Hollands Maandblad. Jaargang 1975 (326-337)

[p. 23]

De bende
Jan Blokker Jr.

Er trekt een bende
door Zuid Frankrijk.
Zij verslinden
de schamele oogst,
en de man die vroeg
hoe groot je badgoed was,
is één van hen. Zij luisteren
vol vreugde
naar het vrolijke geritsel
van een scheurende tent, en genieten
van de smeltende geur van asfalt.

Met hun onafgebroken gefluit
begroeten zij iedere nieuwe dag,
en zij rijmen als de pest.

De boerderijen
dromen langzaam door
in de nevelige weiden.

Wie sluipt daar
(des nachts?)
in ritselende gewaden
rond de stallen,
wanneer de dag
nog nauwelijks aan de ramen
staat. Zij zoekt
de dorpen en kastelen, bepaalt
het ochtendgloren en de schemering.

Hoe heet jij, meisje?

Trouwhartig
lopen de rivieren
met hen mee
tot aan het einde hunner krachten.

Daar zien zij de zon
niet als zonsondergang
verdwijnen.

[p. 24]

 

Maar zij luisteren niet

 

naar elkanders woorden,

 

en allang

 

tellen zij de stappen niet meer

 

die zij zetten.

 

 

 

In het lege huis

 

waarin de kinderen

 

zich verscholen,

 

trok een vrouw.

 

(Eens hadden ook wij er gegeten

 

toen het onweer dreigde.)

 

Ze leerde haar kinderen vertalen

 

en vertelde ze uit de Bijbel.

 

 

 

Maar het huis

 

kwam in de loop der eeuwen

 

in een dorp te staan,

 

zoals het dorp in de stad,

 

en wij waren toen allang

 

vergeten wat wij ons ervan

 

herinnerden; te goed

 

was ook jij inmiddels in het dorp

 

bekend geraakt - je zag je stad

 

erachter groeien.

 

De sloten zijn dan ook

 

ten dele dichtgeslibd,

 

of anders wel gedempt.

 

 

 

Eens zullen overal

 

steden liggen

 

vol rokende ruïnes;

 

er zullen planten groeien

 

voor de ramen van jonge gezinnen.

 

 

 

Wie zal dan nog weten

 

hoe warm het zijn kon,

 

en hoe koud de wind.

 

Het land wemelde

 

van de contradicties

 

en de lang bezongen beelden.

 

 

[p. 25]

 

Lang voor de genoemde vrouw

 

in het lege huis trok,

 

woonde er de landheer

 

die voorlas uit de roman

 

die hij zelf was.

 

 

 

Hij vulde het zwembad

 

en schepte de vissen eruit

 

met de handen.

 

 

 

Hij luisterde vol spanning

 

naar het geritsel in de stallen.

 

 

 

Voor ons

 

waren soms zijn woorden ontoereikend,

 

zijn gedachten ontoegankelijk,

 

en lang niet altijd zag je in

 

waarom hij iets beweerde.

Spock
J.P. Guépin

‘Wat, geen spinazie meer? Dat komt dan later wel’.
Je had geleerd dat je een kind nooit moest verbieden,
beknuffeld en bebroed. Bekliederd, tot je 't ziedend
een lel gaf met gevolg: je schiep een hoekje hel

voor 't kind die hij gehoorzaam zou ontvlieden.
Het werd zo stout als Spock, ook hij moest na een rel
de cel in, trouw aan zijn devies: 't komt later wel.
Vertel me meer over de trouw van jongelieden!

De trouw aan later, dat de stukgesmeten pop
wel weer vervangen wordt, het geld komt terug, mij best,
de treinen lopen toch op tijd, de zon komt op?

Nee, eerder dapperheid, want alles is verpest,
als 't al niet slecht is, is het daarom al onwijs.
Ze wandelen vervreemd terug naar het paradijs.

Uit: Liefde, een krans