Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 26]

Het muzikale nichtje
Nelleke Hovens Greve

Er was eens een klein meisje, dat Laura heette. Verder was er over het meisje niet veel te vertellen. Alleen nog het volgende:

Eens, misschien een maand of 6 geleden, was Laura te logeren gevraagd bij haar Oom en Tante uit Amsterdam. Tante Sophie had opgebeld en gezegd dat in Amsterdam de bladeren al van de bomen begonnen te vallen, dat het dus wel spoedig tot een herfstvakantie zou komen. Dat dacht de moeder van Laura ook die de telefoon aannam. Wil Laura dan misschien eens bij ons komen logeren, vervolgde Tante haar verhaal. Ja, dat wil ze wel had moeder gezegd, terwijl Laura er zelf niet bij was.

Zodoende stond er op een van de laatste dagen van oktober een klein meisje op een al even klein station, met een koffer in haar hand. De moeder die er naast stond, gaf haar dochtertje nog enkele mededelingen, waarschuwingen en tenslotte een pakje papieren zakdoekjes mee.

De trein was al te zien in de verte.

Daar komt ie zei het meisje en begon met de koffer te lopen. Laura, wachten, zei haar moeder. Je moet wachten tot de trein stopt. Toen bleef het meisje naast haar moeder staan en samen zagen ze de trein dichterbij komen. Hij ging steeds langzamer rijden. Op het moment dat hij met een schok stil stond, greep Laura de koffer weer en zeulde hem naar de dichtstbijzijnde treindeur. Moeder haastig achter haar aan, dat voelde ze.

Wachten tot de andere mensen zijn uitgestapt, hoorde ze zeggen. De andere mensen deden er erg lang over.

Maar daar was dan toch het moment gekomen waarop ze alleen de trein binnen ging.

De trein was tamelijk leeg.

Ze zocht een plaatsje op bij het raam, liet de koffer naast zich staan op de bank, stak vervolgens haar hand een keer op naar haar moeder die zenuwachtig stond te zwaaien.

Toen ze daar mee klaar was, reed de trein weg.

Op het Amsterdamse station stond een man bij de uitgang te wachten. Het was iemand van een jaar of 50. Hij had grijs krullend haar. Zijn vriendelijk gezicht keek voortdurend in de richting van het derde perron. Zijn handen hield hij achter zijn rug.

Blijkbaar zag hij plotseling de persoon die hij zocht. Want hij liep nu in een paar grote stappen ergens op af.

Het was een klein meisje dat hij tegemoet kwam. De grote koffer die ze bij zich had nam hij vlug van haar over.

Dag Laura zei hij toen, een goede reis gehad. Ja, knikte Laura en slingerde een paar keer met haar hand heen en weer omdat die zeer deed van de zware koffer die ze er mee gedragen had.

Wat is dat?, vroeg haar Oom.

Dat is niks Oom Johan, antwoordde het meisje beleefd.

Laten we dan hier maar links af gaan dan zijn we het snelst bij de auto.

Ze volgde hem. Of beter gezegd, ze danste een eindje achter hem aan. Bij een groene auto hield hij stil en maakte met het sleuteltje de achterbak open. Daarin deed hij de koffer. Met een klap deed hij daarna de klep weer dicht. Toen maakte hij een deur voor Laura open en mocht ze in de auto plaats nemen.

Oom Johan reed snel en handig naar de straat waar ze wezen moesten.

Zo, hier is het zei hij toen de auto stil stond. Ja, dat weet ik zei Laura, want ik was hier vorig jaar ook al geweest.

O ja, dat is mooi zei Oom Johan terwijl hij de deur voor haar open maakte. En daar zie ik Tante Sophie zei hij terwijl hij op een ronde dame wees die op de stoep stond te kleumen.

Dat Laura, begon deze al te roepen... Wat leuk dat je bij ons komt... Wat verschrikkelijk gezellig om mijn kleine nicht uit Z eens hier te hebben. We zullen zo veel gaan doen in deze paar dagen. We komen nog tijd te kort. Geef je manteltje maar hier. Waar is je koffer? Heb je geen wanten? O, dat hoeft eigenlijk ook nog niet, het is nog aardig mooi weer. Maar het kan zo omslaan

[p. 27]

zeg ik altijd maar.

Daar is een spiegel, kam eerst even je haar.

Laura liep naar de spiegel. Ze had geen kam want die zat in de koffer. Ze deed het met haar vingers.

Tante Sophie was toch weer naar de keuken gegaan om de kip om te draaien, zoals ze gezegd had.

Zodat ze dus niet kon zien dat Laura haar vingers als kam gebruikte. Ze keek eens goed in de spiegel. Ze zag dat ze er een beetje bang uitzag. Dat wilde ze niet. Ze wilde geen bange indruk maken. Daarom probeerde ze te glimlachen. Dat werd heel gek, dat was niet echt. Dan maar een beetje bang, dacht ze. Misschien is het morgen wel weg.

Ben je klaar Laura, kunnen we gaan eten, hoorde ze uit de keuken roepen. Moet je niet eerst nog even je handen wassen?

Waarom moet dat hier allemaal zo vlug achter elkaar, dacht het meisje. Maar ze deed braaf alles wat er van haar verwacht werd. Toen deed ze de deur van de kamer open en zag dat haar Oom al achter zijn bord zat. Hij had blijkbaar erge trek want zijn gezicht zag er hongerig uit.

Daarom vroeg Laura heel voorzichtig: waar mag ik zitten?

Toen knipoogde hij haar haar en zei: ik denk, daar achter dat kleine bordje.

Sophie, brulde hij plotseling naar de keuken. Moet het kind achter zo'n klein bordje zitten.

Ja, leuk he, brulde Sophie terug. Een klein bordje, een klein meisje, een klein lepeltje en een klein vorkje, alles in het klein. Het bestekje is van zilver en al bijna 200 jaar oud. Daar heeft je betovergrootmoeder nog mee gegeten, Laura. Vind je het leuk? Laura wist niet goed wat ze hierop moest antwoorden. Ik zal er mee proberen te eten, zei ze toen tegen haar Oom.

Dat is goed, zei deze. Doe jij je best maar.

Toen kwam Tante Sophie binnen. Eerst een keer met de kip en toen nog verschillende keren met iets anders.

Tenslotte zat ze op haar stoel en keek tevreden rond.

De schalen werden naar het bord van Oom Johan geschoven en aan Laura werd nog eens uitgelegd hoe bijzonder het bestekje was. Zonder dat ze er erg in had, begon het meisje toen met het mesje en het vorkje op het bordje te trommelen. Dat klonk fantastisch. Ze werd er helemaal wakker van.

Steeds harder probeerde ze nu op het bordje te slaan. Maar dat was niet de bedoeling. Daar is je bordje niet voor gemaakt, meisje. Als je ergens op wilt trommelen, mag je na tafel op de grond gaan trommelen.

Tante's stem klonk nu een beetje boos.



Daar schrok Laura van. Ze hield meteen op.

Nou, zo af en toe een tik kan toch geen kwaad, suste Oom Johan.

Maar waar is dan de grens, Johan?

Toen nu Oom en Tante hierover in discussie geraakt waren, moest Laura iets anders verzinnen om zich mee te vermaken. Want iets te eten gekregen had ze nog niet. De schalen waren nog niet verder dan het bord van Tante Sophie gekomen.

Zo kwam het dat ze met haar kleine mes over het vorkje ging snijden, alsof haar vorkje een stukje kip was.

Toen brak het zo maar in twee stukken. Wie geeft een kind nu ook zo'n breekbaar bestek, was het eerste dat ze dacht. Ik zit er maar weer mee. Als Tante Sophie het merkt, is ze er het eerste jaar niet over uitgepraat. Ze zag al verschillende vervelende situaties voor zich.

Uit een soort paniek nam ze de tweedelige vork, stopte de stukken in haar mond en slikte ze een voor een door.

Ze bleven ergens in haar keel hangen.

Opgelucht en tevreden omdat ze de zaak zo handig opgelost had, lachte ze een beetje. Hierdoor kwam er een vriendelijk muzikaal geluid uit haar keel. Heel zacht klonk het. Alleen Laura hoorde het, de anderen niet.

Toen kwamen de schalen er aan en moest ze daar op letten. Hier had ze werkelijk al haar aandacht voor nodig. Het mooie geluid vergat ze zomaar. Ze vergat niet de ogen van Tante Sophie die scherp op haar letten. Bang om iets te knoeien, schepte ze steeds heel voorzichtig iets op haar bord. Toen het eindelijk klaar was, slaakte ze dan ook een zucht van verlichting.

Die zucht had weer iets heel muzikaals, Ze zag dat Oom Johan nu ook iets merkte.

[p. 28]

Hij keek even vreemd op van zijn bord. Meer gebeurde er gelukkig niet.

Toen de borden bijna leeg waren, werd er aan Laura gevraagd of het haar smaakte.

Laura wilde antwoorden met zoiets als dat het haar heerlijk smaakte en dat ze toevallig erg dol op kip was. Maar in plaats daarvan rolde er een melodie uit haar keel. Hierdoor viel de mond van Tante Sophie van verbazing open. En ook Laura's eigen mond.

Oom Johan schoof zijn stoel eens achteruit.

Daarna viel er een stilte van enkele seconden. Tante Sophie was de eerste die de stilte weer verbrak. Wat doe je vreemd, kind, zei ze met een stem die zowel angstig als geïrriteerd klonk. Doe je vaker zo vreemd? Antwoord je wel eens meer met muziek als je iets gevraagd wordt?

Zonder op antwoord te wachten, ging ze door. Wat zeggen je ouders er dan van?

Met hoog opgetrokken wenkbrauwen keek ze Laura aan. Maar Laura haalde haar schouders op. Ze kon er niets aan doen. Als ze nou iets zou gaan zeggen, bijvoorbeeld het verhaal van het doorgeslikte vorkje vertellen, zou er waarschijnlijk weer muziek uit komen in plaats van woorden.

Zelf wist ze allang hoe de vork in de steel zat. In haar keelgat zat nu een stemvorkje, en dat maakte de zaak zo muzikaal. Maar om dat dergelijke mensen als haar Oom en Tante aan het verstand te brengen, dat was nog niet zo eenvoudig. Ze hield haar hoofd naar beneden. Ze bestudeerde het tafelkleed. Ze werd verdrietig en speelde met haar vingers onder de tafel.

Kom kind, je kunt ons alles vertellen. Waarom reageer je zo muzikaal, vroeg Oom Johan vriendelijk. Kun je ook een instrument bespelen? Leren jullie dat ook op school? Of moet je daarvoor naar een speciale muziekschool?

Laura bleef naar het tafelkleed kijken. Ze vond zijn vragen erg vriendelijk en zou er best op willen antwoorden, als ze maar niet zo bang voor die muziek was.

Toen probeerde ze even iets te vertellen over haar pianoles. Het klonk alsof er iemand met een triangeltje bezig was op een hele onhandige manier.

O, Johan, zei Tante Sophie toen. Ze houdt ons voor de gek. Ze zit gewoon met een triangeltje onder de tafel te spelen. Leg onmiddellijk dat ding op tafel Laura.

Toen legde ze haar beide handen op tafel om te laten zien dat ze zo'n ding niet had.

Je hebt het onder tafel. Je hebt het voor ons verstopt. Dat is niet eerlijk Laura. Je mag nooit iets verbergen en zeker niet voor grote mensen.

Het meisje stond op van haar stoel om nog eens duidelijk te maken dat er geen triangeltje op haar schoot lag. Vervolgens liep ze een rondje om de tafel, en een tweede rondje en een derde. Ze werd er steeds vrolijker van. Eindelijk kreeg ze door in wat voor een grappige situatie ze verzeild was geraakt. Haar Oom en Tante keken naar haar alsof ze tot voor de dag van vandaag nog nooit muziek gehoord hadden.

Na de vakantie zou ze er een schitterend opstel over kunnen schrijven, als ze tenminste weer het onderwerp ‘mijn vakantie’ kregen.

Nu is het genoeg geweest klonk plotseling de stem van Tante Sophie. Nu ga je weer aan tafel zitten. We hebben nog geen yoghurt gegeten. Pas als we dat op hebben wil ik verder met je spreken. Geruisloos ging ze toen zitten en lepelde met het kleine lepeltje de yoghurt langs het stemvorkje naar binnen. Als het nu maar niet gaat roesten, dacht ze even. Maar zilver kan niet roesten, wist ze toen in een helder ogenblik. Maar wel aanslaan of zo iets. Dat moest ze nog eens aan haar moeder vragen hoe dat zat.

Ze zou toch onmogelijk één keer in het half jaar een slok zilverpoets kunnen nemen om het ding schoon te houden. Dat zou te veel van haar gevraagd zijn.

Zijn we allemaal klaar, hebben we allemaal genoeg gehad, dan kunnen we nu de boel opruimen. Haar Tante had de gewoonte de dingen achter elkaar uit te spreken en tevens voor verschillende mensen tegelijk het woord te doen. Haar man, Oom Johan dus, had zich daar al jaren bij neergelegd. Dat bleek ook het beste. Op deze manier hadden ze zelden ruzie en liep alles toch zoals ze vonden dat het lopen moest.

Laura moest helpen bij het afwassen.

Er werd niet bij gesproken.

Ze hoorde alleen geplons van borden in het water, gerinkel van lepels en vorken, een zucht van haar Tante en hoe de wind buiten door de bomen waaide. Het was immers herfstvakantie dat zou ze bijna vergeten.

Een kwartier later. Bijna 7 uur was het nu. In de kamer werd het meisje ondervraagd. Er kwam nog steeds muziek uit haar keel.

De Oom had wel in de gaten dat het meisje hem niet voor de gek hield maar de Tante dacht nog steeds dat het meisje háár wel voor de gek hield.

Toen kwam het moment waarop Oom Johan een goed idee kreeg. Als ik je nu eens een stuk papier geef en een pen, kun jij dan

[p. 29]

voor ons opschrijven wat er precies aan de hand is, vroeg hij Laura.

Laura knikte meteen dat dat een erg goed idee was. Ze zou het opschrijven.

Ik was aan het spelen met het vorkje, toen sneed ik het door en at ik het op, schreef ze. Nu zitten de stukjes vork in mijn keel. Zo komt het dat er een een stemvorkje in mijn keel zit. En stemvorkjes hebben meestal met muziek te maken.

Haar Oom en Tante lazen dit. Ze gingen er nog verbaasder van kijken.

Tante Sophie liep meteen naar het buffet om te kijken of het klopte. Lag het vorkje niet in de la dan zou het dus een mogelijkheid zijn dat het in de keel van het kind zat. Het was niet in de la. Die deed ze dus weer dicht. Maar Laura's mond trok ze open. Ja hoor het klopt, zei ze triomfantelijk. Ik zie mijn eigen zilver in de verte. Wat ben ik blij dat je niet tegen me gejokt hebt, meisje, zei ze toen vriendelijk. Als dat zo geweest was zou ik je morgen naar huis hebben moeten sturen. Want kinderen die jokken, daar heb ik geen logeerbed voor.

O, zei Laura met een harde trommelslag.

De Oom trok aan zijn pijp en sprak: hoe moeten we dit oplossen? Op welke wijze haal je zo'n vorkje er weer uit?

O, maar dat is het punt niet, zei zijn vrouw. Als Laura het leuk vindt om het vorkje er in te houden, heb ik daar geen bezwaar tegen. Het is wel gezellig zo'n muzikaal kind in huis. Wil ze iets vragen, dan kan ze het altijd opschrijven.

Is het eigenlijk niet pijnlijk zo'n ding in je keel, vroeg Oom Johan toen.

Laura schudde van nee.

Maar je kunt toch niet je hele leven muziek blijven maken? Ik vind toch dat we er morgen mee naar de dokter moeten.

Hè, nee, Tante Sophie's stem klonk teleurgesteld. Als een klein kind dat graag haar zin wil hebben, zeurde ze: laten we het er alsjeblieft in houden.

Nou, als Laura het goed vindt, vind ik het ook goed stelde Oom Johan voor.

En Laura vond het prima. Alleen begreep ze niet waarom het eerst fout was om muzikale antwoorden te geven en nu plosteling goed.

Ze accepteerde het en deed gewoon wat ze meestal bij logeerpartijen deed. Ze ging het boek dat ze meegebracht had uit haar koffer halen en daar een beetje uit lezen. Toen het half negen sloeg werd haar gezegd dat het de hoogste tijd was om te gaan slapen. Ze moest zich gaan wassen en haar tanden poetsen.

Daarna mocht ze nog naar beneden komen om welterusten te zeggen. Toen het zo ver was, stak ze haar hoofd om de deur en deed een poging, waarop de grote mensen in de kamer met welterusten Laura antwoorden.

Grappig, zei Oom Johan later. Het had iets slavenkoorachtigs dat wat ze net met haar hoofd om de deur zei.

Ja heel merkwaardig, zei Tante Sophie en het betekende toch gewoon welterusten.

De volgende dag zat Laura alleen met haar Tante aan het ontbijt. Je moet straks maar eens buiten gaan kijken. zei deze. Op straat zijn altijd genoeg kinderen om mee te spelen. Om 11 uur zal ik je roepen, dan krijg je eerst een kopje chocola en daarna mag je met me mee. Dan gaan we samen ergens heen. Maar waarheen dat zeg ik nog niet, dat is een verrassing.

Blijf je hier in de straat Laura, riep ze nog toen Laura haar jas aantrok in de gang. Anders verdwaal je misschien.

Toen Laura op straat stond keek ze om zich heen en zag geen enkel kind.

Wel zat er een hond op de stoep, daar ging ze toen maar naast zitten en speelde een fluitconcert voor hem. De hond hield zijn kop scheef en luisterde aandachtig. Je kon zien dat het hem aanstond. Na afloop kreeg ze er een poot voor.

Er kwam een jongetje aangelopen. Dat is mijn hond. Wat doe je met mijn hond?

Niks, wilde Laura zeggen. Ze vergat even dat ze dat niet kon. Daarom speelde ze weer een stukje muziek.

Wat is er met jou aan de hand, vroeg het verbaasde jongetje.

Weer wilde Laura antwoorden met niks waardoor ze hetzelfde stukje als daarnet speelde.

Kom mee, Victor, riep het jongetje toen. Mee naar huis jij. Dat kind is niet goed wijs. De hond werd meegetrokken.

Het dier knikte nog eens, alsof het zeggen

[p. 30]

wilde: het kan wel vreemd zijn wat je doet maar ik heb er toch erg van genoten.

Toen zat ze alleen op de stoep en als die hond niet zo vriendelijk was geweest, zat ze er nu te huilen.

Was het nu werkelijk zo leuk dat ze dat stemvorkje had, dacht ze. Zou het niet beter zijn dat ze het er op een of andere manier uit liet halen. Trekken of snijden of zo. Maar ze wilde het zo graag eerst nog aan haar broertje laten horen. Als die het gehoord had, mocht het er pas uit. Als het er dan tenminste nog uit kon.

Ze kreeg het er even erg benauwd van.

Stel je voor dat je je hele leven alles met muziek moest zeggen. Een normaal gesprek zou je dan niet kunnen voeren.

Nee dacht ze, dat kan niet. Ik moet het vorkje meteen laten wegnemen. Dan moet mijn broertje het maar geloven als ik het hem vertel. Ik kan er niet langer meer mee rond blijven lopen. Stel je voor dat het in de vakantie vast groeit.

Ze dacht ook nog even aan haar Tante omdat die zo graag wilde dat ze het er in liet zitten.

Ik hoef dat toch zeker niet te doen omdat mijn tante dat zo graag wil, dacht ze hardop. Als ze nog eens een keer zo iets wil meemaken moet ze zelf maar een vork doorslikken, of het haar man laten doen. Maar daar hoef ik mijn gezondheid toch niet aan te wagen.

Toen stapte ze op en liep de straat uit. Ze liep de volgende straat in. Ze zocht een dokter. Op alle deuren keek ze. Maar nergens een bordje waarop stond dat er een dokter woonde. Dit was blijkbaar niet de soort straat waar dokters woonden.

Ze wilde het aan iemand vragen. Er liep een man aan de overkant. Toen ze de straat over was gestoken wist ze opeens dat ze het niet aan hem kon vragen. Hij zou haar toch niet begrijpen. Toen knikte ze alleen maar tegen hem en liep door.

Ze zou eigenlijk bij Tante Sophie een stuk papier moeten halen en een potlood. Dan zou ze tenminste iemand iets duidelijk kunnen maken. Toch deed ze dat niet want stel je voor dat het al bijna 11 uur was. Dan zou haar Tante zeggen: Ha, je bent mooi op tijd terug, ik zal vlug een kopje chocola voor je maken. En om dan nog te vluchten dat was een onmogelijke opgave. Ze zou dit alleen moeten oplossen. Waarom zou ze niet bij iemand anders papier en potlood kunnen halen?

Ze kwam langs een huis waarvan de deur open stond en daar stapte ze naar binnen. In de gang speelde een jongetje van een jaar of twee. Hij had een kat in een karretje gedaan en trok het beest zo door de gang van voren naar achteren. Laura liep er gewoon langs, dat mocht wel van het jongetje. Hij ging zelfs voor haar aan de kant. Achter een deur aan het eind van de gang hoorde Laura nog meer kinderen. Wel een stuk of zeven meende ze te horen. Met haar oor dicht tegen de deur bleef ze luisteren. Ze kon er niet achter komen wat ze nu eigenlijk aan het doen waren. Zal ik naar binnen durven gaan of niet, dat vroeg ze zich een paar maal af.

Na een halve minuut hakte ze de knoop door. Ze opende de deur en stapte naar binnen. Toen bleef ze staan.

Hé, een vreemd meisje, zei er een.

Maar de rest ging door met hun spel en stoorde zich niet aan Laura.

Wat kom je hier doen vroeg dat ene kind dat een meisje was van Laura's leeftijd.

Toen wees Laura naar een stapel papier die of tafel lag, een jongetje was hier mee bezig. Hij tekende vellen vol mooie insekten. Wil je ook graag tekenen, vroeg het meisje toen.

Daarop schudde Laura haar hoofd.

Maar wat wil je dan? Wil je misschien iets van klei maken of wil je liever met mij ganzeborden?

Het was een erg vriendelijk en gastvrij meisje.

De anderen deden net of Laura nooit binnengekomen was. Dit meisje haalde zelfs een stoel voor haar. Ze dacht misschien dat ze zittend beter kon bedenken wat ze wilde.

Van af haar stoel wees Laura steeds naar de papieren en potloden op tafel. Ze maakte ook schrijfgebaren met haar hand. Maar ze werd niet begrepen.

Wat doet dat kind daar op die stoel, zei de jongen die zat te tekenen toen. Waarom zit ze zo naar mij te wijzen? Ik word er door afgeleid.

Dat vond Laura het moment om de grote stap te wagen. Ze liep naar de tafel toe, met een blauw kleurpotlood schreef ze toen heel snel iets op papier.

Ze deed het zo vlug omdat ze dacht dat de jongen haar het potlood af zou pakken. Daarna bracht ze het papier naar het meisje. Ze had er een knalrood hoofd van gekregen.

Het meisje las het hardop voor, wat eigenlijk de bedoeling niet was. Ze las: waar is een dokter, ik moet iets uit mijn keel laten halen. Dan kan ik weer gewoon praten.

Laura zag dat de andere kinderen even opgekeken hadden van hun spel maar dat ze daarna weer gewoon doorspeelden. Ge-

[p. 31]

lukkig maar, want ze stelde het niet op prijs dat al die mensen zich er mee gingen bemoeien.

Het meisje dat ze het briefje gegeven had, was een heel verstandig meisje. Ze nam een potlood en schreef achter Laura's regels: wat zit er dan in je keel?

Toen gaf ze potlood en papier weer terug.

Laura schreef toen: een vorkje.

Toen knikte het meisje en trok een gezicht alsof ze daar dagelijks mee te maken had.

Kom maar mee, zei ze. Daar weet ik wel raad op.

Laura was verbluft over de kennis van het meisje. Zulke meisjes moet je meer tegen komen, dacht ze.

Het slimme meisje sloop nu de deur uit en gebaarde Laura dat ze haar volgen moest. Dus sloop Laura ook door het gat van de deur, vlak achter het meisje aan. Ze kwamen langs het jongetje dat nog steeds in de gang speelde. Ze gingen op hun tenen de trap op naar boven.

Dit is mijn kamertje, zei het meisje toen ze op een heel klein kamertje gekomen waren. Laura knikte, dat was nog helemaal te volgen. Maar wat zou er nu gebeuren?

Ga op het bed zitten zei het meisje toen. Mijn naam is Maria, dat was ik nog vergeten te vertellen. Ik weet dat je een vorkje hebt ingeslikt, ook dat het nu in je keel zit en dat je dat lastig vindt. Je wilt het dus kwijt. Maar hoe, vraag je je af. Jij dacht dat je daarvoor naar een dokter moest, maar dat hoeft niet, dat kost een heleboel geld en dat is nergens voor nodig. Hier kan het voor niks gebeuren.

Je hoeft niet zo angstig te kijken want ik ga dat heel goed doen. Eerst moet je je voorbereiden dat wil zeggen dat je hier even een paar uur moet gaan slapen. Als je dan goed uitgerust bent zullen we verder zien.

Ze deed de gordijnen dicht zodat het in de kamer schemerdonker werd. Het lijkt wel of ik ziek ben ging het door Laura heen.

Welterusten zei Maria. Over een paar uur kom ik wel weer eens kijken.

Toen Laura alleen was ging ze natuurlijk nadenken over al het vreemde dat ze die dag en ook gisteren meegemaakt had. En daardoor kon ze niet in slaap komen. Bovendien hoorde ze die kinderen beneden steeds. En dan dacht ze: hoe zou dat zitten met die kinderen. Hebben ze geen vader of moeder? Zouden het allemaal broertjes en zusjes van elkaar zijn of neefjes en nichtjes.

Zou Maria de oudste zijn?

Toen dacht ze opeens aan haar oom en

[p. 32]

tante. Dat was weer heel iets anders. Haar tante was nu vast ongerust. Hoe laat zou het eigenlijk zijn?

Maar er was geen klok in de buurt.

Ze draaide zich eens om. Met de vingers voelde ze langs haar keel. Ze zaten er nog, de stukjes vork. Ze voelde nog eens hoe ze precies zaten.

Ze kreeg in de gaten dat ze er een beetje mee kon schuiven. Nog maar even was ze daar mee bezig geweest of ze had blijkbaar een erge goeie zet gedaan want de stukken vork schoten pijlsnel een voor een haar keelgat uit. Dat gaf een gekletter tegen het plafond en daarna op de vloer. Maar verder was er niets aan de hand. Laura kon de stukjes gewoon opnemen en bekijken. Ze stond er net mee in haar hand toen de deur open ging en Maria binnenkwam met de woorden: ik hoorde zo'n lawaai dat ik dacht ze is vast aan het genezen.

Ja, het vorkje maakte zo'n lawaai, zei Laura. Het kwam eerst tegen het plafond voor het op de grond viel.

Toen zei Maria heel zeker: dat wist ik wel dat het zo zou gebeuren.

Maar daar was Laura niet zo zeker van, dat ze dat had geweten.

Ze kreeg opeens in de gaten hoe verschrikkelijk eigenwijs die Maria was. Hoe zelfverzekerd ze keek wanneer ze iets zei.

Dat was natuurlijk heel handig voor haar zelf maar Laura wilde er nu liever niets meer mee te maken hebben.

Ze was erg gelukkig dat ze haar gewone stem weer terug had, dat zei ze ook tegen Maria. Ik ben erg blij dat ik mijn gewone stem weer terug heb, dank je wel.

Maria straalde, je mag wel bij ons blijven zei ze toen. Dan kan ik aan iedereen vertellen dat ik je genezen heb. Dan heb ik het bewijs bij me.

Daar voelde haar patiënt niet veel voor. Geef me nu maar een papiertje waar ik het vorkje in kan pakken, dan ga ik het vlugaan mijn tante brengen. Zou ze het nog kunnen maken?

Maar dat wist Maria niet. Als ze er geen raad mee weet kom het dan maar gerust weer hier naar toe brengen, dan maak ik het wel weer in orde. Ik kan bijna alles.

O, zei Laura, dat zal ik onthouden. Nu moet ik echt gaan, dag.

Ze rende de trap af, struikelde bijna over het jongetje en liep regelrecht met het pakje waar het vorkje in zat naar het huis waar ze logeerde. Ze verdwaalde niet eens. Gelukkig maar, stel je voor dat dat ook het geval nog was geweest. Ze had al ingewikkelde zaken genoeg achter de rug. Bij de eerste druk op de bel, hoode ze haar tante al in de richting van de deur vliegen.

Ik ben weer terug, riep Laura toen de deur open ging.

Ja, dat zie ik, gelukkig ben je weer terug, maar waar is je mooie stemvorkje gebleven, kreeg ze als antwoord.

Hier, en Laura hield haar het pakje voor.

Je hebt het zomaar zonder te vragen uit je keel laten halen?

En we hadden afgesproken dat we het er nog even in zouden laten. Ik had er nog wel zo'n leuk plannetje mee bedacht. Het klonk allemaal erg teleurgesteld wat tante Sophie zei. Aan haar hele houding was het te zien. Het stond haar niet aan.

Wat dat plannetje was, daar is het meisje nooit achter gekomen.

Misschien wilde haar tante haar op een draaiorgel zetten als speciale muzikale atractie, of een plaat van haar laten opnemen.

Maar het meisje ging weer gewoon naar school toen de herfstvakantie voorbij was.

Zodoende was er over het meisje toen niet veel meer te vertellen.