Hollands Maandblad. Jaargang 1976 (338-349)

[p. 49]

Vier gedichten
Arie Gelderblom

Zo ontroerend soms

het gaat voorbij, zo ontroerend
is het soms dat het voorbijgaat
als een koele dokter op een winterse dag
langs alle deuren
met een roos in zijn hand

het gaat voorbij, zo ontroerend
is het soms dat het voorbijgaat
als een herinnering op een winterse dag
langs alle deuren:
er was iets dat altijd brandde, altijd
verlangde

het gaat voorbij, zo ontroerend
is het soms dat ook ontroering voorbijgaat
ook deze muziek op een middag
dat het winter was
en ik aan je dacht
terwijl je niet voorbijkwam.

Sandwich (Engeland)

dat het droomde tussen de heuvels,
er was nooit een leugen geweest, wel
toeristen als wij en velen die sindsdien
de weg niet meer wisten

dat het keuvelde tussen de heuvels
zachter dan wind de dag die voorbijging
maar sindsdien was het weer stiller,
verging het minder

dat het woonde tussen de heuvels,
er was nooit iemand geweest dan een huisgenoot
iemand die droomde, keuvelde,
iemand die in je woonde

dat het je warmde tussen de heuvels
een vergroeiende hand tussen de huizen,
een woord dat was scheefgezakt, een dak
zonder letters of gedachten.

[p. 50]

Bericht uit Bolsward

op weg naar nergens en niets denk je en
hier ben ik niet, hier ben ik in Bolsward
en je stapt door de hoofdstraat waar de angst
passeert en iedereen onzichtbaar schaatst

op een ijzige gedachte dat het vredig lijkt
maar dat het oorlog kan zijn, nu of straks als
het winterser wordt in de witte nieuwsgierige
gezichten want hier ben ik vreemder en stiller

en het is stiller zo gewoon dat het leven
ongewoon is en in dat ene huis zit een vrouw
met een krant zomaar dood te gaan naast de verpleegster
die levendig verloofd is, een goede gewoonte

hiet doet men zoals men niet doet, niet meer
en niet minder, op weg naar nergens en niets
dan wat men niet voelde als men voelen zou dat het kouder
werd of warmer en geen dag wordt gekend

geen bericht bracht hen verder dan nooit
de wereld gezegd in de kille stadskern, alsof
geen nacht ooit brak tot bloed, al voeren vogels
zichzelf, o het hart ontkwam nooit aan stilte.

[p. 51]

Bericht uit Hindeloopen

hier droomt het dat de droom niet eindigt,
tegen de dijk aan gevleid als een ei in zijn
schaal, tegen de tijd aan als het stilstaan-
de, alleen water verandert in water

hiet gelooft men de dood zo gewoon
als een dorp, men bewoont er de winter in
stilte, de oude man die ons voelt heeft dat
vreemde van binnen en ziet het

kerkhof als een schaal om het ei van de
kerk, tast hoe het komt als een toerist
die verdwaald is, herkent geen kuiken
meer en volgt zijn laatste stok

hiet droomt het een droom zo groot
dat men nog kippenhokken kende waarin het
ei zichzelf legt, zo echt als het zout-
vat van de laatste windstille schipper

hier is het stiller dan de dood,
geen sneeuwklokjes bloeien op het kerkhof
slechts namen heeft de aarde op zijn schoot
alleen water verandert in bloed in aarde.