Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 46]

Jan Blokker Jr.

En weer kom ik thuis
zonder dat mijn boeken haastig
uit de kasten zijn gerukt,
de brand is gestoken
in mijn papieren,
en slechts een enveloppe
als laatste teken
op de schoorsteenmantel.

Met kloppend hart, en hoop
op goed geluk,
trekken wij van straat tot straat,
een bus
vol meubelen en kleden.

Een nieuwe gang
(een kamer kijkt uit
over terrassen) waar het behang
in vettige stroken
van de wanden zakt.
Een aangename waas
van pieterselie,
in rode wijn gesmoord,
hangt over de tuinen,
en bussen rijden
langs rijtjes huizen
met scheefgezakte balconnen, tot verder
dan ik kan zien.
Daar onderhandelen kleuters
door bemiddeling van een oud-tante
met hun ouders om een tweede kop thee.

[p. 47]

 

Vanuit de droge bergen,

 

waar de wind

 

de regen uit de hemel blaast,

 

naderen wij de stad;

 

daar schieten

 

vonken, beloerd

 

door een man met cowboy-hoed

 

en hengel, die voorwendt te vissen,

 

dansend over de brug.

 

 

 

Plokjes bomen liggen

 

als paardevijgen in het grasland,

 

en in de bus

 

is het te warm voor ventilatie.

 

Dertig lallende studenten,

 

de leden zwaar van drank

 

en onbekende spijzen,

 

zien de regen

 

langs de ramen glijden.

 

 

 

Dit is mijn land,

 

waar de boeren

 

hun gaarden hebben omgehakt

 

en kinderen kakelend zwemmen

 

onder de rotsen. Krachteloos

 

hangen ballonnen

 

geraakt door pijlen van de kermisklant

 

aan een plaat board -

 

Niet alles verandert:

 

Barbara Ann

 

en Sloop John B horen

 

ook hier in de juke-box.

 

 

 

Het ijzeren mechanisme

 

van het menselijk lichaam, zwaarder

 

dan de steen waarop ik zit

 

voor mijn tent -:

 

Het slaapt, het eet -

 

je omarmt elkaar

 

op de brug, waar je later

 

nog langs komt,

 

en glazig keek ze je aan,

 

een weerloos wezen, een moeder

 

naar haar zoon, blijkt later.

[p. 48]

 

Het zoekt,

 

maar wat je ziet: de brug

 

die leidt naar het hooiland,

 

de klevende aarde erover,

 

een stoel aan de beek

 

waar Anna 's ochtends,

 

nog half de slaap

 

in de ogen,

 

haar eerste koppen thee drinkt.

 

 

 

Wie zoekt

 

zal jou niet vinden, jou

 

treft men niet

 

onvoorbereid, maar sneller

 

dan verwacht.

 

 

 

Herinneringen komen pas

 

wanneer je merkt

 

dat boven ieder landschap

 

zon en maan bij tijd en wijle

 

staan.