Hollands Maandblad. Jaargang 1975 (326-337)

[p. 29]

De verhuizing
Jan Blokker Jr.

Zij tellen
de verhuizingen niet meer,
maar slepen nog slechts
met meubelen, totdat
de jaren
hen ook dat verbieden.

Als raven
verspreiden zij zich
over de kamers, grissen
de meubelen
onder je handen vandaan.

Dan sta je
in een kale ruïne.

Ik droomde,
geloof ik, vannacht,
dat ik de trappen
van een huis beklom;
de televisie vertoonde
de zwerende wanden
van het trappenhuis,
en ze bouwden er gangen,
braken muren open en
bepleisterden de daken.

Ik vergat
waartoe ik kwam, maar niet
dat jij er was.
Vreemd was jij,
en ik -
ik zei, een jaar passeert
anders dan ik dacht;
we zijn vergroeid, maar
met diezelfde grijze blik
van weten sinds de apathie
een bres heeft geslagen.
(Waarom heb je je schoenen uitgetrokken?)

[p. 30]

 

Kom, zit naast mij,

 

wanneer wij echte

 

goede vrienden waren,

 

zouden wij niet bang zijn

 

voor elkaar.

 

 

 

Hoe werkten wij die dag

 

- en de zon scheen fel

 

door de ruiten - we redeneerden

 

in moeizame paragrafen,

 

en ik hielp je omdat jouw huis

 

ook niet meer was

 

wat het kon zijn.

 

Kisten boeken, kleren,

 

en kilo's koppen en schotels

 

in oude koffers.

 

 

 

Zo vliegt de nacht voorbij,

 

en nog voor ik ontwaakte,

 

vielen stralen zon

 

in mijn ogen.

 

 

 

Weinig woorden volstaan,

 

een geslagen hond

 

sluit de deuren.

 

Hoe spreken gelieven

 

wanneer zij afscheid nemen?

 

 

 

Wij denken meer

 

dan wij in woorden

 

durven vatten.

 

 

 

Verstikt door tranen

 

verlaten wij ons huis -

 

ik was er haast geboren - mamma,

 

heb ik echt gehuild?

 

 

 

We zijn misschien al verhuisd

 

toen we de kasten sloopten.