Hollands Maandblad. Jaargang 1977 (350-361)

[p. 26]

Negen gedichten
Herman Termaaten

de vertelling aan de rand
met het leven
tot dan toe, - aan grachten,
afgronden en bij uitzondering
de kraterrand.

romantiek van de scheidslijn,
een lijn in het verzet, alsook
de rust die naamloos groeit
en ons tijdelijk opheft.

zoals bij zeldzame overgang
van de ene stap
naar de andere ten tijde
van kindzijn zoals nu.

in het gezicht
zijn de vorm-
veranderingen
reeds te zien.

grote stille waterdieren
stijgen langzaam
naar de oppervlakte.

dat de nu ontwakende
weerloosheid zo voorzichtig
en teer mag blijven

het hele gezicht
een leven door.

[p. 27]

 

zo wordt zijn huiver

 

en vreugde geleid,

 

zo wacht hem

 

de eenzaamheid in de val

 

van het haar, in de korte

 

nog gespannen ronding

 

van de muis van de hand,

 

waarin fijne lijnen

 

kiezelgladde stukjes huid

 

doorkruisen.

de tijdsomschrijving
deelt mij op
langs aangedikte lijnen
in vormen van geluid
koestering en woede.

de som der delen
en wie daarover
dan al schrijvende
gevallen is.

tot meerdere glorie
van het onontwarbaar zijn.

notitie van het moment
waarmee een deel
van licht de muur treft
en ik dit zie
omdat ik opkeek
zonder te weten waarom.

[p. 28]

 

een stil gelijk

 

wacht mij op

 

in het lege huis.

 

 

 

blij loop ik

 

de trap op

 

en verlang

 

alles nu te zien.

 

 

 

de kamers, de meubels

 

het licht en de geur

 

en mijn eigen blik

 

uit het raam

 

 

 

naar de huizen

 

aan de overkant.

de sneeuw
maakt dit alles
enkelvoudig.

brede lijnen
geven nu onderscheid
in verdeling.

zoals de wereld
wordt gedacht
en aangegeven.

alsof het onontkoombaar
goed is zo te doen
en er mee door te gaan.

[p. 29]

 

het schrapstelsel van de wind

 

betrekt gedeeltelijk

 

nu meer de bewegingen

 

van mensen dan voorheen.

 

 

 

nog niet dat belemmering

 

machteloosheid

 

in al haar ontvankelijkheid

 

doet ontstaan.

 

 

 

slechts irritatie en moeizaam

 

verder blijven gaan

 

over de zo zelf gebaande wegen.

ik hoor vogels en onverschilligheid
ik hoor de tijd
in deze dag
zich driemaal omdraaien
zacht lachend.

ik zie de gelatenheid
onder de nieuwe uitloop
van planten, de eigenzinnigheid
van vastgestelde vrijwaringsreizen
naar getto's van comfort,
ontspanning en contact.

ik voel de logge koude
van de zorgelijkheid, de
inrichting van de brokkelende
norm voor gevoelens
van veiligheid en gelijk.

waarna dan
de warmte
vanzelf schijnt
te moeten komen.