Hollands Maandblad. Jaargang 1975 (326-337)

[p. 36]

De majorette
Anne Marie Baart

Jeroen Vis was schilder. Niet van huizen, maar van kunst. Behalve dit wist niemand in de Govert Flinckstraat, waar hij een benedenhuisje bewoonde, iets van hem.

Iedere middag haalde hij een half gesneden wit en om de hoek een kartonnetje melk en een ons kaas. Hij maakte nooit een praatje, zelfs niet over het weer. Als iemand wat vroeg, glimlachte hij verlegen. Op straat groette hij geen mens, maar hij lachte wel naar de kinderen die er speelden. Een goeie jongen, noemden de ouders hem. Dat hij al halverwege de dertig was, viel hun door z'n blonde haar niet op. En als je gezegd zou hebben, dat dat geblondeerd was, zouden ze je niet geloofd hebben.

Op een middag juist toen hij uit de bakkerij kwam met een heel wit, want het was zaterdag, trok er een zonderling muziekkorps voorbij. Voorop liep een meisje met een tamboer-majoorstok te jongleren en de rest, een twintigtal majorettes, twee aan twee, sloeg op trommels. Alle eenentwintig droegen ze witte, tot de kuiten komende laarsjes, korte, eveneens witte rokjes, een rood keurslijfje versierd met witte tressen en op hun hoofd een rood met zwarte beremuts met bovenop een witte pluim. Maar de voornaamste onderdelen van hun tenue weren toch de onbedekte benen. Op de maat van de trommels gingen ze op en neer, waarbij de knietjes naar binnen werden gedraaid, zodat ze op het hoogste punt bijna elkaar raakten.

Het was een zonnige lentedag en veel mensen zaten al op stoelen voor hun deur. Alle mannen keken naar de knikkende knietjes. Een paar vrije jongens floten schel. Vlak achter het korps liepen drie heren met plechtige gezichten, als in een begrafenisstoet, gevolgd door een vrouw met een dikke buik en een kleuter op haar arm en daaromheen een paar uitgelaten schooljongens. Met z'n zak brood sloot Jeroen Vis zich bij hen aan.

Na een paar straten gelopen te hebben gaf het meisje met de tamboer-majoorstok, die naar haar benen te oordelen ouder was dan de andere, een sein. In een keurige boog zwenkten ze naar links, waar een open plek tussen twee huizen tot kinderspeelplaats was gemaakt. Ze stelden zich langs de zandbak op en bleven marcheren zonder voor- of achteruit te gaan. Het tromgeroffel klonk hier doffer, maar ook luider dan in de straat. De leidster had zich omgedraaid, zodat ze de meisjes kon zien. Ze hief haar staf, een schittering van zilver en zonlicht; tegelijk blies ze op een fluitje en het volgende ogenblik hielden alle benen en trommelstokken stil.

Het gemompel van de mensenmenigte op de Albert Cuyp drong tot op de speelplaats door. Een marktkoopman schreeuwde iets.

‘Op de plaats rust!’ riep de leidster.

De meisjes legden hun trommels op de grond en zetten hun kennelijk zware mutsen ernaast. De drie heren gingen naar de leidster toe. De moeder had haar kind in de zandbak gezet en zat zelf op de stenen rand. Sommige majorettes kropen ook in de zandbak, andere op het klimrek, maar twee van hen renden plots de speelplaats af. Jeroen Vis ging hen langzaam achterna.

Door de ruit van de kruidenierswinkel sloeg hij hen gade. De ene, blond en een beetje mollig, kon niet beslissen tussen een pakje kauwgum of een dropstengel. De andere, langer maar ook dunner, had een waterijsje gekocht en stond springend van het ene been op het andere bij de deur. Toen ze eindelijk naar buiten kwam, liet hij het brood voor hun voeten vallen.

‘O, wat dom van me.’

Hij bukte zich zo dicht bij hen, dat ze een stap terug naar de winkeldeur deden. Hij ontdekte, dat hun benen niet naakt waren, maar omhuld door een okerkleurige panty.

‘Nog een geluk, dat de zak niet open is gegaan. Maar ken ik jou niet?’ zei hij tegen het donkere meisje.

Haar ogen kregen een verschrikte uitdrukking, terwijl haar vriendinnetje begon te giechelen. Ze beet op haar onderlip. Cadmiumrood, dacht hij. Als contrast met het wit van de scherpe hoektanden.

Hij hoorde zichzelf vragen, of ze wel

[p. 37]

wisten wie hij was. Ze giechelden nu allebei. Nee? Nou, dat was op hun leeftijd ook niet te verwachten, maar hij was kunstschilder, Hij schilderde vooral mensen in uniform en nu was de vraag, of zij eens naar z'n atelier wilde komen, bijvoorbeeld aanstaande woensdagmiddag.

Haar donkere ogen keken zo mogelijk nog verschrikter, maar tegelijk vragend, alsof ze er niet zeker van was hoe ernstig ze zijn voorstel nemen moest. En waarom zij en niet haar vriendinnetje?

‘Jullie mogen ook samen komen.’

‘Nee,’ zei ze snel. ‘Thea moet 's woensdags altijd op haar zusjes passen. Hè, Thea?’

Het vriendinnetje keek van de een naar de ander. Kennelijk ging de conversatie haar bevattingsvermogen te boven. Hij zag, dat ze de aandacht begonnen te trekken van de kruidenier. Haastig noemde hij z'n naam en adres en herhaalde het huisnummer, zodat ze het niet vergeten zou.

‘Maar echt komen, hoor,’ zei hij zacht. ‘Ik kan toch op je rekenen?’

Ze schudde haar lange haren naar achteren. ‘Zet de verf maar vast klaar!’ Met dwaze, jongensachtige sprongen stak ze de straat over, gevolgd door haar blonde vriendin, die vóór ze de hoek omsloeg nog even omkeek.

Binnen wist hij niet, wat hij kopen moest. ‘Een waterijsje,’ was het enige wat hij kon bedenken.

‘Het is altijd weer een feest voor die kinderen,’ zei de kruidenier vertrouwelijk. ‘Vooral op zo'n mooie dag als vandaag.’

‘Ja, een mooie dag,’ hoorde hij zichzelf antwoorden.

‘Ga hier maar zitten.’

Ze was buiten adem van het fietsen aangekomen, haar haar in een vlecht op haar rug, in een lange broek van onbepaalde kleur en een smoezelig witte trui. Het enige wat nog aan het meisje van zaterdagmiddag deed denken, was de beremuts die ze triomfantelijk uit haar schooltas haalde. De rest had ze niet mee kunnen nemen, zei ze, maar ze dacht dat hij dat er wel bij kon fantaseren.

Ze had het atelier bewonderd en gevraagd, waar hij woonde, ‘Hier,’ had hij op de divan wijzend gezegd. Toen was ze nogmaals rondgelopen en had alles aangeraakt: ‘Een echt spinnewiel. Kun je spinnen? En die oude pop en o, wat een enig stoeltje. En waar kook je dan?’ Hij had haar de keuken laten zien. ‘O, wat klein en heb je geen douche?’ Hij had haar uitgelegd, dat hij eenmaal in de week naar het badhuis ging en voor het overige zich met kraanwater

[p. 38]

behielp, wat niet waar was: kraanwater gebruikte hij slechts om thee te zetten. Dat had hem op een idee gebracht en nu zaten ze tegenover elkaar, zij op de divan en hij op de kruk naast z'n ezel.

‘Hoe heet je?’

‘Ansje,’ zei ze. ‘Is de thee nog niet getrokken? Ansje Haverman.’

‘Wat een mooie naam.’

‘Bah,’ zei ze. ‘Zo heet m'n moeder ook. Alleen zet zij er Schippers achter. Dat hoef ik gelukkig niet. Als ik trouw, moet ik mijn achternaam achter die van hem zetten. Dat vind ik niet erg, want Haverman vind ik wel okee. Jij?’

‘Ja. Heel mooi. En hoe oud ben je?’

Ze liep naar de tafal. Met haar hand aan de theepot keek ze hem vragend aan. ‘Veertien. Zal ik inschenken? In deze glazen?’

Hij knikte en kuchte meteen daarop om z'n verlegenheid te verbergen. Nog maar veertien!

‘Een of twee scheppen?’

‘Drie,’ bracht hij er met roodaangelopen gezicht uit.

Ze keek verbaasd. ‘Wat een zoetekauw, zou m'n moeder zeggen. En jij?’

‘Ik weet niet wat je bedoelt.’

‘Doe niet zo maf. Hoe oud ben jij? Zal ik raden?’

Hij knikte zwakjes.

‘Vijfentwintig,’ zei ze met een stelligheid die hem een ogenblik deed geloven, dat ze de waarheid sprak. ‘Heb ik het goed?’

‘Ja. En zullen we nu beginnen?’

Gehoorzaam zette ze de beremuts op. De witte pluim lag er als een verloren badmintonbal bij. Hij had zin het geheel van haar hoofd te slaan.

‘Niet goed?’ vroeg ze. ‘Zo beter?’

Met één hand schoof ze de muts naar links. Onder haar oksel waren de naden van haar trui losgegaan.

‘Houen zo.’

Hij greep z'n tekenblok en een zacht potlood en schetste haar met haar ene arm omhoog. Toen hij met de hand en daarna met de muts geknoeid had, scheurde hij het vel eruit. Ze keek hem verschrikt aan en even was hij inderdaad in staat de rest erbij te fantaseren: haar benen, de knietjes, het korte rokje...

‘Op de plaats rust,’ zei hij.

Ze lachte en zette onmiddellijk de muts af.

‘Mag ik het zien?’

‘Nog niet,’ zei hij ontwijkend.

Zwijgend dronken ze hun thee, die ondertussen koud geworden was.

‘Weet je,’ zei hij aarzelend. ‘De volgende keer kun je misschien iets luchtigers aantrekken, iets waardoor ik ook je armen en je hals...’

‘Had dat meteen gezegd,’ en met een ruk trok ze haar trui over haar hoofd. Daaronder droeg ze een lichtblauw, nylon hemdje met korte mouwen, waartegen haar huid matgeel afstak. Hij begon onmiddellijk te tekenen, ditmaal met een nog zachter potlood. Houtskool zou beter zijn, maar hij gunde zich geen tijd dat tussen z'n rommel te gaan zoeken.

Ze begon te praten over school; ze zat op de havo, maar ze wilde overstappen naar het atheneum. Ze had vroeger in deze buurt gewoond, maar toen haar moeder in verwachting was, waren ze verhuisd naar West en nu had ze er een broertje bij en woonden ze in een groter huis en zat ze op een andere school met andere vriendinnetjes. Alleen voor het majorette-korps kwam ze hier nog en dan zag ze Thea, die vroeger haar beste vriendin was, maar nu niet meer.

Terwijl ze sprak, bewoog ze met haar hele lichaam. Ze had uitzonderlijk grote tepels voor zo'n klein meisje.

‘Klaar.’

‘Hoe laat is het?’ vroeg ze. ‘Vijf uur al? En ik moet om half zes thuis zijn. Dat haal ik nooit.’

Ze gleed in haar trui en kwam naar hem toe. ‘Blits.’

Hij had verwacht, dat ze zou gaan giechelen, vooral omdat hij meer getekend had dan er door het hemdje heen eigenlijk te zien was.

‘Een ander woord voor knalgoed. Dat zeggen ze allemaal op school,’ legde ze gebogen over de tekening uit. ‘Ik geloof, dat jij nog een boel moet leren.’

Met een vlugge beweging trok hij de vlecht, die nog in haar trui stak, naar buiten.

‘Kom je volgende week weer?’

‘Jap,’ zei ze. ‘Maar nu moet ik echt weg.’

Bij de deur greep hij haar arm. ‘Als ik jou was, zou ik thuis nog niets zeggen, zodat het een verrassing wordt, als het schilderij af is.’

‘Natuurlijk niet, suffie,’ zei ze. ‘Ik vertel ze nooit iets. Niets van wat belangrijk is, bedoel ik.’

Zodra ze weg was, prikte hij de tekening op de muur. Toen hij op de divan wilde gaan zitten, ontdekte hij dat ze de beremuts vergeten was.

Ze had inderdaad iets luchtigers aangetrokken: een kort, mouwloos jurkje van een soepele stof, waaronder ze alleen maar een broekje aanhad. Achter haar naar binnen lopend voelde hij de neiging opkomen een klap op de kleine billen te geven. Het was ongelooflijk brutaal van haar om zo uitda-

[p. 39]

gend aan iedereen te laten zien, dat ze ging poseren, dacht hij.

Ze schopte haar sandalen uit en liet zich languit op de divan vallen. Nee, dacht hij. Die dunne armen en benen kon nog niemand begeren.

‘Heb je limonade?’ vroeg ze terwijl ze haar handen onder haar hoofd vouwde. ‘Ik heb dorst als een paard.’

Hij schrok van haar okselholte; ze had daar al verdomd veel haar.

‘Als een veulen dan toch,’ zei hij in een poging grappig te zijn.

Ze lachte even. ‘Nou?’

‘Nee,’ zei hij. ‘Maar ik kan wel thee zetten.’

Ze antwoordde niet.

‘Of koffie.’

Zwijgend keek ze naar het vlekkig bruine plafond.

[p. 40]

‘Een glas water misschien?’ Hij voelde zich als de jongen van lang geleden, die met een slecht rapport paar huis moest.

‘Ik moest met m'n moeder naar de stad,’ ze ze nog steeds naar het plafond starend. ‘Kleren kopen bij C & A, maar ik ben ontsnapt. Kleren kunnen me. trouwens niks schelen.’ Ze wierp een snelle, onderzoekende blik op hem, alsof ze zich ervan wilde overtuigen dat hij luisterde, of misschien wilde ze zijn instemming.

‘Gelijk heb je,’ zei hij.

‘Maar in ieder geval had ik van haar naderhand een ijsje gekregen.’

‘O,’ zei hij. ‘Wel, dat kun je van mij ook krijgen. Naderhand.’

‘Ach.’ Ze haalde haar handen vanonder haar hoofd. ‘Never mind.’ Abrupt kwam ze overeind.

‘Spreek je al Engels?’

‘Ja, suffie.’ Meer niet.

‘Je had je muts vergeten,’ zei hij naar het ding wijzend, dat half onder de divan lag.

Zonder ernaar te kijken begon ze te vertellen over een ruzie die ze met haar moeder had gehad over de straat waar ze nu woonde en de straat waar ze vroeger had gewoond; een verward verhaal, waarvan hij alleen begreep dat ze niet meer in het majorettekorps mocht meelopen.

‘Gemeen, hè?’

Hij knikte.

‘En nou moet ik het uniform afgeven. Maar als het ervan komt, kan ik dat van Thea wel lenen, denk ik.’

Ze keek hem niet aan. Als het ervan komt... Besefte ze, dat zijn voorstelling van zaken die zaterdagmiddag niet helemaal klopte met de werkelijkheid? Aan de muur hingen tussen de stillevens slechts twee portretten, één van z'n vader en één van z'n zoontje, niet in uniform en bovendien jaren geleden geschilderd. Maar dat laatste kon zij met haar ongeoefend oog waarschijnlijk niet zien.

‘Zeker,’ zei hij. ‘Natuurlijk moet je dan het uniform van je vriendinnetje lenen. Maar daar spreken we nog wel over. We zijn nu bezig met de voorbereidende tekeningen; die zijn voor een schilder net zo belangrijk als het uiteindelijke schilderij. Vandaag ga ik je in houtskool maken. Kijk, het ligt al klaar.’

Zijn enthousiasme leek op haar over te slaan. Bedrijvig begon ze het fluwelen divankleed recht te trekken en ze stelde voordat ze haar haar los zou doen, omdat ze er dan ouder uitzag.

‘Doe maar wat je wilt,’ zei hij voorzichtig.

Het viel hem nu pas op, dat het niet gevlochten was zoals de vorige keer, maar bijeengehouden door een speld, die ze met een eenvoudig gebaar opende.

Hij zette haar eerst in grote lijnen neer. De details kwamen later. Toch kon hij niet nalaten haar scherpe knietjes alvast te arceren. Terwijl hij de ruimte tussen haar benen bestudeerde en zich realiseerde dat de kleur van haar broekje zachtrose was, meende hij een snik te horen. Geschrokken keek hij naar haar gezicht. Ze zat als gehypnotiseerd, met lege ogen. Hij concentreerde zich nu op de armen; de zachte binnenkant en de fijne spierbundels erbovenop, bijna als van een jongen. Toen hij weer naar haar gezicht keek, was het nat van de tranen. Hij smeet z'n houtskool op de grond.

‘Wat is er nou? Hè? Verdomme.’

Ze liet haar hoofd tussen haar schouders hangen. ‘Alle leraren zeggen het maar ik mag niet van haar!’

Hij veronderstelde, dat ze het weer over. haar moeder had. Wat had hij aan een model dat nog geen vijf minuten stil kon zitten en hem met verhalen over thuis lastig viel? Toch ging hij naast haar zitten en legde troostend z'n hand in haar nek. De warmte op die plaats ontroerde hem. Hij trok haar naar zich toe.

Met z'n lippen op haar haar luisterde hij naar klanken die van heel diep leken te komen. Als jongen was hij bevriend met de organist van de grote kerk. Naast hem in het oksaal zat hij te dromen. In het begin was hij geschrokken, telkens als er iemand door de open deur naar binnen kwam om te bidden of een kaars aan te steken voor het Christusbeeld met z'n bloederige wonden. Maar op den duur hadden de mensen en de gekruisigde daar beneden hem niets meer kunnen maken. Naast z'n vriend was hij onkwetsbaar geworden.

Toen hij bemerkte, dat z'n troostende bewegingen zich tot haar borsten hadden uitgestrekt, kon hij dat eerst niet geloven. Maar het was waar; door de dunne jurk heen sloeg haar hart tegen z'n handpalm. Ze was opgehouden met praten en ook met huilen. Ze leunde zwaar tegen hem aan, alsof ze zat te slapen. Voorzichtig trok hij z'n hand terug. Als ze sliep, had ze misschien niets gemerkt? Hij wilde ook zijn arm van haar schouders nemen, maar zodra hij de druk verminderde, helde ze haar hem over. Wat moest hij doen?

Plotseling begon ze weer te huilen, eerst zachtjes, maar tenslotte met gierende uithalen. Ze lachte! Wel, verdomme. Hij sprong overeind en wilde haar uitvloeken, maar bedacht zich bijtijds: het was nog niet zeker, dat ze iets gemerkt had.

‘Wat valt er te lachen?’

[p. 41]

‘Nie-iets.’

‘Nou. Hou er dan mee op.’

Hij ging met z'n rug naar haar toe staan. Het lachen stopte vrijwel onmiddellijk. Hij hoorde, dat ze haar sandalen aandeed.

‘Heb je een kam?’

‘In de keuken,’ zei hij zonder zich om te draaien.

Toen ze terugkwam, had ze haar haar weer in een staart. Hoewel ze haar gezicht gewassen had en opgewekt probeerde te kijken, zag ze er niet erg gelukkig uit.

‘Op naar het hol van de leeuw,’ zei ze flink.

Hij legde een hand op haar rug en kon niet nalaten met z'n wijsvinger even haar nekwervel te beroeren.

‘Je muts.’

Toen de deur achter haar dichtviel, vloekte hij binnensmonds. Hij nam haar onafgemaakte portret in z'n hand en bedacht, dat hij het beloofde ijsje vergeten had.

‘Maar goed ook,’ zei hij hardop. ‘Je hebt het niet verdiend,’ en hij gooide de schets op de grond.

Daarna trok hij z'n jas aan en ging de straat op.

De kamer was stil en duister, toen hij terugkwam. Hoewel hij zo dronken was, dat iedere beweging hem moeite kostte, raapte hij met tranen in z'n ogen de schets op.

‘Wat heb je ermee gedaan?’

Hij ging op de divan zitten en draaide een sigaret. In het korte truitje en de spijkerbroek die ze droeg, zag ze er zo jong uit, dat ze z'n dochter kon zijn.

‘Alsof je erop gepiest hebt.’ Ze bekeek de gevlekte tekening van dichtbij. ‘Wat heb je?’ vroeg ze scherp.

‘Hoofdpijn,’ antwoordde hij om van haar gezeur af te zijn.

[p. 42]

‘Dat verbaast me niets, zo bedompt alshet hier is. Je zou eens een raam open moeten zetten.’

Hij reageerde niet.

Ze ging op de kruk naast de ezel zitten, waar hij anders zat.

‘Weet je wat er gebeurd is? Nee, niet zeggen. Ik wil het je zelf vertellen: ik mag naar het atheneum!’

‘O.’

‘Dat weet je toch nog wel?’ vroeg ze argwanend. ‘Dat heb ik je toch verteld, dat ik eerst niet mocht van m'n moeder?’

‘Ik kan niet alles onthouden van m'n modellen.’

Onzeker keek ze naar de muren en tenslotte naar z'n ladenkast, alsof daar het bewijs moest liggen van wie er hier nog meer kwam poseren. Misschien dacht ze wel aan die Thea.

‘Ik heb barstende koppijn.’ Hij ging languit liggen en sloot z'n ogen.

Na een tijdje stond ze op. Hij hoorde haar naar de keuken gaan. De huiselijke geluiden van een kraan die opengedraaid werd en van blote voeten over de vloer deden hem aan z'n vrouw denken. Toen hij haar terug hoorde komen, nam hij zich voor niet zo bokkig te doen.

Ze was inderdaad op blote voeten, maar ook verder had ze niets meer aan.

Alsof ze hier iedere dag naakt uit de keuken kwam, stak ze een glas water naar hem uit. ‘Alsjeblieft. Een aspirine kon ik niet vinden.’

‘Wat...?’ Hij kon niet anders doen dan het glas aannemen.

‘Ik dacht, dat het zo makkelijker voor je was,’ zei ze haar haren naar achteren gooiend.

‘Makkelijker?’

‘Om te schilderen, bedoel ik. We moeten nu toch eens aan het schilderij beginnen, vind je niet?’

Met een klap zette hij het onaangeroerde glas op tafel en liep naar z'n ezel.

‘In de tijd die ik nodig heb om een doek op te spannen, zul jij het wel koud krijgen,’ waarschuwde hij haar.

‘Moet je dan niet eerst voorbereidende tekeningen maken?’

Ze was op haar rug op de divan gaan liggen, met beide handen onder haar hoofd.

Met z'n tekenblok en een zacht potlood ging hij aan het voeteneind staan. Hij bekeek haar.

‘Nee,’ zei hij tenslotte. ‘Zo gaat het niet.’

Hij legde z'n tekengerei weer op tafel en ging naast haar zitten.

‘Je moet je ontspannen.’

Haar ogen die eerst krampachtig op het plafond gericht waren, gleden nu onzeker over zijn gezicht. Hij legde een hand op haar venusheuvel. Het zwarte haar was zo zacht, dat het hem verwarde.

‘Daar,’ fluisterde hij terwijl hij naar de bewegingen van z'n nu viervingerige hand keek. ‘Daar gebeurt het allemaal. Zal ik je ontspannen?’ Ze hield haar adem in en hij ging door, terwijl hij met z'n andere hand kringetjes om haar tepels maakte. Ze lag als bevroren, nog steeds met haar hoofd op haar armen en haar ogen op een punt ergens boven hem geconcentreerd, misschien wel op het portret van z'n vader.

Hij streelde haar buik, waar de huid donkerder was dan rond haar borstjes. Hij zag haar in bikini over het strand rennen, een klein meisje met een bal. Behoedzaam trok hij haar ene been over z'n schouder en boog z'n hoofd. Juist toen hij haar met z'n tong aanraakte, onderwijl haar voetzool stevig in z'n kruis drukkend, voelde hij dat ze ging zitten.

Hij keek haar vlak in het gezicht, z'n tong nog uit z'n mond.

‘Ik kan niet meer,’ zei ze met een voldane zucht.

‘Wel, verdomme.’

Het strand en de zon waren verdwenen. Er was alleen nog maar een armoedige kamer met tussen de troep een vreemd lichaam, dat eruit zag als een geplukte kip. Hij greep haar arm en ritste tegelijk z'n gulp open. Ze deed geen poging uit z'n greep te ontkomen, maar keek eerder nieuwsgierig toe. Ze zei niets, maar ze had evengoed ‘blits’ kunnen roepen, zo verheugd keek ze naar zijn ding.

Hij drukte haar achterover en wilde haar benen spreiden, maar dat had ze zelf al gedaan. Haar armen hield ze strak langs haar lichaam.

‘Ontspan,’ hijgde hij. ‘Verdomme.’

Hij voelde, dat hij haar pijn deed. Met al haar bravoure was ze nog maar een klein meisje. Deze gedachte ontroerde hem zo, dat hij niet meer terug kon. Hij liep met haar over het strand en schopte tegen een bal...

‘Ik heb honger,’ zei ze meteen nadat hij klaargekomen was.

Hij rolde opzij. Ze bleef roerloos naast hem liggen. Na een ogenblik richtte hij zich op en bestudeerde haar gezicht. Ze opende haar mond, waarschijnlijk om de mededeling van zoëven te herhalen, maar hij gunde haar geen tijd meer. Hij sprong overeind en trok de tekening van de muur, waarop ze in haar hemdje en met haar handen in haar schoot zat. Met een vloek scheurde hij het papier in tweeën.

‘En nu m'n huis uit!’