Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 39]

Benno Barnard

Op dit buiten

beweegt niets, een duif ja, van oude familie,
een kip broedt verwilderd een onbevrucht ei
uit, en het gras, dat groeit traag maar gespierd
naar de vensters, de mensen zijn dood, of ten dele

laat slapen, ik wil dat de ruiten beslaan en dan
kruimelend barsten, dat alles heel vreedzaam vervalt:
de vijver met vlekkerig weer zal geen mens meer weerkaatsen,
wat prachtig, zulk gras, zo gaan slapen.

School van de poëzie

Wat soms poëzie is staat blij voor de spiegel,
het lefdoekje schikkend en even de kop schuin.

Wat vaak poëzie is zijn kraaknette pakken,
geen zwier zit eraan maar toe maar, ze passen.

Wat valt er te zien aan gelukkige mensen?

Jij aait, iets verliefd, de rug van een poesje,
ontdoet in een bedje de planten van onkruid,
maakt dan jezelf op, fronst breekbaar, poëtisch.

Behalve de haan (omne animal)

Een droevig dier, maar een volleerde leugenaar:
de haan, markies, het hoerenjong op stand.
Een pront getande kam, de sporen op terreur.
De roedel kippen, hoerig blond van angst:
plebejisch vee, von Kopf bis Fuss excuus.

Belgische september

Het luieren, onwereldse geluiden als ijs
dat in een koeler tikt, jij kende het, zei
iets van ochtenden, dat die verdampen. Zomers
als deze, dacht ik, ze komen vast nooit terug.

Dus, zei je later, een huis voor jezelf, wil je
hier wonen? Echt schitterend licht overdag, en glas
van Magritte, het wordt hier niet donker. Hoe
weet je dat? zong het gras, ik zei niets, zat enkel.