Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 26]

Drie gedichten
Agnes de Graaf

een oogverblindend verschiet

hoe het met mijn verliefdheden
stond vroeg je enigszins
bezorgd toen ik je
bij het weerzien na een maand
eindelijk weer eens stevig
vastpakken kon

‘o best hoor’ zei ik tevreden ‘daar
heb ik haast helemaal
geen last meer van,
en dat is maar
goed ook want dat kost
maar onnodig energie’

maar dat je weg was
daar had ik het natuurlijk wel
moeilijk mee gehad;
juist denk ik
omdat ik mij zo heilig
voorgenomen had nergens
last van te krijgen

en terwijl ik meende
dat het mij prima verging
werd ik steeds maar
dwarser & tegendraadser waardoor
tenslotte bijna elk normaal medemenselijk
verkeer bijkans onmogelijk
werd terwijl ik mij
zodra ik alleen
was onmiddellijk aan het eten
van een variëteit aan onbegrijpelijke spijzen
te buiten ging - iets wat vroeger
nog weleens wilde helpen
maar waarvan ik nu alleen maar dood-
ziek werd wat de ellende
er nou niet bepaald
inzichtelijker op maakte

[p. 27]

 

maar toen we een dag

 

of wat daarna

 

op weg van N. naar G.

 

de nauwelijks waarneembare zilverkleurige

 

vogel waarin ik zelf ooit nog eens

 

hoop te veranderen

 

in een oogverblindend verschiet

 

zagen verdwijnen

 

gaf ik zelf ook toe dat

 

ik best nog welles zo nu en dan

 

verliefd op je was

 

geweest maar dat ik daar

 

zodra ik dat merkte ogenblikkelijk mee

 

opgehouden was omdat ik jou

 

daar te aardig voor vond

 

 

 

(waar ik mij ook niet

 

altijd even goed

 

aan gehouden had want was ik

 

in de afgelopen tijd herhaaldelijk

 

door tamelijk hardnekkige verlangens

 

geplaagd waaraan ik

 

onder het mom van hun onschatbare

 

waarde voor de hedendaagse literatuur

 

uitvoerig welhaast liefdevolle

 

aandacht had besteed;

 

verlangens die ik hier

 

niet alleen omwille van jouw

 

maar denkelijk ook mijn eigen gemoedsrust

 

overigens niet nader verwoorden

 

zal: het lijkt mij niet nodig

 

de misvatting dat men zich in geschrift

 

bloot zou kunnen geven hier

 

nog eens ekstra

 

voedsel te gaan geven)

 

 

 

‘want is verliefdheid’ zei ik

 

nog (op een toon alsof mij zoiets

 

nooit meer overkomen zou)

 

‘eigenlijk niets anders

 

dan vermijdingsgedrag waarbij je

 

weliswaar van top tot teen

 

ontdaan toch

 

op veilige afstand blijft’

[p. 28]

 

maar durfde ik je bij het afscheid

 

al weer niet aan te raken

 

en liet je mij

 

toen je dat ook niet deed

 

weer in zo'n ongewisse gemoedstoestand

 

achter dat ik snachts droomde

 

dat ik met je in bed lag

 

maar dat van vrijen niet veel

 

terecht kwam omdat je

 

heel ziek en eigenlijk op stervens na dood was

 

 

 

en begon ik

 

toen ik me dat realiseerde

 

zó hartverscheurend te huilen

 

dat ik daar zelf

 

van schrok

 

en naar adem snakkend

 

wakker werd

[p. 29]

dat er niets zou gebeuren

soms als ik heel langzaam
wakker word en niet
onmiddellijk mijn bed uit hoef
bedenk ik weleens dat wij
bij het slapen gaan
bij toeval in hetzelfde bed
terecht gekomen zijn
en dat we dan
lekker tegen elkaar aan
zijn gaan liggen zodat ik
voelen kan hoe warm
je bent en ikzelf van lieverlede
ook steeds roziger word
en het bed behaaglijker

en dat er dan niets
zou gebeuren behalve dan
dat we na een tijdje
in slaap zouden vallen

en dat we dan
smorgens wakker worden en elkaar
onze dromen vertellen waarin
ik jou of jij mij
(net hoe dat het beste uitkomt)
vliegen leert

en dat ik je dan
zo hier en daar
- ook onder je piama -
in je vacht zou krabben
en jij mij zachtjes
zachtjes in mijn nek bijt

en dat we vervolgens
op zouden staan
want het belooft een mooie
dag te worden en we
hebben nog van alles te doen

[p. 30]

bang en boos

nauwelijks thuisgekomen
begon ik al
naar je te verlangen
en dat terwijl ik je nog maar
een paar weken daarvoor
- al gebeurde dat wel
stotterend en blozend -
uit de doeken had gedaan
hoe ik op een keer bij het vallen van
de avond (wanneer de lichtval
in mijn kamer veruit
op zijn mooist is) plotseling
tot het verrassend eenvoudige inzicht
was gekomen dat ik gewoon
op moest houden met al
die obsessieve verlangens waarmee ik
jou maar vooral ook mijzelf
bij voortduring lastig viel
(omdat dat nu juist de hinderpaal was
die een gezellige omgang maar
in de weg stond)
en dat ik toen
de hele verdere avond heel opgelucht
was geweest alsof ik
de rugzak die ik al die maanden
zonder het te weten
had meegetorst
eindelijk had opgemerkt & afgedaan

nu was het niet
zoveel biezonders waarnaar ik
verlangde, behalve dan een beetje
bij je in de buurt
te zijn; me weer laten vertellen
hoe je die enorme, holle, toch nog zeker
zo'n 700 kilo wegende els (die wij op paaszondag
in een bliksemaktie met behulp van
15 man en 1 motorzaag
van een weiland naar het imperiaal van je auto
hadden overgebracht) bij wijze van
nestkastje tenslotte tegen de blinde muur
van je huis had neergezet;
bij je achter op de fiets naar
het zwembad zitten; me het verschil tussen
een hommel en een hommel
laten uitleggen; samen met A.
en de kinderen heen en terug over
het geheimzinnige Fochteloër veen fietsen;

[p. 31]

 

of desnoods weer op eerste pinksterdag

 

in een onbarmhartige zon

 

alsmaar vreemder &

 

vreemder wordend

 

bij je vader in de voortuin

 

zitten & toezien

 

hoe jij je samen met tante R.

 

in een per postorderbedrijf bestelde variant

 

op het pingpongspel bekwaamt,

 

het net als tante R.

 

jammer vindend dat je daarbij

 

niet meer kledingstukken uittrekt

 

 

 

niet dat ik me

 

als ik bij je in de buurt ben

 

zo onbevangen gedraag

 

want toen je na de pinkstervisite

 

mij weer eens in een

 

toestand van algehele verlatenheid snikkend

 

boven op het bed aantrof

 

gaf ik jou ogenblikkelijk de schuld,

 

en tegelijk ook niet natuurlijk,

 

waarbij ik lachen en

 

huilen moest en zei ik

 

dat je weg moest gaan terwijl ik je

 

vast bleef houden en

 

troostte jij mij

 

wat maar plaagde je me

 

ook een beetje zodat we tenslotte

 

ondanks de afmattende warmte

 

met elkaar in een

 

stoeipartij belandden; maar toen ik

 

- in een mij plotseling weer overvallend gevoel

 

van peilloze ontroostbaarheid - tegen

 

je aan kroop

 

werd ik opeens bang dat je boos

 

zou worden en werd ik tegelijkertijd

 

zelf boos omdat ik bang

 

was, zodat ik

 

om weer enigszins op verhaal te komen

 

op de rand van het bed moest

 

gaan zitten omdat ik

 

met mijn lijf - waar ik toch steeds beter

 

mee uit de voeten kom - weer eens

 

helemaal geen raad wist

[p. 32]

 

nu heeft dat verlangen naar jou

 

uiteindelijk maar bar weinig

 

met jou te maken

 

maar is het wel

 

de beste manier om alles

 

maar zoveel mogelijk bij het

 

oude te kunnen laten,

 

en is het ook de fraaiste uitvlucht

 

die ik bedenken kan

 

om vooral maar niet van de

 

grond te hoeven komen,

 

bang als ik ben

 

dat ik mijn nieuwe bek en

 

mijn nieuwe poten

 

bezeren zal

 

 

 

en zit daar

 

ook wat in als je ziet

 

hoe zelden ik me

 

(en dan ook nog bij voorkeur

 

bij nacht)

 

de lucht in waag

 

en hoe krampachtig ik dan

 

met mijn vleugels sla

 

 

 

(in plaats van me op de wind

 

te laten drijven)