Hollands Maandblad. Jaargang 1982 (410-421)

[p. 7]

Het drugbeleid
W. Drees

Is er in Nederland op het gebied van de beruchte drugs een bepaald beleid? Zoja, dan toch een beleid dat zich niet richt op de naleving van wet en verdrag, maar op het zich zoveel mogelijk onttrekken aan die naleving.

Nederland heeft een verdrag met andere landen gesloten, waarbij het zich verbonden heeft gebruik, bezit, verkoop van drugs, ook van soft drugs, strafbaar te stellen.

Dit besluit is slechts denkbaar omdat de verschillende regeringen overtuigd waren van de schadelijkheid, ook van soft drugs, en dat slechts nadat deskundigen daarover geraadpleegd waren. Met soft drugs wordt echter in ons land op alle manieren de hand gelicht. Om te beginnen is het bezit van een kleine hoeveelheid vrijgesteld. Die hoeveelheid zal dan echter toch waarschijnlijk door aankoop verkregen zijn, dat wil zeggen dat men berust in handel in soft drugs. Men gaat echter veel verder. De regering weet en berust erin, ook nadat de justitie is geraadpleegd, dat in jeugdtehuizen voorraden soft drugs aanwezig zijn om die aan bezoekers te kunnen leveren. Het bestuur van het Haagse ‘Paard van Troje’ verklaarde indertijd, dat ongeveer 40% van de bezoekers soft drugs gebruikte.

Jongeren worden opgevoed in het besef dat wetsovertreding een normale, toegestane zaak is.

Ik betwijfel soms of het speciaal de mogelijkheid van het gebruik van soft drugs is, dat tot het bezoek leidt. Men wil echter nog verder gaan. In Enschede overweegt het gemeentebestuur de opening te bevorderen van een winkel, speciaal voor de verkoop van soft drugs. Openlijker wetsovertreding is moeilijk denkbaar. Het wordt vaak voorgesteld alsof het toelaten van gebruik van soft drugs het gebruik van hard drugs minder zou doen zijn. Ik veronderstelde dat wie eenmaal soft drugs gebruikt eerder in de verleiding zal komen het ook eens met hard drugs te proberen. Wie handel drijft in soft drugs en dus aan wetsovertreding gewoon raakt, zal allicht op den duur ook voor de verleiding bezwijken van meer te willen gaan verdienen en ook aan de vraag om hard drugs te voldoen, die hem ongetwijfeld spoedig zal bereiken. Het niet alleen toelaten, maar aanmoedigen van wetsovertreding is op zichzelf al strafbaar en is allerminst toe te staan aan B. en W., die zelf een deel van de overheid vormen. Ons land maakt op het ogenblik toch al niet de indruk, dat het vooruitgaat in de moraal, in respect voor de wet, voor de rechtsorde. De overheid moet niet zelf haar gezag ondermijnen.

Het blijft echter niet bij toegevendheid tegenover soft drugs. De overheid bevordert zelf ook het gebruik van hard drugs, waarvan bekend is dat ze giftig zijn voor lichaam en geest en in verscheidene gevallen zelfs de dood veroorzaken. Dat heeft Amsterdam, de gemeente Amsterdam niet verhinderd gratis hard drugs aan verslaafden te verschaffen. En Zeeuwse gemeenten schijnen er, volgens een krantenbericht, over te denken dit voorbeeld te volgen. De reden is dat verslaafden als ze niet over voldoende geld beschikken om de dikwijls hoge prijzen van hard drugs te betalen, dikwijls vervallen tot diefstal, zelfs tot inbraak.

Als er plaatsen zijn, waar men, om welke reden dan ook, verslaafden aan drugs gelegenheid geeft om samen te komen, zoals Amsterdam voor bepaalde café's heeft gedaan, dan roept dit grote tegenstand op van de buren, omdat men zich niet meer veilig weet.

Het is verbazingwekkend hoeveel jongeren over zo weinig gezond verstand beschikken dat ze beginnen aan het gebruik van een stof waarvan ze moeten weten, dat die noodlottig voor hen zal zijn. Dat zo slap wordt opgetreden bij het tegengaan van de verkoop! Dat heeft in sommige café's in Amsterdam, maar vooral op de Zeedijk, tenslotte tot ernstige moeiljkheden geleid. Daar waren blijkbaar verscheidene tientallen, zo niet honderdtallen, gebruikers en verkopers van hard drugs aanwezig, die een schandaal veroorzaakten, dat de buurt tot protesten en tenslotte tot ingrijpen noodzaakte.

Het is verbijsterend hoeveel drugs voortdurend aan de man worden gebracht en met hoe weinig succes tegen het venten wordt opgetreden.

We lezen nu en dan dat grote pakken drugs in beslag worden genomen. Dan grijpt men dus in. Er komen echter altijd weer drugs beschikbaar en men hoort weinig van ingrijpen bij venters. Het moet toch niet moeilijk zijn hen te vinden. De verslaafden weten ze altijd weer te bereiken. Waarom de politie niet? Ik weet dat b.v. in Amsterdam de politie reeds overmatig zwaar belast is en acht me niet in staat te beoordelen

[p. 8]

waar de eigenlijke fout ligt. Iedere venter moet weten dat hij elk ogenblik moet vrezen gepakt te worden en dan moeten hem zware straffen wachten.

Men moet niet de politie verwijten maken, zoals in een van onze gemeenten door raadsleden gedaan is, als die tegen venters optreedt, ook van soft drugs. Het is de taak van de politie de wet te handhaven en dat is op dit gebied van het grootste belang. Gemeentebesturen moeten niet zoals in Amsterdam gebeurt, het verkeer tussen verslaafden en venters nog vergemakkelijken. Justitie moet ook niet zwijgend toezien of zelfs meewerken als de wet overtreden wordt. Er moet geen punt zijn waar de verslaafde weet dat hij zijn gading kan vinden. Heel het drugverkeer moet met wortel en tak worden uitgeroeid. Geen enkele toegefelijkheid is op dit gebied toelaatbaar, niet bij de gemeentebesturen en niet bij justitie.

Om te herinneren aan het begin van mijn beschouwing. Nederland heeft zich verbonden door een verdrag en vervolgens door de daaruit voortvloeiende wet. Het is gebonden aan zijn woord. De regering meent echter, met gemeentebesturen te kunnen overleggen, hoe men op de meest doelmatige manier de wet kan overtreden en het verdrag negeren. Dat is een volstrekt verwerpelijke houding.