Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 25]

Dirkje Kuik

Namiddag bij de buren

Soms, men kent ik denk het zeverige moment
ook uit eigen ervaring, adieu
verprutste zelfstandigheid, kan ik er niet tegen;
wordt het de oude meid iets te veel:
die namiddag zon over een border rijp groen rot,
die heldere lach van een huisvrouw
achter in een tuin, haar zegen
de stem van het kind tegen de vader, dit geluid.
Het klinkt haast zorgeloos en waar
als het rammelen van vaatwerk in een keuken.
Het lijkt zo thuis, bedriegelijk geborgen,
men telt slechts veertig jaar, dat je van het
van vaste prik en vaste baan
van speelgoed beertje in de maan.

Biedermeier

Voor Köpke

Het is een aardig stukje schilderwerk,
een sprotje burgersentiment uit Kopenhagen:
de brede vensterbank daarop een rode kat
dan buiten een wilde kers, een prunus bloeiend in een tuin.
De poes kijkt uit en zij kijkt uit door het raam
naar een streep met oker doorschoten blauw boven pannedaken.
Tegen negen uur, nog steeds zon in de lucht,
geen zucht wind in de bomen,
een tikkeltje geluid van vogels wil tot ons komen,
een trage voetstap op het grind.
Begint nu het verhaal, verwachting wekt het hoorspel;
een uitgetelde tuinman na de maaltijd is de werkelijkheid
en boven voor het venster van de mansarde
bis, niet onaardig vijftig, de juffer, schrijvend,
echter let wel beeld in een spiegel, dit plaatje,
beschouwer, nogmaals Deens het geestesmerk.

[p. 26]

Klein Arkadië

voor Eva Kuyper

Kom lente-achtig koel zomer,
kom met veel wind en zon
en blij, heerlijk naar buiten
kom, diep toch is het verlangen.

Men zit, de schaduw gevonden, op het hengelkrukje
de blauw linnen jurk los geknoopt,
vrij is de leest, de voeten in sandalen,
onder de rode kastanje bij het theehuis,
zorgeloos is het wachten aan de rivier.
Over het water ligt de boerderij van ver voor mijn tijd,
het geel-okeren landhuis, wazig tussen de bomen,
loofbos, dicht woud waarin ik zo verdwaalde,
mijn jeugd: ‘De Toren van Beukenhorst’.
Nu echter zal ik schouwen de stam, zomer,
schetsen het lover, betekenen de weg,
hechten zonder gewicht en
nog één keer, fraai mooi weer spelen
op het papier met je gezicht.

[p. 27]