Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 26]

Sjoerd M. Dijkstra

De zee, zilte woestijn, wervelend van water,
waaier van schuim, woest in het najaar,

groene klimmende golven bij avond, wit schuim,
fosforescerende punten, zoel in de zomernacht

de zee, oneindigheid in het eindelijke,
spiegel van onze harten onze sterrenlucht, drager

van onze dromen, tegen de dijken van ons kleine bestaan...

Was het dat je naar me keek of
dat je glimlach nog even nágloeide van ander
contact - vluchtig in het voorbijgaan - zeer

zeker was je blondheid even licht als je komen
- kwam - voorbij. Je ogen zeer schoon in
het aanstippen van die éne seconde, die

- langer van duur en veel breder - nagloeit
zoals ook kringen in water uiteindelijk alle
oevers verbinden - theoretisch natuurlijk...

[p. 27]

De stem van de meeuwen

 

Een kathedraal op te richten van zeilen en masten, te

 

klinken in de stem van de meeuwen

 

en in onnoembare accoorden van de vloer van de aarde

 

 

 

de glazen te slaan voor éénmaal - genoeg -

 

vloeren, dekken en de luchtdromen dromen met

 

de liefste gedachten nog vóór hun bestaan

 

 

 

als alle stomme monden ontluiken dan ga ook ik eraan: Que

 

mes lèvres de poésie soient les souliers à tes pieds

 

mon ami qui défie les ondes - de onmetelijke zeeën -

 

 

 

ityn!... ityn!... seagulls always waiting for the

 

new-beloved everlasting darling on the shore

 

the day before the night before

 

the wonder of the world

 

 

 

de wondere morgen sprong bloesemend open

 

in het blauw van je ogen

 

 

 

een lange dag van je armen de lengte

 

een zoete grond van je zoenen de zachtheid

 

het rechte langharig aanschouwen van schoonheid

 

 

 

strekkende handen je dansende benen

 

in de verlangende ladders van mijn geboren woorden - en

 

langs de met je voeten verzoende lijnen werd je

 

deel van de wolken deel van de stem van de meeuwen in

 

verklarende alle grenzen verzoenende overstralende

 

blauwe ziel van de zee