Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 56]

Vier gedichten
Stephanie de Voogd

nee dank je want zij is een
stier ik val nooit op
mijn eigen teken

you laughed and gone
was the desert gone
out of it I now
laughing too and all
the world ablaze with
color yes my love oh
yes

kereltje met knuistje dat iets
belangrijks klemt een kruispunt
waar het groen niet
groen wordt en het rood
niet rood ik vraag mij
buigend wil jij oversteken hij
knikt het knuistje opent ja hij
moet iets kopen ik neem hem bij
de hand hij kijkt is dit heel
eng of juist heel veilig samen doorkruisen
wij waanzin dan wil het
handje los en hij de chaos in op
eigen kracht

observing the diligent sleep of
cats I ask why humans are either
too diligent to be asleep
or else too
sleepy to
etceeteroo