Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

Een zeevarende beer
Agnes de Graaf

(1)

Aan P. vertel ik dat ik met een tekening van een inmaakbeer bezig ben.

‘Wat maakt-i dan in?’ vraagt P. die zelf laatst bij soortgelijke bezigheden bijna het topje van een vinger verloor.

‘Nou, jam en sappen’ zeg ik.

Dit vindt P. om de een of andere reden nogal vermakelijk en hij bloost er zelfs even van.

(2)

‘Vind je dat nou niet leuk’ vraag ik aan P. ‘dat je nou ook al op een ansichtkaart komt?’, want ik heb hem een paar dagen geleden het ontwerp voor mijn jaarlijkse prentbriefkaart laten zien waarop hij in de gedaante van een zeevarende beer een brief per flessepost lijkt te gaan versturen.

‘Ja’ zegt hij, maar als ik vraag of dat wel helemaal van harte gaat geeft hij toe het ook wel een beetje eng te vinden.

‘Maar waarom’ zeg ik ‘niemand ziet toch dat jij dat bent: ik heb je toch prima vermomd’ en als hij daarmee instemt zeg ik dat er zelfs iemand was die dacht dat ik die beer was.

‘Maar jij hebt je ook prima vermomd’ zegt P. terwijl hij mij eens vriendschappelijk in mijn overtollig vet port waarop ik hem onmiddellijk te lijf ga - de gelegenheid te baat nemend om hem even stevig vast te pakken.

‘Je doet net’ zegt P. als ik hem weer losgelaten heb, ‘of je aangeslagen bent, maar dat ben je helemaal niet.’

‘Natuurlijk niet’ zeg ik lachend, ‘ik benut alleen maar mijn mogelijkheden.’

(3)

‘Ik hou’ zeg ik tot de walvisvaarder ‘haast net zoveel van je als van eten.’

‘Als dat zo is’ zegt hij een beetje streng,

[p. 25]

[p. 26]

‘dan mag dat wel wat minder.’

Ik geef onmiddellijk toe dat de vergelijking niet helemaal gelukkig is, ‘ook al’ zeg ik ‘omdat ik nogal eens iets eet dat niet goed voor me is’ maar gelukkig bedenk ik meteen wat beters (waar ik me zelden aan te buiten ga en dat zelfs dan nog goed voor me is) en ik zeg: ‘Ik hou haast net zoveel van je als van slapen.’

‘Ik neem aan’ zegt de walvisvaarder na enig nadenken, ‘dat het dromen bij allebei de aktiviteiten een even belangrijke plaats inneemt?’

‘Dat wel’ zeg ik ‘behalve dat je als je slaapt het dromen veel minder beïnvloeden kan dan wanneer je wakker bent.’

‘Wat ik niet snap’ zegt de walvisvaarder ‘is dat je het dromen beïnvloeden kan, ik bedoel, dat overkomt je toch altijd?’

‘Niet als je daar’ zeg ik ‘een fraai vers of verhaal van weet te maken, of zo'n tekening als ik van de week nog gemaakt heb waarop ik jou goed geproviandeerd een zeereis naar IJsland laat maken.’

‘Maar dat doe ik in het echt toch ook’ zegt de walvisvaarder.

‘Jawel’ zeg ik ‘maar niet in de gedaante van een beer.’

Ja, waarom eigenlijk, wil de walvisvaarder weten.

Ik zeg dat ik die vraag erg grappig vind, vooral omdat naar mijn idee het antwoord nogal voor de hand ligt.

‘Als je een beer bent’ zeg ik ‘kan ik gemakkelijker van je houden.’

(4)

‘Zou jij’ vraag ik aan P. ‘het erg bezwaarlijk vinden om met mij naar bed te gaan?’

‘Hè, hoezo’ zegt P., toch wel wat verrast.

‘Nou’ zeg ik ‘voor het geval dat ik mij ooit nog eens voortplanten wil, lijk jij mij wel een geschikte verwekker, maar dan moet je de aktiviteiten die je daarvoor toch min of meer samen met mij uit zult moeten voeren, niet al te onplezierig vinden, vind ik.’

‘En’ zegt P. ‘hoe sta je daar zelf tegenover?’

‘Ach’ zeg ik ‘ik zou ook zonder dat mooie doel dat soort aktiviteiten met jou wel overkomelijk vinden.’

‘Ja, ja’ zegt P. terwijl hij zich eens bedachtzaam over de kin wrijft.

‘Je hoeft niet op stel en sprong te beslissen hoor’ zeg ik ‘want ik heb zelf nog niet eens besloten of ik het überhaupt wel zal doen en het duurt ook nog wel even voor het zover is. Er is trouwens ook geen man overboord als je er geen zin in mocht hebben want ik weet nog wel een paar andere walvisvaarders aan wie ik het vragen kan.’

(5)

‘Ik ben’ zeg ik tot P. ‘toch zelf ook wel een soort van beer. Want laatst las ik een boek over beren en daarin stond dat ze solitair leven, behalve in de paartijd. En toen dacht ik meteen: hé, dat slaat op mij.’