Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 23]

Zeven gedichten
Theo Muller

dit is hoe zij samenwonen:
man, vrouw en kind

het kind zit in het open raam
en kijkt zijn ogen uit,
de wijde luchten tegemoet

de man loopt ongedurig rond
zijn zwijgen klinkt luider
dan zijn praten
soms sluipt hij weg, verscholen
achter onbegrijpelijke woorden
en niemand die hem ziet
tot hij vanzelf weer is teruggekeerd

de vrouw tenslotte -
zij bewoont de wondere beschutting
van haar schedeldak met welgevallen
voor het kind klapt zij de luiken open
voor de man zet zij de deur
behoedzaam op een kier
van oor tot oor spant zij
al neuriënd een waslijn

sprookje

men noemt hen prinsen ofschoon
niemand iets van hun geboorte weet
zij wonen samen in een huis
waarvan de plaats aan geen bekend is
en beiden hebben wonderschone ogen
maar het lijkt alsof zij daar
alleen elkaar mee aankijken
de ochtend gaan zij elk huns weegs
door steden, in de velden ziet men
soms de een en soms de ander
wie hen voorbijkomt groeten zij
als in een droom, zonder gedachte
zo reizend, prinselijk paar,
door hun domeinen, keren ze
bij schemer op hetzelfde uur terug
en rusten in de avond uit
tegen elkanders lichte schouder

[p. 24]

 

ik droomde van een prachtig huis,

 

het was van mij.

 

ik ging mijn moeder voor en leidde haar

 

door ruime zalen, leeg nog,

 

maar oud en indrukwekkend schoon.

 

langzamerhand werden de kamers minder groot:

 

ze verrasten me niet meer, ik moest

 

zelf gaan bedenken hoe ze zouden zijn -

 

we liepen door het bijbehorend park

 

een ronde om het huis; toen wilde ik,

 

alleengelaten, weer naar binnen gaan

 

maar nergens was een deur te vinden.

 

 

 

als jij breekt

 

zal ik vallen

 

tak aan de moederstam

 

zal ik eindelijk moeten wortelen

 

in de onherbergzaamheid

 

van vader aarde

 

 

 

als grotbewoners tekenen wij

 

onze beeltenis, die voor

 

het daglicht blijft verborgen

 

 

 

hurkend om het vuur waarin

 

vergeten vragen stuiptrekkend verteren

 

verwarmen we ons stenen aangezicht

 

 

 

in holen door beenderen omsloten

 

wachten we een volwassenheid lang

 

het einde van de ijstijd af

[p. 25]

(villa cronstadt)

open deuren naar een klein balkon
het uitzicht over huizen,
bomen, boulevards, het park
dat in de vroege zondagochtend
dauw en geuren op laat stijgen
het gordijn, half weggeschoven,
even wiegend in de wind
wij slaan, het blote lijf gekoesterd
in de zon, een arm om elkaars middel
misschien zal ik je nu
gaan leren kennen

in je ogen bruist de zee
geronde einders sluiten
helder blauw om zwarte lucht.
uit onbewegelijke branding
schuimt het glinsterende nat
mijn lippen tegen.
ik zie de zee geweldig
wentelen en rijzen,
ik zie haar voor het eerst:
de woeste wateren
uit het begin der tijden
verstild tot vergezicht
dat ik aanschouw
als door een verre kijker.