 

mijn jeugd voorgoed gebogen

 

onder een gestalte met een hart

 

dat niet het mijne meer is

 

 

 

achterovergevallen en ondervoed

 

door alle schuld kan ik slechts zien

 

hoe de avond roodkleurt en overloopt

 

van troosteloos gebaren

[p. 14]

Piazza Navona

ik voelde vanavond de moede rust
van mijn hotelkamer
het verstillend uur in mij
en ging bier drinken in de stad

daar ben ik nu deze vrolijke passagier
hij begrijpt de dingen die hij denkt
hij wijst naar de ondergaande zon
en lacht: ik zie hoe de zon ondergaat

hij wil je amuseren
in zijn Engels pak
met pijp en schrift
in dat verstrooide uur

hij toont je zijn vrienden
die in fonteinen zwemmen
waarin ik muntjes gooi
jou bij mij wensend

en ik zal met anderen zijn
anderen met andere gedachten

ik spreek ze toe in vele woorden
die ik vannacht nog als een steentje
tegen je venster werpen zou
wakend over jou in dit verstilde uur