Hollands Maandblad. Jaargang 1981 (398-409)

[p. 50]

Geldolph Stuyling de Lange
Zeven gedichten

*

nu ik niet meer in het leven ben
als in een toverlantaarn
nu ik
van het belangrijk marcheren weet

nu ik onherkenbaar wil zijn
met het opwaaien van de herfstbladeren

nu ik de oogschaduw
van de leugenachtige middag herken
het spel van het carillon
teken van mijn zo zachte falen

lig ik zwaar in het leven
o, en droevig staan mijn handen

mijn levenlang
ik zal afscheid blijven nemen
van de mensen op straat

en tevergeefs stop ik mijn vingers in mijn oren
nu de aanwaaiende angst
als een guillotine neersuist

Ik maak de winst op

Ik heb het snelle reizen gekend
juichend in het veroverd uur
ineengedoken bij het soldatengezang
maar niemand die mij zocht

Ik zag jullie huizen kleiner worden
een ring van mist sloot zich
in mijn ogen, wat was het dat ik zocht
toen ik ben weggegaan

het zwarte masker van de nacht
daalt in mij af - de dingen
die ik bij het ontwaken uitspreek

ik maak de winst op
en sla de ramen open;
de bomen zijn staan gebleven

[p. 51]

 

*

 

 

 

Moe door al het lawaai

 

en struikelend door de oorlogen

 

kom ik je nog zo zelden tegen

 

met jou ben ik langs de avond

 

van de wereld gelopen;

 

nu loop ik geen lijnen meer

 

en wijs slechts bij toeval

 

 

 

en ik zeg je, nu ik van mijn verdriet

 

een jas gemaakt heb

 

om nooit meer terug te komen

 

doe mij geen geweld

 

 

 

o God, waarom voel ik mij altijd

 

de toereikende hand

 

voel ik mij altijd weer verraden

 

mij altijd de verrader

 

 

 

alsjeblieft, doe mij verder geen geweld

 

laat mij alleen

 

en leer mij nooit de kapstok

 

van het leven kennen

*

niets houdt mij vandaag nog tegen
het ritselend plezier is teruggekeerd
nochtans draaide ik op groot verlies
mijn dagen bleven met gesloten ogen achter

maar hoe opeens - juichend sta ik voor het raam
gekust door een zeer groot ‘duw me de wereld op’
ik die sprak: niets zal ooit nog leuk zijn
ik die huilde: voor wie ben ik geweest

zul je me herkennen op straat

zal ik je zeggen
ik geef je de vlinder
die tegen mijn gesloten ramen
heeft gedanst?

[p. 52]

Kom met mij

Mijn vriend, ik zag hem vele werelden schilderen
ik zag hem in een wilde einder staren
hij zocht wanhopig in vochtige duinen
kroop op een steen en schreeuwde ‘Schilder mij’
o mijn vriend geef je kind niet weg

Huilend kwam hij op de trap het leven tegen
en smeekte ‘Maar leer mij dan toch’
en achter het douchegordijn werd hij achterdochtig
schold hij mensen uit - mijn vriend
wat deed jou omzien

Met een veel te groot gebaar vandaag
maakt hij zijn gedachten tot een strop en mompelt
‘Had maar niemand naar mij geluisterd
ik weet, in het begin was al geen hoop
maar nog nooit had ik het lef’

Aan mijn vrienden

wanneer gedachten komend in de avond
als een wondkoorts - mijzelf in slaap
zingend ‘gaan we varen, neem me mee’ -
ik kan geen angst meer kennen

mijn liefste vrienden wil ik voorgaan
hun kleuren schilderend
onder mijzelf doorlopen en zeggen
‘hier zijn wij geweest’

uit mijn magere handen
een steeds dapperder applaus vallend
het leven toonbaar, de bossen sneeuwend;
mijn liefste vrienden zal ik voorgaan

[p. 53]

Aan de reling

In het leven verlang ik
nog een eerlijke behandeling
ik kijk naar de horizon
en sta als aan een graf

slechts in gedachten ben ik

in tijd en werelden
wij blijven zonder keuze
de keuze die wij hadden
ligt niet achter ons

ik maak verwijt

ik heb te staren naar het blind geluk
en probeer lief als een groet
niemand mij geven kan
ik sta als in een graf

en maak verwijt