Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 40]

Leo Vroman
Hotel Valmonte, Berg en Dal, 4 mei 1980

Lieveling,

Ver van jou worden mijn vingers koud.
Het warmste wat ik mij dan voor kan stellen
zijn je stem, je rode en witte cellen,
je vlees en bloed waar ik verwoed van houd.

Wat wij daags op ons bloedlab ontdekken
pas ik vaak 's nachts denkbeeldig op je toe
om in te slapen en te voelen hoe
liefde, liefste, liefde blijft verwekken.

Waarom wij wel en zoveel anderen niet?
Hoe kan vervreemding hun verband verwringen
zolang zij zich verdiepen in de dingen
waar zelfs een vreemdeling door naar binnen ziet?

Is er een duivel die hun smaak verminkt
dan vriest het in de sloten van zijn hel
waarin de overspeler speurende en wel
eeuwig onder brekend ijs verdrinkt.

En kon ik God zien zoals een kind een man
dan kon ik hem soms dagen nooit vergeven
dat mens-verliefdheid zo maar sterven kan
terwijl de mensen blijven leven

dat van de hartstocht tussen twee beminden
en van de ene op de andere nacht
geen pijn, geen plas, geen platte vacht
geen ijsazijn is terug te vinden.

Weer dus een vriend van ons zijn liefde kwijt
voor een van onze innigste vriendinnen.
Kan je geen zwavelzure zalf verzinnen
die extra ogen in hem openbijt?

Hoe is het mogelijk dat na al die jaren
haar heerlijkheid voor hem onzichtbaar wordt?
Zullen we vragen of ze binnenkort
alles bij ons over komen paren?

[p. 41]

 

Want ze liggen rillend naast elkander en

 

elkanders lieve ademtocht en namen

 

gieren als door openslaande ramen;

 

hun dekens die in sneeuw veranderen

 

hun vingertoppen tierend van verdriet

 

houden hun moleculen niet meer samen.

 

Hetzelfde kent ineens hetzelfde niet.

 

 

 

Hij heeft al in een ander liggen prikken

 

dus de kwestie (liefste) is hoe maken wij

 

zijn penis weer van vreemde smetten vrij?

 

Anders laat ze die, met hem erbij,

 

in het overspeelse spek stukstikken.

 

 

 

Ik kan dat allemaal niet goed begrijpen.

 

Hoe kan hij toch zo slordig naast haar mikken

 

en haar tien meter naast haar billen knijpen?

 

 

 

Zelfs ik wil haar meer kussen dan hij kan

 

maar zou verdorren in een vreemde schoot

 

want onder jouw kleren kan niets anders bloot

 

en onder vreemde o daar ril ik van.

 

 

 

Te ver van jou krijg ik het altijd koud.

 

Hier lig ik in de zon met glazen tanden

 

en schrijf de ijsangst in mijn dunne handen

 

weg doordat ik van je houd.

 

 

 

Ik wou zo graag dat ieder zoiets wou:

 

onontwarbaar zinken in één ander

 

altijd veranderende in en door elkander

 

kolkend in de bedding van hun trouw.

 

 

 

Ik denk zo dolgraag iedereen in bed

 

en wil ze welven van de wellust van weleer

 

toen die het weligst was, en weer en weer

 

wordt er een derde tussenin gezet

 

 

 

tussen de verspotene en versperde

 

 

 

Nou dan ik schrijf je een obscene zoen

 

en verbied je ernstig dood te gaan.

 

Ik kan het nog alleen zonder een derde

 

met onze eigen warmte doen.

 

Ik kom, ik kom, ik kom er helemaal aan.

 

 

 

L.

[p. 42]

 

P.S. Hier heerst vandaag de oorlogsdodendag.

 

Sterven zonder jou zal ik nooit leren

 

maar levend zonder jou was ik al dood

 

en wou de aarde als een jou-in-het-groot

 

om samen te verteren.

 

 

 

Nooit wil ik mijn wereld zien vergaan

 

half verdoofd van grote vreemde dingen

 

allereenzaamst met een vreemdelinge

 

huilende min of meer tegen mij aan.

 

 

 

Het uitzicht hier is onvergetelijk.

 

 

 

L.

 

 

 

PPS Stel ik mij soms in ontrouw voor

 

dan wil dat weinig baten:

 

dat is alsof ik puistjes hoor

 

of kip eet vol met graten.

 

 

 

L.