Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 35]

Drie gedichten
Jan Blokker Jr.

1.

Zij zijgt neer, de ogen gesloten,
en zwijgt, maar de rust
is zoek, en symboliek voortaan
verboden.

Zij is de junk, en ik
ben de hoer: zij wilde
mij niet zijn en ik niet
mezelf.

Toen heb ik jou gezien,
een zwangere vrouw, ook jij - en ik
wist het - hoe jong jij ook zijn mocht.
Want steeds weer gaat het leven door,
en het heeft geen zin, de dood
te vrezen.

2.

Ik heb je voor het eerst gezien in de Laing's Nek;
jij herinnert je, zeg je, de kleren die ik droeg,
en ik je blik, die ik ken van later, en je stem.
Het verlangen hoefde op mij niet te wachten.

Vanavond heb ik naar jouw huis gezocht:
(Jij, monument in mijn geheugen, niet te vergelijken
dan met de Rijks-verzekeringsbank) jouw huisdeur
moest een kluis, de pui een kleur van vroeger zijn.

Maar de verwachting bleek niet minder zinloos
dan de herinnering die volgde: theater Du Midi
is een diner-dansant geworden, het Musenplein
verschraald, klassieke vormen verbrokkeld.
Nog zie ik poëzie in de rivierenbuurt, meer
dan het Centre Pompidou in de zomer.

[p. 36]

3.

Er is een tijd geweest dat ik naar jou
kon kijken, wanneer je naast me zat:
door jouw gezicht speelde de wind
met plezier.

Jouw stem klonk op in het verkeer, jouw kus
was in de regen en de alcohol nog niet verwaaid;
over de tafel dansten jouw handen
met gratie.

Van jou herinner ik mij niets dan dat je
in een gele taxi bent vertrokken. Ik
ben ergens doorheen gevallen, hoe lang jij
zoeken mocht, mij zul je hier niet nog eens
vinden. Wij blijven lachen naar elkaar, maar
zonder blijdschap.