Hollands Maandblad. Jaargang 1976 (338-349)

[p. 35]

Th.P. Monkhorst
Ontwikkeling

1.

In de schaduw van de oude boerderij
herken ik de grens van het licht.
Er achter: bruin en zwart
het zachte zoete hout
dat aarde in zich opzuigt.
Het dak dat wijdbeens rust
op wind en regen rondgeslepen palen.
Een glimlach, teken van berusting in het veld.

2.

Berusting is de overgave
van het kind dat
in de modder valt
en liggen blijft.
Geur en smaak van aarde en regen
opgezogen door de huid
rood van bloed.
Een kind sterft duizendmaal onschuldig.

3.

Onschuld: sterven met een glimlach.
Langzaam overgaan
van borst in aarde
traan in water.
Vol liefde, hand voor hand,
de bladeren verspreiden.
Schil voor schil ontmantelen
totdat het hart een nest gevonden heeft.

4.

Het ademend hart
dat klopt onder heuvels
dat rivieren opjaagt naar zee
dat bomen op doet staan
als mannen met woeste kruinen
op de bliksem gericht
om het licht
in het merg te ontvangen.

Zo vitaal is de dood.
Zo trots, agressief en liefdevol,
zo vol leven.

[p. 36]

Schiermonnikoog 1

Daar waar het land laag is
de wormen uit het wad kruipen
en mijn vrienden wonen,
het hooi vochtig is
en de fazant traag,
waar alles op een steenworp afstand is
en de wereld wijder dan waar wij wonen

kom ik terug naar de graven onder de toren
kom ik terug naar mijn eigen traagheid
wijdheid vochtigheid en laagheid.

Schiermonnikoog 2

Toen ik kwam
vond ik de leegte van het kale veld
de onrust van de wind
die bomen in verwarring brengt
en regen: koude tranen van een vis.

Wanneer mijn lichaam zo hard is als het gras
waaraan de ezel zijn tong snijdt
mijn huid de kleur heeft van de hei
mijn ogen diep zijn als de Westerplas
waarvan het water soms de maan weerkaatst
en aderen als slenken door mijn lichaam trekken

weersta ik eenzaamheid als een eiland.

Werktafel

Ook al wordt er veel gehuild in dit huis
ik ga van de tafel houden
die mijn vorm aanneemt.

Verdriet en vreugde gaan in elkaar over
zoals de herinnering aan hem
die achter deze tafel zat
en de geluiden van dit huis.

Ik ontkom niet aan de geur
van die fijnzinnige dode.

Zo is deze tafel een vluchtoord.
Biedt de stilte die huist tussen
lamp en tafelvlak een rustoord.