Hollands Maandblad. Jaargang 1976 (338-349)

[p. 24]

Theo Muller
meedogenloos slooptuig van gedachten waarmee de geruisloos zuigende tunnel van de tijd zich laat afbreken tot een hopeloze wildernis

wind over de polder
mistig grijze weilanden
aan weerszijden
van de autoweg
regen daalt over de
drooggelegde zeebodem
onder deze zware wolken
van aards dekor
wordt elk gemis
duldbaar, vanzelfsprekend

(mijn moeder)

achteromgekeken staat ze nog
zoals ik haar net heb
achtergelaten ineengedoken bij
twee koffers wachtend op de
trein naar zwolle even trekt ze
haar pruik recht

de lucht is grijs
en koud voor augustus
ik fiets door de van wou
oppassend dat ik niet
in de tramrails kom
over anderhalve week
krijg ik weer vioolles
het is alles te noembaar
het is alles te naamloos

[p. 25]

 

oude vrouw met een vracht

 

van week en sponzig vlees

 

schuin op een stoel gezeten

 

waarover haar wijde kleren

 

 

 

aan het bed dat degelijk

 

en dompig de kamer vult

 

de oude man wit hemd

 

tot over zijn grijze billen

 

 

 

vier muren bloemetjesbehang waarbinnen

 

nu het heilig wonder kan beginnen

 

o schoonste gratie te verzinnen

 

zo man en vrouw elkaar beminnen

vandaag ben ik de hele dag
weer niet thuis geweest
ik heb op de deur geramd
en op de stoep zitten wachten
ben om het huis heengelopen
maar alles ziet er zo
donker en verlaten uit
dat ik ga twijfelen of ik
hier wel ooit gewoond heb of
ben ik misschien verhuisd en
heb ik me niets laten weten?
ben ik soms expres in stilte
weggegaan om van me af te zijn
omdat ik onze ruzies beu was
we elkaar toch maar ontweken?
maar om mezelf nu zo in de steek
te laten ik wist toch dat ik
daar niet tegen zou kunnen -
nu is het al avond
het huis verdwijnt in
het donker en ik ben
nog steeds niet thuisgekomen
er is geen licht aan
de haard brandt niet
en wanhopend of we elkaar
nog ooit zullen weerzien
dood ik de tijd met het
versuft bijeenrapen van zand
van gras van kiezelsteen
van woorden

[p. 26]

 

zolang ik klein was

 

en van niets wist

 

was het verleden mijn vriend

 

onmerkbare steun als van een

 

groot zacht kussen in de rug

 

maar aan wie het ook gelegen

 

mag hebben, zijn bestaan

 

begon steeds meer

 

het mijne te verdringen

 

elke sekonde dwars door

 

de fragiele scheidsmuur

 

van het moment inhalig

 

bij zijn domein trekkend

 

en zonder slag of stoot

 

is de toekomst

 

die ik aan mij achtte

 

hem al toegevallen

uit muziek van schumann kwam
ze stil tevoorschijn lachend en
staand in onze tuin in kampen
tussen het loom wuivende wasgoed
een gladde huid en ogen waar
geen verdriet uit brak maar zingend
zingend mijn moeder in de tuin
waar de zomer zacht
in de lucht hing