Hollands Maandblad. Jaargang 1981 (398-409)

In barnsteen
Leo Vroman

Als blaren krullend van genot verdonkerd
worden wij droger, breekbaarder en bruiner.
De zon belicht onthullender en schuiner
het zand dat in mijn rimpels flonkert.

Wel ben ik bang om te verlangen
dat dit gezoen van ons nooit zal vergaan
net als van vliegjes nog in barnsteen gevangen
parende zonder te bestaan

maar jaren krassend van gebruik
spinnen alle dingen in een waas
dat ruikt naar sap van kortgeknipte haren
en naar gestijfseld horregaas

Straks glanst nog in ons door en door verharste
tranendal een muurhoek van geluk
waar in een samenkomst van rechte barsten
de lucht gekraakt weerkaatst en prachtig stuk.

Onder het oog van andere planeten
wordt onze wereld om en om gedraaid
in een grote zon verzacht en uitgevlaaid
heel even helder en dan opgegeten.