Hollands Maandblad. Jaargang 1977 (350-361)

[p. 24]

Drie gedichten
C. Buddingh'

Nu en dan

Toch een van West-Europa's beste slapers,
word 'k nu en dan, plots, rond een uur of drie
vier wakker. Slaat mijn hart nog? Ja, het slaat nog,
maar het is net, of 'k tot een popje ben

ineengeschrompeld. En ik blijf doorschrompelen:
alles aan me voelt even minuscuul.
Stram, roerloos, als een klam homunculusje,
tuimel ik door een wegkrimpend heelal.

Soms moet de dokter komen. Meestal zijn
'n paar straffe whisky-soda's wel voldoende
om me weer terug te geven aan mijzelf.

Ergens schuilt iets of iemand, die mij soms
een uurtje aan de dood uitleent. 'n Sadist?
Of om er vast een beetje aan te wennen?

Keukenkastje

't Blijft wazig, als het om je vroegste jeugd gaat.
Herinner je je 't echt? Of heb je 't van
verhalen? Zie ik mij daar werkelijk, tussen
stofdoeken, borstels, blikjes schoensmeer, in

dat legendarisch keukenkastje zitten,
onder een hemel van vertrouwd geluid?
Erbij, en toch ook heerlijk in mijn eentje?
Nooit kom je er meer achter. Hindert niet.

Je was een ernstig kereltje, dat aan
je moeders rokken hing. (Je vader was je
haast iedere dag weer uren, uren kwijt).

En overal slopen boemannen en honden.
Ja, zelfs al zou 'k het maar hebben gedroomd,
ik zit nog altijd in dat keukenkastje.

[p. 25]

Vrees niet

Vrees niet: ik maak nog regelmatig grapjes,
ik sta nog steeds bekend als humorist.
En niet ten onrechte: ik laat ze ook lachen,
familie, vrienden, auditoriums.

Gaat het u slecht? Ik troost u met een kwinkslag.
Bent u bedroefd? 'k Vermaak u met een Witz.
Zoals mijn moeder het zo mooi kon zeggen:
‘Ik haal het allemaal uit mijn holle kies.’

Ik blijf de jongen met de brede grijns,
de schalkse knipoog, 't grinnikend binnenpretje.
Het kan nog steeds. 'k Ben net nog niet te oud.

En mocht u menen dat 'k te ernstig word,
te somber, te weemoedig, te zwaarwichtig?
Heus, wees gerust: ik lach me nog eens dood.