Hollands Maandblad. Jaargang 1977 (350-361)

[p. 40]

Tien gedichten
Theo Muller

hoor de stilte, zegt het kind
en de oude man: wees niet bevreesd,
het is mijn hart dat slaat.
de bomen op het veld, wijst hem
het kind en de oude man: wees stil
het is mijn lijf - zie hoe mijn vingers
zich strekken op de wind.
en de lucht die blauw en
zonder wolken is, vraagt het kind.
zo nu zijn mijn ogen, zegt
de oude man, wijd en grondeloos
alsof zij nooit gezien hebben.

een rechte laan
waarboven bladeren en hout
de zon voorzichtig weren

tussen bemoste stammen
sluimert de middag

een verre koekoek slaat het uur -
en ademloos zet mijn hart
zich met de tijd gelijk

wandeling

dit heb ik vannacht bespied:

het onbeweeglijk leven van een stenen stad
de zwarte spiegeling van water
en hoe lantarens kil hun schijnsel
over huizen en gesloten vensters leggen

het geluid van voetstappen
een rilling binnen mijn winterjas

[p. 41]

 

wanneer ik wakker lig en niet

 

kan slapen, kijk ik naar hem

 

en hoor de zachte snuiving

 

van zijn adem

 

zijn stil gevouwen jongenslijf

 

draag ik op handen door de nacht

 

 

 

onwetend samenzijn van waak en slaap

 

dat de uren veronachtzaamt

 

en de verwondering bewaart

de broedplaats van bewustzijn
nauwkeurig gelokaliseerd
binnen mijn hoofd dat zwaar
en moe op een kussen ligt.
het uitzicht is proper en
geruststellend als altijd,
maar aan deze kant van mijn ogen
is iemand voortdurend bezig om
bergen puin van de ene plaats
naar de andere te dragen.

zeer recht
dat is als regen
wanneer er haast geen wind is
of als de muren van een kamer
als een zwaar gordijn
zeer recht
en zonder onderscheidbaarheid
of het van onder stijgt
dan wel van boven nederzijgt
zeer steil en recht
verglijdt de dag
aan mijn gemeten oogopslag

[p. 42]

 

aan de wind

 

aan het gras van lange zomers

 

aan de welgeschapen wolken

 

en de koelte van de avond

 

heb ik gegeven

 

 

 

aan de huizen

 

de kleine bewoners

 

aan hun muziek

 

hun slordige grammofoonplaten

 

aan de openslaande deuren

 

van een souterrain in de vondelstraat

 

 

 

aan het kleingesneden goed

 

paprika ui gehakt en bonen

 

waar we eten van maakten

 

aan de dagenlang onafgewassen borden

 

vergeten stekjes in een glas

 

aan de lichtinval door een zolderraam

 

 

 

aan de nachtelijke fietstochten

 

naar het shaffy

 

naar de boot van joop en gerard

 

en god weet waarheen

 

heb ik me weggegeven

de kamer ligt geankerd aan het lamplicht
mild omsloten de contour der meubelen
een late auto glijdt onder de
lantarens door mijn bloed hangt ruisend
in mijn oren en zingt een onverstaanbaar lied
over gevangenschap tot in laatste instantie.

[p. 43]

voor de oudere lerares nederlands

tussen onbespoten fruit en wilde flora
waart zij al zestig jaar natura forma
voltooit haar stil verleden tijd
in volkoren eenzaamheid

de drie hoeren

er waren eens drie hoeren

de eerste heette josje
omdat ze zulke rode krullen had

de tweede heette gerda
want ze had grote blauwe borsten

de derde heette janet
maar waarom dat ben ik vergeten