Hollands Maandblad. Jaargang 1975 (326-337)



[pagina 33]
Ameland Sjef van Esch (de zee) pal rijdt zij op de westenwind haar blinkende paarden steigerend ten val zure uitwerpselen van hun doodsangst overal op het strand de groene kwallen
(de wind) als vaal en angstig het duin roerloos hurkt zich dom houdt en dood onder de hoeven van de wind strikken doornen doornen gebukt wacht korstmos af wijs immers of weerloos

[pagina 34]
(de maan) soms in een losbandige nacht - de maan weer tempeldanseres - lopen oudrieten daken in ganzenmars over de heuvels leegt de wind de dozen dromen overal in het duin
(de wolken) en een witsmeltende maan brandmerkt de wolkenkudde schroeit vachten stinkend bruin van pijn nu nog sneller bestormt de horde een sterrenvolk dat ternauwernood zijn lampen binnenhaalt
(de vogels) opgewonden altijd op de vliegplaats praten en praten zelden startend maar eenmaal hoog zelfs los van hun schaduw