Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 19]

Jacob Groot

Zoveel jaren in de wind
sinds ik mijzelf ging toebehoren -
zoveel jaar vergeefs bemind
en de gewonnen of verloren
liefde toch niet aangewend
om aan een ander te behoren.
Mijzelf nog niet genaderd
en mijzelf nog niet ontwend:
er komt geen einde aan dit kind
en geen eind aan wie het verhoren.

In een verscholen hart is toevlucht
voor dit licht, dat traag lag geronnen
en nu wild breekt op de vrucht
die branden zal in rijen lampionnen -
de tulpen staan geschilderd in de lucht.

Zo innig, zo verblindend zichtbaar
gemaakt binnen de stille ramen:
voor een briesje een draagbaar,
maar de stormwind roept ze toch liever samen:
hoor het geluid van tulpen langs elkaar.

Eén tulp is wonderlijk - neem heel veel
tulpen, dichte wolken op de grond; zet
messcherp daglicht op hun keel,
en laat ze regelrecht vlammen van hun bed:
gewonnen grootheid in een oud gareel.

[p. 20]

De dode

 

De aarde heeft hem als tevoren

 

met haar grondslagen omringd -

 

dat hij dit nooit meer horen

 

kan en zien, dat hij verblind

 

is opgenomen en ging verloren

 

in de doortocht die begint

 

nog voor wij goed en wel geboren

 

worden in een vreemd kind -

 

het kan hem niet meer storen

 

nu hij eeuwig wordt bemind.