Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 32]

Lof van het Schrijverschap
Agnes de Graaf

avond aan avond bestedend aan
het nauwgezet inkleuren van de tekening
van het kartonnen koffertje waarin ik
toen ik nog klein was & katholiek
ter nuttiging na de schoolmis
twee sneetjes brood & lekkere zoete
thee (door mijn vader behoedzaam
langs een lepeltje in een leeg
tova puddingsausflesje gegoten) meedroeg
raak ik allengs steeds definitiever
elke chronologiese orde in het vanaf steeds
langer geleden dan toch eindelijk serieus
bij te gaan houden dagboek kwijt

‘maar het moet ook een verhaal
worden’ houd ik mij zo nu
en dan om mijzelf gerust
te stellen voor ‘dat
alle tijd nodig heeft om mij
op het daartoe meest geëigende
moment zijn op geen enkele denkbare wijze
beïnvloedbaar en daarom ook in dit stadium
onachterhaalbaar verloop prijs
te kunnen geven, waarlijk’
zo mijmer ik
‘zo is het’, en dat
getuige de zin die nu al enige dagen
in kapitalen bovenaan een overigens maagdelijk
vel papier prijkt WIE DE
TIJGER BERIJDT moet
gaan heten

[p. 33]

 

en terwijl ik me angstvallig - om me

 

toch vooral maar geen enkele biezonderheid

 

te laten ontglippen - bij voortduring

 

die onafgebroken stroom aan

 

betekenisvolle voorvallen keer op keer in

 

herinnering breng (het ogenschijnlijk levenloze vogeltje

 

dat - denkelijk om C. een plezier te doen - op

 

een bedje van brinta in een glazen

 

bak ter ruste is gelegd en dat zich als een theeëi

 

openen laat; de midden in het bos aangetroffen

 

witte baksteen met EN HIER

 

erop; het groene, naar lavendel geurende, fluwelen

 

kussentje dat door zijn vulling met fijn

 

schelpenzand haast net zo lekker aanvoelt als

 

ikzelf (of anders jij wel) als ik

 

smorgens naast je in bed wakker word;

 

de wonderbaarlijke ontmoeting met een betoverde

 

prinses; het verorberen van de al dan niet

 

dode geliefde; de in de wind geslagen

 

waarschuwing van een vlinder; het vinden van

 

passend gezelschap voor een uitstapje naar

 

Terschelling; het onbeheerd achtergelaten fototoestel

 

dat ik onder mijn trui verstop maar dat

 

P. desondanks wel opmerken moet, met zó'n vaart

 

suizen we naar beneden; een onmiskenbaar

 

mannelijk beertje; een bij nader inzien verkeerde

 

vingerzetting bij de tiende wals van

 

Chopin; het neuken met de ziel; de taart

 

die ik nooit dacht dat je echt

 

kopen zou; het poesje dat bij thuiskomst alles

 

blijkt te hebben stukgemaakt maar dat

 

als je het oppakken wilt als een

 

lammetje weghuppelt) komt mij

 

de plotselinge & aanvankelijk onmiddellijk

 

verworpen inval om nóg zo'n

 

koffertje in te kleuren als steeds

 

on weerstaanbaarder voor

 

 

 

(‘dit keer niet in

 

het rood’ overpeins ik ‘maar

 

in het groen’)

[p. 34]

Lof van de Poëzie

‘wat ben je daar
nat’ zei je ‘je paleisje
is overstroomd’

‘dat komt’ zeg ik ‘omdat ik
je kleine broertje heb
binnengelaten die

heeft alle
kranen opengezet’