Hollands Maandblad. Jaargang 1979 (374-385)

[p. 37]

Acht gedichten
Theo Muller

het besneeuwde land
de heuvels en de rijzige sparren
een nachtelijke hemel zonder sterren
en zonder een zuchtje wind

dan, zichtbaar aan het einde
van de weg, vlak voor de heuvelrand:
een rijtuigje, bespannen met één paard
de man die, voorop, de teugels houdt
en het kind dat in het rijtuig zit
geluidloze hoefslag in de sneeuw
enkel een fijn gerinkel als van bellen,
als van sterren

de man en het kind reizen stil vooruit
en nooit kijken ze over hun schouder om
zonder sneller of langzamer te gaan
blijven zij altijd in de verte zichtbaar
geruchtloze tocht over het koude land

cantilene

waarheen buigt zich op de wind
de lange rij der populieren?
ritselend knikt zij naar het polderland

wie valt de fijne zilvergrijze regen toe?
in geploegde grond verdrinkt zij zich

en de vrouw die men bij avond
in de boomgaard ziet?
appels raapt ze in haar wijde rok
en met geurige appels beladen
zal ze terugkomen

[p. 38]

 

eigenlijk heb ik alles zelf bedacht

 

van jou en mij van al het andere

 

ik schuif en rijd het rond

 

gewillig speelgoed onder oude handen

 

zie je ik heb het alleen maar

 

zelf bedacht en daarom ook

 

blijft het in zekere zin bestaan

 

mijn eigen verzinsels hoe zou ik

 

ooit zonder ze kunnen

 

ik schuif en rijd mijn verzinsels rond

 

als gewillig speelgoed, als een beer

 

die ik zo draai dat hij me aankijkt

staren naar de hoek van de tafel
minutenlang kijken en niets zien
koepel van eenzelvige stilte
duizelingwekkend gezichtsverlies

noem het

noem het een gezicht -
ik noem het een masker
noem het een man
die een masker voor zich houdt
en ik zeg je: het is
de achterkant van het masker
noem het... noem het de ruimte
tussen het masker en zijn achterzijde
noem het een man en een gezicht

waarom past het masker
de man zo uitstekend
waarom heeft hij het nooit afgezet
de man en zijn gezicht
zij beschutten elkaar
zij wijzen naar elkaar
zij ontsnappen in elkaar
zij zijn als een zon en een maan
zij zijn voor elkaar
als een zonsverduistering

[p. 39]

 

over het glanzend asfalt van de zomerdag

 

kruipt stads verkeer naar zijn bestemming

 

één met brommers, auto's en een tram

 

beschrijft mijn fiets de ronding

 

van het weteringcircuit

 

streng kijkt de zon toe hoe ik mij

 

onder haar immense statie voortbeweeg

(alweer: mijn moeder)

boven in je slaapkamer
(waar van het grote echtelijke bed
nog maar één kant is opgemaakt)
zie ik een voor jouw doen
bijzonder keurige pyama liggen -
is die van jou?
nee, hij is eigenlijk van je vader
maar die heeft hem indertijd niet meegenomen
dus gebruik ik hem maar
kijk, zegt ze glimlachend
en eerder argeloos dan spottend,
ik heb de gulp dichtgenaaid

[p. 40]

kampen

provinciestad tussen polders en dijken
voornaam verleden dat zich in kerken en poorten,
de plechtige ijsselkade, de ronding der gracht,
haar verstilde rij huizen, voor altijd heeft neergelegd

het doktershuis, rijzige gevel,
de voordeur die openstaat:
blik in de langgerekte gang,
marmer en koele witte muren
in de grote voorkamer links
hoor je iemand piano spelen
aan het eind van de gang staat weer
een deur geopend, naar de achtertuin
groen gebladerte in het stovend zomerlicht

je wilt de gang inlopen
maar op de drempel kun je niet verder
je wilt de kamers in
en uit de ramen kijken
maar de drempel houdt je tegen
je wilt naar binnen stormen
alles zien, overal nog eenmaal zijn
maar je weet: van het huis van mijn kindertijd
is alleen nog de drempel echt