Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 34]

Leo Vroman
Lief water

I

De winter was als een marmeren gang.
Verweg bewoog lichtgroen.

Mijn stappen kaatsten maanden lang
achter mij uit naar toen.

Nu loop ik in de zon te komen
om het jonge gras te aaien
het gras, de nieuwe paardebloemen

om te horen hoe de lome
wind mijn echo weg laat waaien
bijen zoemen bijna slapend

Het regende de hele dag vandaag.
Zo groen was het groen vanmorgen
alsof het onder het eigen groen verborgen was.
Toen de zon doorbrak stond hij al laag

scheen in de parelende regen
druppels op de schrille kleine blaren.

Dat die daar vroeger weer en weer niet waren
en nu weer daar kan ik niet meer tegen.

II

Nu zijn de dagen al zo lang
dat de zon ons wakker schijnt
het licht waait met fijn zand naar binnen
zelfs de koude zee wordt warmer

als ik bang was werd ik bang
dat onze nacht voorgoed verdwijnt
keerde ik om naar het begin en
liep die marmeren gang weer binnen

sliep weer op de droge vacht
je natte wang tegen de mijne
want het onkruid groeit zo woest
hierbuiten door het afval heen
dat ik jou soms niet meer zie
als ik op die straathoek wacht
ieder is daar die of geen

[p. 35]

 

Jij niet, ik weet toch dat je water bent

 

dat in de liefste vorm van alle

 

's avonds door mij heen komt vallen

 

telkens als het zich herkent

III

Alles, jammeren velen
is zo naar als dat maar kan.
Iets om Wagner bij te spelen
maar ik word daar keelpijn van.

Allen, beweren de meesten
bijten elkaar graag dood
voor een droge korst grintebrood,
mensen zijn net beesten.
Maar jij bewasemt mijn schoot.

De bidsprinkhen onthoofdt haar vriend
zodat zijn lijf zaad in haar spat
en haar daarna tot voedsel dient.
Ik vind dat lekker nat.

En zo is ieder ding een even
waterse gebeurtenis:

‘Augurk met Kanker Redt het Leven
van door het IJs Gezakte Vis’

‘Houdt Achterkant van Rijstbaal voor Geleerde’

‘Eierschalen Goed bij Steenkoolvla’

‘Geen Droge Deur Meer, Zeggen Uitgekeerden’

‘Mopskleedstrikfabriek Brandt 4 Jaar na’

‘Maagd in Doedelzak Spuwt Handverteerde
Haarbal uit in Vorm van Afrika’

zo dicht wankelen de nieuwsberichten
langs de afgrond waar de droogte waait.
Het dal vol duinstof blijft bezaaid
met luisterende kartongezichten

Zij wachten tot het water langzaam stijgt
want buikvergroend staan de herinneringen
aan het zweven van de goede natte dingen
waarin verdwalen dalingslust verkrijgt

[p. 36]

IV

Maar wij staan stil.
De eeuwen cirkelen om ons verstand.
Boven het verlaten strand
cirkelen dezelfde meeuwen
schaterend rond en blijven hopen
dat onze mantels eens wijdopen
nog wijder open zullen gaan
zodat het voedsel waar wij uit bestaan
er dik nat uit komt lopen.

Domme meeuwen, trage vloed
als het je nog niets kan schelen
dat een stoom en ijskastelen
landschap in ons allen woedt
mag je niet met mij gevoed.

Schuim en witte gieren, later
moet je mij in jou inlijven
om te horen hoe mijn water
geveerde baren moet beschrijven
ook de hare voor je het hare
met jouw water mag verdrijven.

Wat in mij op en ondergaat
is water dat met water praat,
wat in mij leeft en nog wat blijft
is water dat op water schrijft

V

Luister, water en blijf staan.
Wakker in de warme nacht
hoor ik je fluisterend op en neer en
bij de koude kraan logeren
waar je 's morgens op mij wacht

Ha o ha prietje o
ha ha o prietje ha
ha prietje o
ha ha o ha ha

Nu ik je in mijn glaasje giet
en je zachte huidje breek
als ik mijn lippen in je steek
voel je dat dan wel? Ik niet.

Velletje ha ha o ha ha
trillen o o n n o o c
luchtbelletje weg willen

[p. 37]

 

Doe je dingen in mijn mond

 

om te maken dat ik slik

 

word ik jij dan of jij ik

 

of samen lekker licht gewond?

 

 

 

O ha hagelige slieren

 

n a ha c l en lange

 

uitgewoven waterdieren

 

bang ha ha geworden o

 

 

 

Als je slank naar binnen gaat

 

en ik kan weer ademhalen

 

welf je lekker op de maat

 

net of je uit kleine balen

 

kauwbaar billevlees bestaat.

 

 

 

Nee dat niet wij willen niet

 

van vreselijke structuur vergaan

 

je verbouwt ons je vergiet

 

het vloeibare van ons bestaan

 

 

 

Schat mijn buik bijt jou niet dood

 

maar levend, kom maar wordt mijn geest.

 

Als je in mijn bast verbeest

 

zijn we even warm en groot.

 

 

 

Ja, we zijn een eindeloos heelal

 

tussen de woeste celmembranen

 

stuipen tropische lianen

 

waterval na waterval

 

en hulpeloze plasmatranen

 

liefdesmelk en groene gal

 

gaan verbijsterende banen

 

en wij zijn dat, overal

 

 

 

Maar waar zijn de bergtoeristen

 

die vanuit de ingewanden

 

onze glazen schiereilanden

 

zien verkwartsen en verkwisten

 

miljoenen malen per seconde

 

dan weer wei en dan weer bomen

 

vol water grazende atomen

 

 

 

Vliegend in bestuurde scholen

 

flappen vogels van kristal

 

door met glas gevulde holen

 

Wij alleen zijn dat heelal

 

 

 

Wij alleen zijn dat heelal

 

het zingende en het zwijgende

 

water in de waterval

 

opstijgende

 

opstijgende