Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 25]

H. Vos

Bij al wat ik nog denk
is dood nabij, grijpt in,
de wirwar van mijn woordenvloed
weeft hij tot zin;
hoe meer ik aan hem denk
hoe meer neemt dood mij in.

In kleine tijd die mij nog rest
nu leven niet meer lonkt en prest
breek ik met hem mijn daaglijks brood
mijn laatste woord heeft hij, de dood,
een beter gast en dieper trouw
dan ooit een man, dan ooit een vrouw

[p. 26]

Nog een roos

 

Nu lieve hand mij deze koos,

 

ik zie... ik zàg nog nooit een roos.

 

een roos die ik al niet meer zie;

 

o lief, nu weet, nu weet ik wie

 

met liefde saam een roos maakt roos

Wat ik nog wil?
dat ik nu, stil,
bladstil,
nog even hang,
jouw blik
nog eenmaal vang,
en val
en dat is al
ja, al

Vanmorgen, in een flits van pijn.
een vraag zet mij volledig klem:
is alles wat ik nu van hem,
van dood, te weten mij vermeet
wel meer dan waan en schijn?
trok ik in wat ik hem beleed
alleen mijzelf een rookgordijn?
‘breek ik met hem mijn daaglijks brood’
is 't meer dan flirten met de dood?

mijn God, ik weet niet eens of ik,
spreekt hij voorgoed zijn over, uit,
wel zelf mijn ogen sluit