Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 21]

De trein
Jan Blokker Jr.

Daar komt al de dokter,
gevaren in zijn fel beschilderde
bootje - Hij geneest
je ziektes
met behulp van handoplegging,
vingerbezwering en medicijnen;
vegen lippenstift
en rode vlekken in zijn hals
tonen zijn escapades.

Jij staat hier buiten,
jouw lichaam
stinkt niet, maar mijn hoofd
ruikt naar het overspel,
en de dokter is een vrouw.

Zij, een studente,
trekt over het land,
hier een boerin bedriegend,
besteelt zij daar
een monnik; zij slacht
het vee
en wordt toch niet dikker.

Zij trekt als een feeks
door de bossen, de wind
onder haar rokken; prekend
tegen vogels en bomen
bemint zij slungels
en worstige obers.

Hier denk ik nog wel eens
aan jou - sentimenteel
soms, je tanden, blinkend
in de zee
die sneller floot
dan de tijd, maar toch
was ik ver van land.

(We waren met frisse slagen
op het schip toegezwommen
en hadden ons
onder de drogende zon

[p. 22]

 

geïnstalleerd op negen

 

met zeewier beslagen

 

balken - Je keek me nog aan

 

uit de golven, een huisvriend

 

heeft je mijn naam

 

en adres gegeven.)

 

 

 

Ik kende er nog je gezicht

 

- Zie hield haar hoofd

 

steeds iets gebogen

 

(Oubollig vergeleken

 

met de rug van een

 

nijdige kat) -

 

Ik had je niet verwacht

 

of geroepen.

Ik ben een spook
en een monster dat doolt
over de zeeën,
over het land - vanachter
gaatjes in mijn laken zie ik
hoe ik erachter takken
van de bomen schil
aan de verspringende punt
van mijn mes.

Langs morsige volkstuintjes
en opgespoten landerijen -
langs meren, verscholen
tussen stillevens
en zandachtige boompjes -
Een spook dat zijn neus snuit
in het tafellaken
en zijn handen afveegt
aan de haren
van zijn dienstmaagd.
Hij beheerst zijn polygame lusten,
spreekt in orakeltaal
wanneer hij bedoelt:
‘Mag ik met u naar bed,
mevrouw?’ Hij wast zijn benen
geregeld met schoon water.

Des nachts in een bed
op een ronde zolder
waaraan een trap
en een gesloten luik
toegang verlenen.

[p. 23]

 

Zijn hoofd is gewikkeld

 

in van geel tot bruinig

 

verkleurde lappen.

 

 

 

En langzaam glipt het

 

tussen onze vingers door,

 

wordt de greep op onszelf al

 

losser; ik vraag me wel eens af

 

wanneer je aan me denkt.

 

 

 

Zoals ik

 

hier lig, onder

 

een broeierig masker

 

zie ik je voor me

 

op de zolder staan -

 

je zwijgt; je waart

 

van de ene hoek

 

naar de andere

 

 

 

En ook dan

 

helpt schreeuwen niet:

 

 

 

Zojuist nog trok je door de bossen,

 

nu wals je

 

als een trein van de heuvels,

 

door mijzelf

 

in beweging gezet.

 

 

 

En kan ik je nog

 

door het struikgewas dragen,

 

langs het meer,

 

over de zeeën naar de stad?

 

 

 

Langzaam zal het

 

bij me terugkeren -

 

wat ik dacht,

 

hoe ik je zag staan

 

voor me in de naakte zon.

 

 

 

Wanneer ik je weer zie,

 

spreken we af

 

waar de markt in een punt

 

naar het bankgebouw wijst.

[p. 24]

[p. 25]