Hollands Maandblad. Jaargang 1977 (350-361)

Eva Gerlach

Familie

Je moeders man: een vreemde gast, zijn mond
gebarsten van het zwijgen. ‘De weg die
gezegd kan worden, is de ware niet.’
Meest hield hij zich of hij je niet verstond.

Zijn leven lang beschreef hij een fossiel.
Naar hem genoemd, toont het in kalkgesteente
de afdruk van een uiterst klein gebeente
dat in het Cambrium tot stof verviel.

Hij kon niet van je houden, daar berustte
je in. Je zei hem 's avonds welterusten,
aan tafel wenste je hem smakelijk eten.

Zijn grootheid was immens, niet af te meten
aan het woord ‘vader’. Meer wou je niet weten
als hij je eens per etmaal quasi kuste.

De kleine dame met de ringbaard, die
mij aansprak op de halte van lijn 3.

Het waaide. In haar grijze loden jas
leek zij de Beer die eens een Meisje was.

Na tienen zong zij bij ‘Gomorra’, zei
zij aan mijn oor, was ik vanavond vrij?

Ik keek de huizen in. De lichten brandden.
De mensen hielden messen in hun handen.

Diep in het Oosterpark kraakten de bomen.
Ik zei ‘De tram zal zometeen wel komen.’