Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 41]

H. Termaaten
Zeven gedichten

ontstegen aan het uur
spreekt de manchet
buiten de mouw
sierlijke zinnen.

geen randvuil
van resten spreekt mee
nu het stil
en elegant is.

streepjes van mouwpak
krijten naar omslag
van de meester;

ronding van eindegat
is mond van mouw
is perfect gebogen, gelijk
matig rond terzake pols.

manchet spreekt sneeuw
buitenzinnelijk en doet
polsharen verwanen; daarom

hangt de hand slap
over de plaats
waar hij hangt als
dode jonge big.

hij zwaait zijn mantel
bij gebrek aan woorden
wijd om zich heen
en vergeet daarbij
niet het armgebaar.

een hoge tors
van gedachten illustreert
de noodzaak van zijn hoed.

de mantel is zwart
de hoed ook
en het landschap.

[p. 42]

 

 

 

haar vader in het witte pak

 

werd vele malen opgeblazen

 

tot de bruut met stok

 

in stokoude dromen.

 

 

 

als tweelingzuster ondervond zij

 

de ergste tirannie, was hij

 

de grootst witte geheimvol

 

afstotende lijflijkheid met auto's.

 

 

 

in een ver land, in een brief

 

overzee, ingelijst in verwarring

 

en zeldzaam geslepen glas.

 

 

 

glazen voorhang tot de plek

 

onderaan, schandvlek en

 

niet te dichten lek, zo sprak zij

 

tot eenieder naderhand.

 

 

 

nu is zij uitgepraat en loopt

 

altijd voorzichtig kouwelijk met zorg

 

voor het hondje aan de lijn

 

dezelfde route: van huis

 

naar werk, daarna naar

 

een oudere kennis.

wreedheid
is de armoede macht
die vergeefs
zichzelf tracht te treffen.

de pijn van de ander
is de onmacht tot verdriet
en het gebrek aan adem.

de halmen spreken niet
glanzen niet, wuiven niet
ruiken niet naar de belofte
van de avond - de warmte
is afwerend en breekt geen lans
voor vertroosting,

de avonden zijn verdronken
de morgens verbrand
en in de kanteluren
van de middag
poetst men vanouds
de laarzen.

[p. 43]

 

de naar binnen

 

geslagen

 

godsdienst

 

 

 

voedde aanvankelijk

 

de vraag naar vuur

 

 

 

bleef daarna doorbranden

 

en vrat zich door de mensen.

 

 

 

die trots op hun geblakerd binnenste

 

anderen dwongen

 

met hun beroete woorden

 

 

 

te volgen in de rij.

de strelende soms
striemende warreling
van lichtvlokken van
wit onder het licht,

van verleidelijk hoog
en koepeldraaiend
dichtbij naar wijkend

naar duisternis
waar het niet bestaat.

de spiegel
raakt
met stofwebben
overtogen.

de weerschijn vervaagt,
de webben
koesteren zich
meer en meer ongezien
in zichzelf

en maken de tijd
broos en onaantastbaar.