Hollands Maandblad. Jaargang 1974 (314-325)

[p. 3]

[315]

Hoe ik bij de krant kwam
J.M.A. Biesheuvel

Het staat me nog levendig voor de geest hoe ik zeven maanden lang werkeloos heb rondgelopen. Het was de verschrikkelijkste tijd uit mijn leven. Dagelijks liep ik honderden malen, als een wilde kat in het zand achter de tralies van een klein hok, de vier kamers van mijn flat op en neer. Ik verveelde me als een rhinoceros in theater Carré. Overal heb ik in die dagen gesolliciteerd. Maar nergens wilde men gebruik van mijn diensten maken. Voor de fabriek was ik te hoog en voor het kantoor te laag geclassificeerd. Als handelsreiziger kon niemand me gebruiken omdat ik niet kan autorijden. Ik raakte langzamerhand geheel uit mijn doen en lag op het laatst als een slappe pudding in het drijfzand van de omstandigheden. Ik had die dagen een nieuw hondehok kunnen bouwen, ik had boeken kunnen lezen, maar ik deed niets! Zeven maanden heb ik gelanterfant, geijsbeerd, gevloekt en in bed gelegen. 's Middags dronk ik jenever in flinke hoeveelheden en dan moet u bedenken dat ik vóór of na die tijd nooit heb gedronken!

Op een middag kwam een oude vriend me opzoeken, het was iemand die overal raad op weet, helaas had ik hem nu in geen jaren gezien. Nou, ik moet toegeven dat hij me in een afschuwelijke toestand aantrof: ik had zojuist de kater geschopt, een schat van een beest maar hij had de hamster van onze logee opgegeten. Normaal zou ik erom gelachen hebben, een nieuwe hamster zijn gaan kopen en kat en hamster verre van elkaar hebben gehouden. Maar nu niet: ik kotste juist, me vastklemmend aan de rand van de wasbak, toen mijn vriend aanbelde.

‘Dat is niets’, zei hij nadat hij een tijdje had rondgekeken en mij aangehoord, ‘jij moet een baantje hebben’. Hij bracht mij naar de redactielokalen van een grote krant, liet de hoofdredacteur roepen en zei tegen hem: ‘Het is toch juist dat u een nieuwe kracht zoekt? Deze man is bij uitstek geschikt om rare en grappige berichten in de krant te schrijven’, terwijl hij dat zei wees hij op mij. Ik? ‘Wat ik zoek’, zei de chef, ‘is iemand die in staat is om echt originele gemengde berichten te schrijven, ik bedoel niet die flauwekul die je soms tegenkomt in Provinciaalse blaadjes, maar stadse Witz, hoe gekker hoe beter. Hier is papier en pen, schrijft u maar’. Ik begon met de moed der wanhoop en schreef binnen tien minuten twee kranteberichten. Ik zette mijn naam onder de artikelen en gaf ze aan de chef die eerst het eerste en daarna het tweede verhaal met blijkbaar voortdurend stijgende verbazing las.

(Eerste bericht)

Jodenkoning gevonden in keukenkast

In Alkmaar heeft men gisteren een heel merkwaardige vondst gedaan. Verschillende huisvrouwen in de stad klaagden de laatste tijd steeds meer over een onverklaarbaar gepiep en gejank uit de keukenkastjes. Mevrouw Staartjes uit de Goyastraat heeft de stoute schoenen aangetrokken en één van de kastjes met een wild gebaar geopend toen het geheimzinnige gekrijs een hoogtepunt begon te bereiken. Ze had niet zo snel licht bij de hand en staarde daardoor in het pikkedonker onder de aanrecht. En wat lag daar tussen de vatekwasten, de dweilen, de bussen Vim en een oude bezem die ze verleden week al weg had willen gooien? De eerst gevonden Nederlandse jodenkoning! Dertien joden in het donker van een keukenkast. De reptielendienst was bijna twee uur na de vondst, (zeven van de joden waren toen al met bijlslagen gedood), ter plekke. De professor, als woordvoerder van de dienst, was, mede namens de universiteit en het instituut waarvoor hij werkte, diep geschokt over het feit dat men de koning zo had beschadigd en toegetakeld. Men heeft de koning vakkundig in een container naar Amsterdam gebracht en op sterk water gezet na ook de nog in leven gebleven vijf rest-

[p. 4]

joden van het leven te hebben beroofd. Onze correspondent heeft kunnen waarnemen hoe dat in zijn werk ging. De koning staat nu in een grote pot op sterk water. De laatst levende jood schijnt, het waren zijn laatste woorden vóór de volstrekt wetenschappelijk verantwoorde handelingen van de Professor, geroepen te hebben: ‘Nu is het afgelopen met dat Gouden Kalf. Lang leven de Wetten van Mozes!’ Onze correspondent meldt nog dat alle joden van de koning een keppeltje droegen van een merkwaardig soort, het was eigenlijk meer een Alpinopetje met zo'n raar zwart pluimpje in het midden. Juist met die pluimpjes waren ze aan elkaar gegroeid. Een heel vreemde zaak, vooral omdat twee van de joden een vuurwapen op zak hadden en er vier tot de orthodoxe godsdienst bleken te behoren. De anderen waren waarschijnlijk diplomaten en bankiers. Wij willen ons niet in de zaak mengen maar willen er toch nog een keer voor waarschuwen dat er iets vreemds aan de hand is. Desgevraagd gaf de Professor van het Amsterdamse laboratorium toe dat de hele gang van zaken te wijten is aan de vreemde uitlatingen van de artsen Kousbroek en Hillenius die beweren dat lang genoeg gedomesticeerde ratten vanzelf in joden transformeren. Ten overvloede voegde de Professor aan zijn beweringen toe dat het ten enenmale nonsens is te denken dat de herhaaldelijke treinstakingen in Zuid-Frankrijk iets te maken zouden hebben met de ontwikkeling van de eendesnavel door de eeuwen heen.

(Tweede bericht)

Geen wonder

Gisteravond is onze stadgenoot Koos Windvaantje in de Voorstraat een heel vreemd ongeval overkomen. Uit betrouwbare bron is ons gebleken, (en goed ingelichte kringen konden het feit bevestigen) dat men de heer Windvaantje driemaal in zijn leven hetzelfde heeft voorspeld. Op zijn zesde, op de dag van zijn verjaardag, werd hem door een betrouwbare Kermisklant aangezegd dat hij op zijn vier en dertigste het leven zou laten bij een vliegtuig-ongeluk. Op zijn zestiende was hij met zijn vader naar India gereisd waar, in een klein dorp, dat wij op de kaart niet eens kunnen terugvinden, Baragha ma Sindath, zijn aandacht werd getrokken door een waarzegster temidden van een grote groep inboorlingen. Door middel van een tolk werd hij met haar in contact gebracht. Ze trok hem een pluk haren uit, rook eraan en vertelde hem dat hij over achttien jaar ‘door middel van een blikken vogel van leven zou verwisselen’. Hij haalde zijn schouders op en legde geen verband met de eerste voorspelling maar ging lekker uit met

[p. 5]

zijn vader, ze werden 's morgens allebei dronken wakker in de ‘School voor Opleiding van Zendelingen Overzee’ in Roempa Badheit, waar hij drie heren ontmoette die later zijn buren in de Voorstraat zouden zijn, uitmuntende mensen, maar nu helaas dood. 7 Jaar later, op zijn drie en twintigste was hij met een studiegenoot opgravingen aan het doen in Arizona. Op een avond raakten ze in een pretpark verzeild waar een nieuwe machine werd getoond, die ‘zonder menselijke tussenkomst de hand las en automatisch de toekomst voorspelde’. Het kaartje dat uit de machine viel, nadat Windvaantje er zijn hand in had gehouden, vermeldde: ‘PANAM. Vluchtnummer A23. Vier en dertig jaar. Voorstraat. Goed uitkijken voor volgwagens’. De ongelukkige reiziger sloeg met de vuisten tegen zijn voorhoofd, herinnerde zich de tolk in India en de Kermisklant op zijn zesde. Op de dag dat hij zijn vier en dertigste verjaardag vierde, gisterenavond, is een Amerikaanse satelliet op zijn huis gestort. Alle gasten van de heer Windvaantje, ook drie zendelingen uit Roempa Badheit die toevallig op bezoek waren, voorgevende dat ze ‘Zo zit dat’ en ‘Tom Tit’ hadden laten liggen, zijn om het leven gekomen. Alleen Koos zelf is ontkomen om het de buren aan te zeggen. Op straat kwam hij in het stikdonker drie volgauto's tegen maar er gebeurde niets. Bij de buren struikelde hij over de drempel maar hij wist zich toch nog net staande te houden. Pas toen hij in het halletje de gehele geschiedenis uit de doeken had gedaan aan de verbijsterde mensen liet een model 1934 PANAM vliegtuig dat aan drie ondeskundig vastgemaakte touwtjes in het halletje boven zijn hoofd op de tocht schommelde, (de buitendeur was in de consternatie open blijven staan), los en trof de heer Windvaantje dodelijk.

‘Donders!’, riep mijn nieuwe baas, ‘dat noem ik nog eens originele gemengde berichten!’ Ik was aangenomen.