Hollands Maandblad. Jaargang 1977 (350-361)

[p. 32]

Stephanie de Voogd

Portret van een eigentijds masratioccultinist

Gelijk weleer Narcissus staat ook hij
Over het water en zijn beeld daarin gebogen
De eigen schoonheid lacht hem toe en hij
Beoogt nog slechts het zien van eigen ogen.
Ik zie ik zie wat niemand ziet
Zo roept hij uit, ik zie mijn fraaie zelfbeeld
Hier aan de oever tussen wuivend riet
Besta nee exta ik, gevleid, gestreeld.
Ik ik ik ik oh! ik ik ik
En dan nog al mijn charme
Nog één keer oog in oog met eigen blik
En dan ben ik genoopt mijzelve te omarmen.

Maar daar begint ineens zijn evenbeeld te spreken
Een inspraak-zelfbeeld ziet u wel, dat lange tijd
Gezwegen heeft (ook vroeger tijdens preken
In de kerk: dit was uit piëteit).
Wat hebt gij tegen vrouwen, vraagt het beeld
Weg langs het beeld zijn beeldenneus:
Gij zegt wel steeds dat hun protest u zo verveelt
Maar waarom neemt gij het dan serieus?
Verbijstering en schrik. Mijn beeld, mijn beeld
O beeld van mij, als het zo is dat gij wilt praten
Over wat mij aan vrouwen zo verveelt
Dan vrees ik echt dat ik u moet verlaten.
Vrouwen: zij doen mij denken aan Calvijn
Aan Calvinisten, zwarte kousen, lange preken
Ook denk ik soms dat vrouwen ratten zijn
Maar hoe dan ook, ik wil niet verder spreken.

Zwijg dan en luister, zegt het evenbeeld:
Verwijder van uw neus die roze bril
(Want daardoor, niet door mij, voelt gij u steeds gestreeld)
En tracht eens te vernemen wat ik wil.
Wij beelden hebben niets in eigen hand
Wij reflecteren wel maar kunnen niets creëren
Dus tonen wij van elk mens slechts de kant
Die zij of hij naar ons wil keren.
Gij nu die vrouwen gaarne hoont
En het niet laten kunt steeds over hen te schrijven
Gij hoont daarmee de vrouw die in u woont
En die daarom in mij gestalteloos moet blijven.