Hollands Maandblad. Jaargang 1975 (326-337)

[p. 23]

K.L. Poll
Om te onthouden

Poëzie is geen bewijs
van goed gedrag.

Taal over taal over taal:
één lange loze ode
aan het dode materiaal.

Ik geloof niet
dat ik weet
wat ik voel
als ik denk.

Mijn formules voor een moraal
zijn formules tegen water.

Het is niet waar
dat op de vierde rang van vandaag
meer van de waarheid te zien is
dan gisteren op de eerste rij.

Steeds verder leven wij weg
van de dierbare doden.

De eeuwigheid ligt naast mij
en verlengt zich.

[p. 24]

Monica

Ik haalde alle bloemen naar mij toe,
schikte die langs mijn rok,
ook iets uitgebloeids
dat op een bloemgeworden spin leek.
Zijn hand bedekte ik met kleine bladeren.
Een vijgeblad, zei ik, en legde er een neer
daar waar twee vingers begonnen.
Later veegde ik de hand
met alles wat erbij was weg
omdat ik dacht: het lijkt wel of ik hem
voorgoed aan het begraven ben.

Bang, zei ze, ben ik alleen voor slangen.
Ik was eens in het meer
toen er twee langzaam langs mij zwommen.
Zij hadden iets van geel bij hun oren,
ringslangen waren het, geloof ik.
Ook een keer in de bergen.
Een slang kroop op mijn helft van de weg.
Een ogenblik heb ik geaarzeld
of ik niet beter het dier ontwijken kon
dan de auto die mij tegemoet kwam rijden.
Maar het verstand heeft gewonnen.

Mijn vader zei, wanneer het had geregend,
voor iedere slak die jullie vinden
krijg je een cent.
Dat was dus honderd voor een gulden.
Ik vond het zielig eerst maar deed toch mee.
Ik loog bij zeventig het zijn er honderd.
Mijn vader telde dat niet na.

[p. 25]

 

Ook weet ik nog

 

dat wij een kever tegenkwamen

 

en dat mijn vader zei:

 

vijf gulden voor wie zijn kop afbijt.

 

Dat was een kapitaal.

 

Ik nam hem op, tot vlak bij mijn gezicht.

 

Ik heb het niet gedaan.

 

Dat was gemeen van mijn vader.

 

Mijn broer heeft het wel gedaan.

 

Hij was in die dagen al bijna blind.

 

 

 

Mijn moeder was anders.

 

Van haar kregen wij geld

 

wanneer wij de klassieken lazen,

 

vooral Franse: twee gulden per tragedie.

Alle wetten zijn wreed.
Zoals alle denken dat van bijzonder
leidt naar algemeen.
Zoals alle caricaturen.
Niets laat zich ongestraft definiëren.

Ik houd van haar. Ik weet het
door haar langzame passen,
haar opgekrulde vingertoppen
voorspelden niet veel goeds.
Daar huisden de demonen.

[p. 26]

Portret

Jij, de wellust puriteins
bedwongen, de gastvrouw
in je schaduw; avond en kamer
gevangen voorgoed zoals zelden
in de herinnering. Niet alleen:
een barokke man in je spoor, bezig
aan een roman in de trant van Henry James,
pratend over Israel
and the world that grew out of it;
en twee kinderen, zeiden ze,
thuis met pijn, niet van je af te slaan,
van je melkwitte kwetsbare huid.
Een ongewoon brede trouwring,
twee of drie tanden even
buiten je lippen en grijze ogen
die luisterden zonder voorkeur;
zij schoten vol eigen
besmettelijk leven toen je praatte
over de noodzaak van bevlekte liefde.

Vriendschap

Ze dachten allemaal dat ik dood ging.
Mijn schoondochter had al rouwkleren besteld.
Dat hoorde ik later van mijn dochter.
Zij zegt nu wel dat het niet waar is,
dat het een anthracietkleurig pakje was,
maar dat liegt ze. Het was gewoon zwart.

Niet de logica

O nee, niet de logica
is de schuld, niemand
van gisteren trouwens,
vandaag verschillen
de dennen van tak tot tak
van elkaar, de verbrokkeling
een blijvend gegeven.

[p. 27]