Hollands Maandblad. Jaargang 1973 (302-313)

[p. 21]

Man op het gras
J.J. Peereboom

Geachte vliegenier,

Ik heb u iets vervelends te vertellen. In geen maanden heb ik mij zo geërgerd als vanmiddag toen u drie keer over mijn tuin vloog, in dat zogenaamde sportvliegtuigje. Eindelijk had ik eens een dag vrij genomen, in plaats van altijd extra dagen te werken, en het was mooi weer ook. Lydia en de kinderen waren weg tot vijf uur. Ik had het rijk alleen, om te zitten lezen op het grasveld. Wat een ruimte, dacht ik, wat een rust. Dat kan toch zomaar, dertig kilometer van Amsterdam, in deze overbevolkte tijd. Zelfs de vliegtuigen van Schiphol eerbiedigden de zomer, tenminste bij mij; ik kon uit de verte horen hoe ze aangrenzende gemeenten onderhanden namen.

Na een paar uur lezen ben ik weggedommeld, tevreden in een leven dat zich levender voordeed dan gewoonlijk op een werkdag; maar na even slapen werd ik gewekt door het geknor uit de lucht. Ik moet gedroomd hebben, wie weet wat. In ieder geval werd ik uit een lichte ruisende wereld weggehaald toen uw vijandige motor op mijn gehoor aanviel. Ik schrok ervan zoals mensen geloof ik van een aardbeving schrikken, wanneer er nergens meer een veilig punt is. Voordat de schrik in angst kon veranderen was ik wakker, en stelde mijzelf gerust: het is gewoon een klootzak in een vliegtuigje.

Ik hoopte dat het lawaai niet lang zou duren en probeerde er doorheen te soezen. Dat ging niet natuurlijk. Het toestel beschreef een cirkel en kwam voor de tweede keer over, nog lager dan eerst. Toen ik in afkeer omhoog keek zag ik er een arm uitsteken, en zo'n beetje wuiven. Dat ook nog. Je kan je het soort vent voorstellen dat zulke dingen doet. ‘Zeg, zal ik vrijdag over jullie huis heen komen vliegen, en dan wuiven?’ Nou graag. Daar zit Keesie in zijn vliegtuig, als een kind op zijn fiets. Kijk, hij houdt een hand los!

Misschien waren ze het wel vergeten, die mensen, of bleven ze gewoon binnen. Dat zou ik dan grappig vinden, en het leek wel waar te zijn toen het vliegtuigje een derde keer overkwam, nog eens met die arm naar buiten. Kijk nou, kijk nou toch! Ik stelde me de tuin voor van die vrienden of vriendin, leeg. Het leek mij ineens het waarschijnlijkste dat de vliegenier het echtpaar Valenberg op het oog had, van net om de hoek en een belendende tuin. Dat is het soort mensen om zulke afspraakjes mee te maken. Een vriend van de Valenbergs! Ik sprong op uit mijn tuinstoel en ging naar binnen, pissen. Toen ik buiten terugkwam was het vliegtuigje bijna uit het zicht; ik geloof dat ik het nog net zag, wegvliegend naar het westen.

Hoor eens vliegenier, ik wil wel uitleggen hoe omvangrijk mijn bezwaar is tegen dat soort optreden boven mijn hoofd. Het is voor mij maar een klein hoekje uit een heel pakket rotmentaliteit. Vandaar dat ik meteen aan de Valenbergs denk, zoals zij zich nog gisteravond lieten gelden. Misschien was u trouwens wel de vriend die daar om kwart voor een uitgelaten werd, toen wij net lagen te slapen? Eerst nog even joelend rondhollen door de tuin, vervolgens de autoportieren dichtslaan en telkens weer openen om ze opnieuw te kunnen dichtslaan, loeien van de motor, loeien van groeten, loeien van de toeter bij het wegrijden om de hoek. Ik klim op de garage en bespuit ze met de tuinslang, zei ik. Doe dat maar niet, zei Lydia.

Was u dat? Het was dezelfde mentaliteit als vanmiddag. Ik heb een duidelijk beeld van hoe het toegaat op zo'n avondje bij de Valenbergs. Uw vrouw Miezemuis zit in de grote stoel onder de schemerlamp. Zij is een struis blond mens met bolle wangen en een grote flappende bruine broek aan; zij heeft vaak gierbuien. ‘Godverdomme, schei uit!’ roept zij tussen lach-uithalen, met het hoofd achterover op de leuning. ‘Schei uit, Mick

[p. 22]

Meisje met oorbel

jongen, ik blijf er in!’ Mick Valenberg kijkt droogkomisch het gezelschap rond. Waarschijnlijk zijn er nog een paar gasten, te oordelen naar het lawaai. Jan en Hannie van Pluy, heten die zeker; daar kan je ook geweldig mee lachen. ‘Zag je dat gezicht, zag je dat gezicht van Mick?’ vraagt Miezemuis. Jan en Hannie hadden het niet gezien, maar voegen zich toch bij de lachers. ‘Doe het nog eens Mick, nog één keer maar,’ zegt Miezemuis. Mick doet het. ‘Niet te geloven,’ zegt Jan van Pluy. Zo is het toch? Zo kijkt hij toch? Zo is het precies; niet te geloven. ‘Ach tjee,’ zegt Hannie van Pluy. Zij lacht slapjes, want zij kan tegen Miezemuis niet op; en zij kijkt naar het plafond. ‘Neem nog zo'n toosje, kind,’ zegt Toos Valenberg. Toos is het zware rustgevende type, met weinig begrip maar zoveel hartelijkheid dat haar gasten volgepropt moeten worden met eten en zich de hele volgende dag bedonderd voelen.

En de vliegenier zelf, zit die er voor spek en bonen bij, terwijl Mick Valenberg gezichten trekt? Nee, hij zegt wat. ‘Het is waar dat die jongen dat is een jongen die er uitziet of hij half gaar is; maar intussen. Laat die maar schuiven. Als je dat gezicht ziet moet je lachen; maar wel een huis hebben aan de Loosdrechtse plassen; en wel een 300 SL; en wel een vrouw met tieten tot aan de overkant.’ - ‘En wel ook nog een beetje

[p. 23]

in bed kruipen met Grietje Uffa,’ zegt Valenberg. ‘Wat - is het waarachtig?’ - ‘Ik heb ze zelf samen gezien!’ - ‘In bed zeker!’ roept Miezemuis. - ‘Je had het kunnen denken, zoals ze uit hun ogen keken.’ - ‘Wie is Grietje Uffa?’ vraagt Hannie van Pluy aan Toos. - ‘Nou, die is toch van dat programma op de TV.’ - ‘O, die.’

‘Nee, maar moet je horen,’ zegt de vliegenier, ‘die jongen daar zie je aan dat als je het in je hebt dan kan je in Holland nog best ergens komen. Wanneer is hij begonnen? Zes jaar geleden. Zeven jaar. En toen had hij niets.’ - ‘En hij heeft ervoor gewerkt.’ - ‘Nee, dat is waar, dat moet je toegeven; hij heeft ervoor gewerkt.’ - ‘Hij zal wel een van de laatsten zijn,’ zegt Jan van Pluy, ‘want werken hoeft niet meer tegenwoordig. De man van onze werkster...’ - ‘Nee, als je over niet werken begint, moet je even horen, sorry Jan,’ schreeuwt Valenberg. - ‘Mick, geef me eerst nog een borreltje van je.’ - ‘Hè jongens, nemen jullie niet nog een hapje?’ - ‘Ik weet wel wie jij bedoelt: jij bedoelt Fingert.’ - ‘Jij nog wat te drinken? Jij?’ - ‘Ik niet meer hoor Toos. Ik vind ze wel erg smakelijk, hè?’ - ‘Jij denkt dat je Fingert kent, maar er is één ding dat wist je niet.’ - ‘Geef Jan maar niet hoor. Die heeft alweer twee poezen en een egel doodgereden in een week.’ - ‘Jan, wat zielig! Jan, Jan! Wat zielig!’ - ‘Neem anders wat eten mee naar huis.’ - ‘In ieder geval zal jij nooit hoeven werken voor de kost Mick; zoals jij gezichten trekt...’ - ‘Nee, maar godverdomme, luister even...’ - ‘Jongens, laten we gaan kijken of Grietje Uffa thuis is.’ - ‘Fingert, is die ook van de TV?’ - ‘Toos, zet die muziek eens harder, ik kan hem haast niet horen.’ - ‘Nee, moet je kijken jongens, moet je Mick kijken.’ - ‘Wat heeft hij op zijn hoofd?’ - ‘Dat is toch een prullemandje of zo?’ - ‘Meid, doe jij je rokje maar omhoog, dan gooi ik daar Toos d'r lekkers in.’ - ‘Moet je Mick kijken! O god! O god!’ - ‘Wat een kerel, hè.’ - ‘Een grote gek.’ - ‘Word je niet moe jongen? Ga toch even zitten!’ - ‘Och och och! Dan gaat hij op de grond zitten!’ - ‘Hé wat moet dat, de tuin in met Hannie?’ - ‘Hebben jullie de nieuwe tuinverlichting al gezien?’ - ‘Muziek, muziek!’, en zo stommelt de hele troep de tuin in. Toos heeft nog net het verstand om de muziek af te zetten in plaats van harder; maar het geschreeuw bedaart er niet van. ‘Denk om de buren, Mick,’ zegt ze zelfs. - ‘Ja, natuurlijk denk ik om ze! Zij mogen ook best eens wat lol. Hè, meester Buinen, hoe gaat het dan? En met mevrouw Buinen? Ook gesmeerd? met mevrouw Buinen? Of niet zo, door die lastige buren. Zech meneer Valenbech, ik vintwel vervijlend als u zo'n ratlawey mekt middinde nacht.’ Dat wordt geacht een imitatie van mijn manier van praten te zijn. Gelukkig hoor ik het niet. Ik hoor alleen rotlawaai, dat is waar; en het neemt nog toe wanneer er tenslotte met die portieren gesmakt wordt. ‘Mick, blijf van mijn vrouw d'r billen af; anders ligt ze weer zo te woelen straks.’ - ‘Ik troost haar een beetje, dat ze zo vroeg naar huis moet.’ - ‘Sommige mensen moeten werken, morgen.’ - ‘Ik niet, ik heb er genoeg van. Ik ga een beetje vliegen.’ - ‘Vlieg op dan.’ - ‘Wuif je tegen me als je in de buurt komt?’ - ‘OK, OK, ik wuif.’ - ‘En als je soms een noodlanding moet maken, ze hebben hier in ieder geval genoeg verlichting.’ - ‘O god wat moet ik lachen.’ - ‘En ik dan.’

Vreselijke mensen. Het spijt mij als mijn accent u niet bevalt, maar de kloof tussen ons is dieper. Ik vind u allemaal vreselijke mensen. Het wordt er niet beter op wanneer u met Miezemuis thuiskomt. ‘Ik neem er nog eentje, het is nog vroeg.’ - Ik doe mee.’ - ‘En waar doe jij dan aan mee?’ - ‘O, neem je er zo eentje! Pas maar op dat je niet de verkeerde hebt.’ - ‘Wat bedoel je nou?’ - ‘Je zat je op te geilen over Hannie, dacht je dat ik dat niet zag? Ze zit zo lekker slap in haar bloesje, weet je wel.’ - ‘Nou, en jij zit lekker vol in je bloesje, met je billen blauw geknepen door Valenberg.’ - ‘Dat denk jij, dat hij knijpt. -’ ‘Daar heeft hij zeker niet eens de kracht voor in zijn vingers.’ - ‘Zijn kracht zit misschien ergens anders. Hé, het is hier geen slaapkamer.’

Waar bemoei je je mee, zegt u misschien tegen mij. Nou goed. Het gaat mij inderdaad niet aan wat u thuis doet. Ik probeer alleen te zeggen wat ik allemaal zo afstotend vind. De druktemakerij is het enige waar ik last van heb; maar die is het topje van een ijsberg. Ik verbied andere mensen niet om anders te zijn dan ik. Zoiets komt niet in mijn hoofd op. Ik wil alleen dat ze er mij zo min mogelijk mee hinderen, want achter de drukte zelf komt alles aanzetten wat ik erbij denk: een wereld beheerst door de vijand.

En wat is dan de vriend, smaalt u misschien. Of kan u dat niet schelen? Ik zal het toch met een paar woorden proberen duidelijk te maken. Vrienden zijn de mensen die nadenken voordat zij oordelen. Als zij hier aan huis komen voor een avondje schreeuwen zij dan ook niet door elkaar heen en knijpen zij niet in elkaars billen. Zij converseren; zij wisselen van gedachten. Zij hebben belangstelling voor elkaars ervaringen en opinies. Als zij het met elkaar oneens zijn verwijzen zij elkaar niet zelden naar littera-

[p. 24]

tuur die hun standpunten verheldert. Als zij grapjes maken zijn het vaak heel kleine, bestemd om een voorbijgaande glimlach op te roepen. Als zij teveel gedronken hebben zetten zij geen keel op, maar vragen met een verontschuldigende glimlach of zij een taxi mogen bellen. Als zij een dag vrij hebben gaan zij niet toch weer aan een stuur zitten; dan zoeken zij de stilte met een boek, zoals ik.

Ik hoop dat het mij lukt om te laten zien hoe beschaafd zij zijn. Het is altijd makkelijker geweest om de hel schrikbarend af te beelden dan de hemel verblijdend; met een soortgelijk probleem heb ik te kampen. Kijk maar naar Lydia, daar kunt u het waarschijnlijk beter aan zien, zoals zij door de tuin loopt op haar slanke hoge benen en haar grote rechterhaargolf achter haar oor legt terwijl zij vraagt of ik iets heb van een schrijver genaamd Roger Vailland. Nee, ik geloof dat die er heel anders uitzag dan ik, is mijn antwoord. Dat bedoel ik nu met een klein grapje. Lydia glimlacht ternauwernood. Ik bedoel een boek, zegt zij. ‘Jawel, er staat iets boven in de kast links als je binnenkomt. Neem het maar.’ Ik dacht dat jij het misschien voor mij zou halen, zegt Lydia. ‘Jezes, ik zit net’; maar ik sta dan toch beschaafd hoewel mopperend op. Ik hou je stoel wel voor je warm, zegt Lydia.

Dat is toch een heel andere wereld dan de uwe? 's Winters zitten wij vaak avonden achtereen te lezen, ieder onder een schemerlamp. Wat ze noemen die lange avonden is mij dan nog niet lang genoeg. U hebt misschien wel eens zo'n landkaart gezien waarop afgebeeld staat hoe een Texaan zich de Verenigde Staten voorstelt: Texas neemt de helft van het grondgebied in beslag, de andere staten dringen langs de randen. Daar moet ik soms aan denken als ik mij het ideale etmaal voorstel: een heel klein dagje om een handvol geld te verdienen, en een meer dan levensgrote lange avond waarin ik Proust of Tolstoi zit te lezen, en Lydia ook. Soms loop ik hier in het dorp langs een klein huis in een weelderige tuin waar iemand in een stoel met hoge rugleuning zit bij het raam. Dat zou het precies zijn, verbeeld ik mij dan; in zo'n huis zou ik denkend en lezend kunnen leven. De praktijk is dat wij allebei vaak afgeleid worden. Proust in zijn geheel is haast niet te doen.

Dat zal u een zorg zijn, en het is onmiskenbaar, zou ik zeggen, dat onze twee soorten mensen het leven in tegengestelde richtingen zoeken. Bij mijn soort is het oogmerk, lijkt mij, om zo wijs en veelzijdig van begrip te worden dat leven en dood bijna niet meer van elkaar te onderscheiden zijn.

[p. 25]

Vrouw met kip

Met alleen nog een schokje zou de dood tenslotte intreden; daarna zou zo iemand als ik zien dat de verborgen werkelijkheid op veel punten overeenkomt met wat wij meenden te mogen verwachten. Zo mooi kan het natuurlijk niet. Het wordt niet eens bewust nagestreefd; maar als je je ging afvragen waarom wij zo leven als wij doen zou dit doel aan het licht komen, denk ik.

En jullie, wat is jullie streven? Als je maar lol heb? Ik wil niet zeggen dat ik dat onbegrijpelijk vind. Beter uitgedrukt, ik vind dat ik het eigenlijk hoor te begrijpen. Als het niet steeds weer met dat lawaai hoefde zou ik jullie makkelijker kunnen navoelen. Zou ik er wat aan hebben? Misschien steekt er in jullie ook wel iets goeds, al blijft het in zo'n nacht als gisteren verborgen.

In Miezemuis zit het niet. Met een vrouw van dat slag zou ik mij nooit kunnen verzoenen. Kijk hoe zij nu de slaapkamer binnen komt stormen, om half negen op de ochtend na die luidruchtige avond. Zij is zelf een uur geleden opgestaan en heeft een slobberbroek aangetrokken en een zakdoek om haar hoofd gebonden met de knoop naar voren, zodat haar bolle wangen nog ronder lijken. ‘Sta nou eens op vervelende kerel.’ trompettert zij, ‘ik wil de kamer doen, ik wil niet dat de hele dag die bedden zo blijven staan.’ - ‘Hoe laat is het dan?’ - ‘Negen uur,’ liegt zij met een blik op de wekker, overtuigd dat haar belang zwaarder weegt dan de waarheid. ‘Ik sta wel op. Even wak-

[p. 26]

ker worden.’ - ‘Blijf dan maar liggen,’ zegt Miezemuis, en haalt haar geheime wapen van de gang: de stofzuiger, waarmee zij hevig stotend om en onder de bedden aan het werk gaat.

Het zou niet juist zijn om te zeggen dat zij daar haar vliegenier mee wakker maakt. Jij was allang wakker, al sinds zij om half acht naar beneden ging; maar je hebt geprobeerd om weer in slaap te komen, en later te ontwaken zonder die maagpijn. Is het maag? Het zit ergens onder de onderste ribben, een stugge brandende pijn die er voor altijd gevestigd lijkt, zodat je er alleen af zou kunnen komen als het hele middendeel van je lichaam weggenomen werd. Het is al vaak geweest, en tot nog toe altijd gauw verdwenen. Misschien blijft het nu verder, en is het kwaadaardig. Misschien was het dat eerst niet; zo is het geworden. Het was te voorkomen geweest. Nu is het te laat. Een lange lijdensweg is het enige resterende vooruitzicht.

Allicht dat je dan probeerde door te slapen. Het is min of meer gelukt; nu is het uit. Je moet opspringen uit bed, om van die razende stofzuiger verlost te worden, en hopen dat in de badkamer een behandeling met water, uitwendig en inwendig, genoeg zal zijn om de vrede in het lichaam te herstellen.

Dat blijkt niet zo te zijn. Een half uur later is de pijn nog even dringend. Zou het verstandig zijn om te ontbijten of niet? Een licht ontbijt zal het beste werken: thee en een beschuitje. ‘Beschuiten zijn er niet,’ zegt Miezemuis. ‘Heb je weer last van je maag dat is geen wonder.’ - ‘Ik geloof dat ik echt ziek ben.’ - ‘Dat zou best eens kunnen.’ - ‘Het kan ook wel niets zijn.’ - ‘Ach ga even naar het spreekuur om een uur.’

Daar heb je juist geen zin in. Zo'n dokter ontdekt misschien iets dat er in werkelijkheid niet is. Tenminste, hij begint een onderzoek waarbij je een paar weken lang onnodig in angst zit. Als je je niet druk maakt gaat het zo wel over. Niet altijd die paniek.

‘Je zal nog eens minder moeten gaan drinken,’ zegt Miezemuis. - ‘Ik heb niet veel gedronken gisteravond.’ - ‘Toch was het nog teveel.’ - ‘Daar heeft het niets mee te maken. Ik weet niet wat het is.’ - ‘Over een uur is het weg, dat is toch altijd. Onkruid vergaat niet.’

Het is niet weg een uur later, nadat je de krant gelezen hebt en jezelf doorgespoeld met vier koppen thee. Wat kan je dan nog doen? Lichaamsoefening: flink trappen op de fiets, aanbevolen door artsen; maar niet zo geneeskrachtig dat het de pijn wegwerkt, zelfs niet samen met de resten zuivere lucht van de Hilversumse hei.

Het ontstellende is daarbij dat het mooi weer is, met een klein briesje en schitterende witte wolken. Mooi om in te vliegen ook, maar heeft het zin om dat door te zetten? Als je je gezondheid niet hebt kan je beter meteen overal mee ophouden. Je zou denken dat zoiets niet voorkwam op een zonnige dag. Onzin; dat had je wel eens eerder mogen bedenken. Hoe vriendelijk de wereld er ook uitziet, ziekte en dood zijn altijd op mars. Moet je zo'n hondje zien staan op de hei, snuffelend aan de wind. Moet je het silhouet van Hilversum zien, over de glooiing van het open land heen. Moet je het oude heertje op de fiets zien, dat keurig zijn gehandschoende hand uitsteekt als hij een verlaten zijpad inslaat.

Je had altijd gezond moeten leven, dan was het zover niet gekomen. De vraag is, wat kon je dan doen. Je kan niet steeds weer gaan fietsen. Timmerwerk misschien, waar je bloederige handen van krijgt; of boeken lezen, en kunstgenot, net zo als hoe heette dat mens dat nu naar Den Haag verhuisd is. Schei maar uit, het had nooit gekund. Een bon vivant is een bon vivant. Het ging vroeger op school nooit goed met de boeken; ook al niet met het timmerwerk. Je was op school steeds moedelozer overtuigd dat de wereld ingericht was voor andere mensen, die rapporten haalden met achten en negens. Een enkele keer ging het beter, op vrije dagen, maar altijd in de schaduw van de school. Pas later, op kantoor, merkte je dat je iets met mensen kon beginnen: ze hanteren, of laten reageren, of opzij schuiven, doordat je een beter begrip of gevoel van iets had dan zij.

Toch maar naar dat spreekuur? Iemand met achten op zijn rapport zou vast gegaan zijn. Ik niet, ik kan niet; ik moet om kwart voor een eten, dokter. ‘Vanmiddag ga ik naar de stad met Toos,’ zegt Miezemuis. ‘Ik moet van alles kopen. Kan jij me bij haar afzetten op weg naar het vliegveld? - - ‘Ik denk niet dat ik ga vliegen vanmiddag.’ - ‘Ach... meneer zijn gezondheid?’ - ‘Ik heb niet veel zin.’ - ‘Zet mij toch maar even bij haar af.’ - ‘Waar is Geurt?’ - ‘Die heeft toch zijn Frans tussen de middag.’ - ‘O ja.’

Zelfs mijn geheugen takelt af. Ik had graag met mijn zoons aan de boterham gezeten. Nu zijn ze allebei weg, en wie weet wat morgen brengen zal. Samen hebben wij dit huis ingericht, Miezemuis en ik bedoel ik; binnenkort ben ik misschien alleen nog een vreemde foto op de schoorsteenmantel.

Als ik Miezemuis afgezet heb, blijkt het verstandiger te zijn om toch te gaan vliegen.

[p. 27]

Het is besproken; het blijft mooi weer; en je moet niet aan je zwakte toegeven. Er is ook een kans dat het meisje Allema op het vliegveld komt, dat zou me opfleuren. Een lekkere meid, al doet ze te fanaat over dat vliegen; het type van Miezemuis, maar dan los in het bloesje.

Het blijkt dat juffrouw Allema er niet is. Des te eerder zit ik in een toestel, en klim boven Loosdrecht uit. Eigenlijk blijft dit het kleine werk. Het is jammer dat men niet een straaljager kan huren. Dat zou pas potent zijn. Je zou kunnen zeggen, ik kwam klaar als een straaljager. En de straaljager vloog als een beestmens. Ach, ik pruttel een beetje door de onderste luchtlagen, in dit invalidenwagentje met vleugels.

Nu heb ik niet eens ergens om heen te gaan. Ik kan het best een eindje over het Gooimeer gaan vliegen en over de nieuwe polder, en dan terugsukkelen. Niemand om mee te praten; niemand om tegen te wuiven, want Toos was het blijkbaar vergeten, en nu is ze met Miezemuis naar Amsterdam. Ik was het ook vergeten, maar dat is niet hetzelfde. Eigenlijk heb ik nooit met mensen contact gehad. Wel veel lachen en drinken en neuken met elkaar, maar nooit dat ik dacht, dit is het. Vroeger dacht ik dat het later zou komen. Je moest het leren. Het zou voor mij niet makkelijk zijn, want ik leerde zo slecht; maar ik bleef hopen. Het is nooit gekomen, het warme stille innige wat ik wou. Niemand weet hoe alleen ik ben, en hoe treurig, achter mijn masker van levensgenieter en pretmaker; en het kan ze ook niet schelen.

Maar de pijn is weg. Vliegen is goed voor u. Misschien was hij al eerder weg, ik heb er niet eens meer aan gedacht. Vanavond niet drinken, dat zou verstandig zijn. Wat dan? Contact maken met iemand, zeker. Contact met Hannie van Pluy, dat zou wel wat zijn. Stel je voor dat je contact kreeg en dan geen zin meer had om haar te pakken. Dan heb ik liever zin in pakken. Het is een eigenaardig ding, de mens.

Daar ligt het rijtje bungalows in het doodlopende laantje van Mick en Toos. Tenminste, het is het ene of het andere van die twee laantjes die er ongeveer hetzelfde uitzien, met geelbruine baksteen en verf in de kleur van vloerbeits. De hunne is het verste van de bosrand af. Dat komt uit, daar heb je het oude huis van Mr. Buinen, de Gooise zuurpruim. Dan is de tweede tuin om de hoek die waar Toos had horen te staan wuiven.

Wel zat er iemand in de tuin van Buinen. Zou hij dat zelf zijn, vroeg ik mij af. Ik had hem nooit gezien, alleen vaak over hem gehoord van Mick, die altijd met hem in de clinch lag. Ik had het misschien best met hem kunnen vinden. Bij het vliegen doe je vaak een ontspanning op waardoor van alles mogelijk lijkt. Ik dacht dat zo'n eenzame man op het gras vast blij zou zijn met een gesprek. Wij konden dan bijvoorbeeld tot zaken komen, of uit vliegen gaan, of Mick en Toos opzoeken en een beetje vriendschap en begrip op aarde brengen.

Ik voelde mij zo gezond en treurig en vriendelijk dat ik dacht, ik maak een boog en geef een teken aan die man op het gras. Het is tegen de regels om grappen uit te halen met de wereld beneden, maar je kan niet altijd alles doen zoals het mag. Mensen die zich aan de regels houden zijn koude schaaldieren. Vlug, vlug, dacht ik, anders is hij weg uit die tuin; dan is het daar ook leeg, net als er omheen. Het was erg stil, voor zo'n mooie middag.

In de tuin van Buinen zat de man nog op het gras. Ik schoof een ruitje open en stak mijn arm de koude lucht in. Geen antwoord natuurlijk. Mr. Buinen, of de vriend die op zijn gras zat, kon niet weten dat hij de enige was die ik zag. Hij verwachtte niemand in de lucht; hij dacht waarschijnlijk dat het voor een ander was.

Ik kon dat begrijpen, en toch niet aanvaarden. Ik maakte weer een boog en probeerde het nog eens, duidelijker gericht op die ene tuin. Een antwoord kwam er weer niet; wel een reactie. De man op het gras stond op en liep haastig naar binnen. Tenminste, het leek mij dat hij hard liep. Misschien had hij diarree, of ging de telefoon.

Weer geen contact dus. Er kwam een witte wolk voor de zon, en ik bleef eenzaam in de lucht. Ik had geen zin meer in het Gooimeer; ik dacht ik ga terug. Het leven loopt toch nooit lekker vol, het wordt nooit vriendelijk en aardig. Wel begreep ik dat je zo'n man op het gras moet begrijpen. Hij zit daar rustig op zijn vrije middag, hij denkt wat moet ik met die druktemaker in de lucht, ik kan zijn gezicht niet eens zien.

Nee, dat begrijp ik wel, Mr. Buinen, of hoe je heette die daar op het gras zat. Ik vroeg teveel, dat weet ik wel. Ik vraag altijd teveel. Misschien ben jij toch ook een beetje een klootzak? Wie is dat niet, zal je zeggen. Daar heb je ook gelijk in. Als ik er over nadenk word ik er somber van; dan neem ik 's avonds een borreltje, daarna gaat het weer beter.

Gelukkig is het alweer bijna avond. Ik wou alleen even laten weten dat ik het vriendschappelijk bedoelde vanmiddag, en heb de eer te zijn, hoogachtend

Een vliegenier die het goed met u meent.