Hollands Maandblad. Jaargang 1978 (362-373)

[p. 18]

Vijf gedichten
G. Mulder-Koeman

Konfrontaties

1. Met een autistisch kind

Laat me alsjeblieft een kleine rechte tafel van begrip
onder je plaatsen
en je handen veilig op de vier punten leggen
zodat je weten zult,
zoals een blinde zeker weet.

En praat dan, augustijn,
praat en handel dan, augustijn,
tot je voetjes je parten gaan spelen,
tot je hart in je handen ligt
als een rood jong dier, dat
ondergaat aan de zon.

Ook het vermoeid zijn,
het eindeloos met neus en ogen,
plat tegen de ruiten liggen.
De mond altijd stil,
de ogen starend, nooit toe.
Nu wordt het tijd
dat velen zich te luisteren leggen
aan je grafje van gewapend beton.

2. Afgesnauwd

‘Hou je bek’
De kamer stokt.
Het huis tolt zwijgend op zijn zij,
een lijkwade ontrolt zich wit en strak in mij -

Toen is de kat in een hoek gedreven,
de zieke aap grijnzend,
geluiden als tanden van angst.

Nu laten de dieren
zich niet meer voeren of strelen
Nu is voor de zoveelste keer
de weg ten einde gewandeld.

En in de kleine marge naast mijn hart
maak ik aantekeningen
van afschuw.

[p. 19]

3. Met een gek

Zijn huis is al zovaak
van onder van boven besprongen
er is te vaak in rondgegaan.
Hij hield de kamers gesloten als een wond.

Als een dief in de nacht is zijn denken,
verzwegen de woorden;
als honden met getrokken lip,
neemt hij zijn stappen, langzaam achteruit
de staart tussen de benen.

De vreemde tolt hem rond
bij 't eerste teken
de tanden in te zetten -

Onder noch boven
weet hij meer de weg.

Mijn woorden spreken hem niets.
- Wij lopen een andere taal -
Als kromme dansers trekken zij
aan hem voorbij.

Van hen is de hand die hem slaat
de andere is van mij.
Ik ontken wat het hart mij bonzend weten laat.
Woorden stappen grotesk de hoekige kamers in,
plompe gebaren, de muren tot blindeman stotend,
voorlangs mijn bedremmelde banen.

[p. 20]

Voor Theo

Achter welke denkdijk brak het water door?
Ze liep de golven in.
Ze liep maar door.

Als ik het woord proef
dat haar voortjoeg
komt angst bij mij de kamer in.

Met een rilling van kilte
in het binnenoor
hoor ik een zin als wrakhout komen:
‘Zij heeft het leven niet kunnen verstaan’.

Dat was haar woord, haar zin
haar macht.
Het was haar eindelijke daad
waarvoor de zee zich brak
die nacht.

2 maart '78

Misdaad

Nee,
als trage ogen de dag openslaan,
het hoofd afwenden in het dichte bos
waar bomen omlopen.
Tollend om eigen as
het lichaam ondergraven
en aan de gesloten mol verwant
happen aarde nemen,
overlopen tot een laatste moord
en een kinderhals afwezig laten ondersneeuwen.