Hollands Maandblad. Jaargang 1980 (386-397)

[p. 12]

Kees Ouwens

Tobbe

Ontvallen positie, uw lege plaats is als een muurvlak zonder raam
En zelfs uw diepste wortels roeit men uit met koude messen
In de diepste grond

U bent als de onthulling van het hemels blauw nadat
Het dek verwaait

Als stompe blindheid van het oog verwelkt, zo is uw tobbe van weleer waarin
Geen water spoelt, noch enig scheepje drijft,
Noch blijft er licht in de gedaante van een lamp

Maar wel roept zij het beeld op van een huis
Daar langs de weg, nacht koepelt machteloos
Getakte zwiept in de novemberstorm, ik hoor uw stem
Schijnsel verwaait

Expansie

Ontwellingen van sap, het is zo schoon te weten dat u waakt
De goudbestreken kim glanst nu oneindig na uw vocht
En uit de zeeën stijgt uw zacht gemurmel op naar dat
Wat niet gemeten is, maar toch uw maat

O, ja, mijn rug oogt als een lied der duisternis
Mijn borst knaagt dagelijks aan uw expansie
Mijn hart is als verdamping van uw vorm

Hoor dan mijn stem die als uw nevel prijst
In hoogste staat

Kaalte

Stervend gras, waarom gaat u dood
Waarom is uw stem niet in mijn mond als bloei van
Zulke schoonheid dat mijn adem stokt
En waarom gaat uw groei te gronde, als toch het dorren van mijn hand
Uw bloei behoeft als nog niet enig middel uit de tijd
Van voor uw neergang

Welkend gras, wat is het dat de dood te bieden heeft
Dat uit mijn lijfsvocht niet te peuren valt
Noch welt

Ik zie een zwart binnen de blindheid van mijn tegenwoordig oog
Er is niets dat mij troost ten afscheid, enkel een kaalte van
Het aardvlak welft
Als spiegel van oneindig niets

[p. 13]

Zog

Verregening in wind, u is zo bizar in uw tenten
Soms schreeuw ik dierlijk naar uw kaste hogerop
Onzienlijk, uw vee graast blauw
Op de hoogte van de geest is hun worp
De gooi naar eeuwigheid, doorboort het dek
U melkt uw zwerk
Kapsel waait

Verregening in wind, uw kindje baadt in uw zog
U speent mijn jeugd, klaart mijn wassing
En dat is uw werk

Macht

Tweeledige dood, klem mij niet langer aan uw borst want niets beklijft
Kwel mij niet langer met uw knekels
De putten in mijn lijf zijn de impressie van uw diepste vorm

Mijn ademwind klaagt als de wind door uw karkas
Uw letterwoord van vier klinkt haast als laster
Voort te bestaan, 't is de volmaking van uw raster
- vulsel beeldt, zien past er -
Roept allengs u als mijn gezelschap op

Laat ons dus gaan, het is zo een prille nacht
Wij stappen langs het asfalt van de baan, autoverkeer dwingt nog terzijde
Kijk daar, daar is het huis dat wacht, opdat wij het verblijden
Met zo een tweeledigheid van onze macht
Dat deze niet te kiezen weet
Terughoudendheid betracht