Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 22]

Elisabeth Bedijs

Wolfheze -
Daar gaat een groep
ik overzie het slagveld
ogen dof, ledematen krakkig

langs reuzebomen
door weidse velden
schuilend bij elkander
'n enkling daargelaten
die afstand wil

op weg naar terug
langs borden wijzend
naar oord en horst
schijnbaar gehaast
- dat moet bedrog zijn -
vele voeten krakend
op het verse grind

Een stuk star verdriet.
Zij kijkt niet verder
dan de klok -
en of ze die wel ziet?

moeizaam zet ze zich;
alleen haar achterdocht leeft nog,
ietwat wazig
achter brilleglazen

Een stuk star verdriet.

De bomen staan in nachtgewaad
Het bos keert verweerd
Terug naar de zon
De velden zijn verstoppeld en versteend
De bron heeft al haar sap gegeven.

[p. 23]

Ooghoogte

 

voor H. Alons

 

 

 

Zolang ik engelen ontmoet

 

bij wijlen - geen stoet

 

vanzelf, maar toch, ik moet

 

ze als engelen duiden -

 

zolang ik engelen ontmoet

 

hoe kan ik blijven pogen

 

God's zijn te looch'nen?

Het is alweer zolang geleden

vreemde kraaien droegen jou
behoedzaam en behendig
en wij met ons tienen
op onze tenen
achter je aan

ik strompelde op zwarte hakken
in een donkerblauw truitje
want zwart
bezat ik toen nog niet

het adagio van de Pathétique

en een tante
greep mijn hand
op het aangrijpendste moment
toen je zachtjes
in de oven werd getild

daarna zijn wij
muisstil
na koffie en koek
ons weegs gegaan.

[p. 24]

Bezoek

 

Ze had een spreeuw

 

opgevist uit het park

 

maar ze had geen tijd

 

voor mij

 

zei zij

 

 

 

achteraf bezien

 

bleken spreeuw

 

en ik en afwas

 

best te combineren -

 

'n kwestie van proberen

 

 

 

en alledrie

 

hebben wij het overleefd.

De dennenboom grijpt om zich heen
Meer dan duizend jaar alleen
Boort hij zich de bodem in
Bot uit met steeds weer zin.

Overleefd ter nauwste nood
bijt ik het daaglijks brood

Wat ik in woorden ban
staat buiten kijf:
Niet meer van belang
in maten en gewichten

's nachts tast ik hun gezichten
op het geijkt behang.