Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 12]

Andreas Burnier

Lausanne-Ouchy

Je me trouve au bord du lac
de Lausanne
sans amant, sans amour
among old people
in het hotel d'Angleterre
waar Byron schreef:
Prisoner of Chillon.

De zon besproeit het sprankelende water
op terrassen nuttigt men de lunch.

De vervormde oude heren hangen
hun sigaarbuik onder witte hoeden,
de verwrongen oude dames bergen
hun rimpels achter stevig zonneglas.
Men eet een tarte aux fruits bij de cognac.

Ook de verdwaalde jonge paren zijn zeer kalm,
alleen de herfst is ditmaal veel te warm,
de taaie kellnerin te haastig,
de stilte te langdurig en te groot.

Ik ben gevangen in mijn oog misschien
en kan alleen mijzelf niet zien:
noch oud, noch jong, noch haastig,
niet keurig, niet verborgen,
sigaarloos, buikloos, geurloos,
reukloos en onzichtbaar
op deze kade van de dood.

Kon ik je maar bereiken
kon ik maar terug
naar de tuinen van onze jeugd
waarin je bedeesd rondwandelde
waarin je mij troostte en streelde.

Kon ik je maar terugdraaien in de tijd
als een privéfilm
zodat je weer dierbaar was
niet de verbitterde feeks
die woede en wrok spuwt
het laagste allooi zoekt
op weg naar de goot.

Kon ik je maar vinden achter glas
in een verweerde spiegel
of in het web van sterren, van de dood.

[p. 13]

Icarus

Tussen Honolulu en de westkust
vlieg ik tussen zon en oceaan
begrijp ineens hoe alles is
vanwaar wij komen en waarheen wij gaan.

De kosmos is zeer goed en louter schoonheid
de mensen zijn misschien een beetje slecht;
ik wil mij voortaan aan het hoogste wijden
de kleine dingen komen wel terecht.

Ik heb het lot, het doel, de zin begrepen
ik ken mijn taak, ver boven 't daaglijks brood;
voor de essentie zal ik voortaan leven
de uren die mij scheiden van de dood.

Zo meteen begeef ik mij te water
betreed de zee, die blauwgroen ligt te wachten
aeon na aeon, vol geheimzinnig leven.

Daar op de verste bodem, tussen koraalrif
en vissenpaleizen, droomkastelen en wier,
waar de watergodinnen traag deinen
waar schelpen ademen en blauwe bloemen bloeien
zal ik treden en de verborgen spreuken zingen.

Slechts gezeefd en oneindig verdund bereikt ons
het hemelse zonlicht in die dieptewereld
waar dromen nooit ophouden,
waar liefde niet wordt verstoord,
waar het maanlicht soms strelend doorheengaat.

Daar is de muziek anders
men weet niet van waterzwijnen
van de dood is nog nooit wat gehoord.