Hollands Maandblad. Jaargang 1973 (302-313)

[p. 18]

Jan Blokker Jr
Aida

1

Wanneer je ouder wordt,
tracht je, de gaten
in je lichaam
nog te stoppen,
maar je klappert
en je kraakt.

Soms wordt men ouder,
of begrijpender, voelt men
zijn tanende hoofden
al gladder worden.

Hier staan wij,
laten wij de wind
aan onze leden vreten,
en uit onze neuzen
en oren groeit
het haar.

Het lichaam
is wat stram geworden,
soms zelfs lijken
onze vingers, onze tenen
al door een lichte zucht
te breken.

En veel
hebben wij gezien,
zelfs blinde zusters
zingen,
wanneer de tijd hen helpt.

2

We vermelden
(in telegramstijl):
Ik heb je niet gevonden,
vannacht - je mistige haren -
Ik kon toch ook geen
landkaart belopen, en
deze streek, die
geen verlichting kent,
maakt het zoeken moeilijk.

[p. 19]

3

Twee huizen wachten
tevergeefs, sinds dagen nu al
op je komst.
Daar ziet men mij
zo langzaamaan als
dorpsgek; ik zoek
naar sporen in je boeken,
soms hoor ik je
uit de verte naderen - zo
verdrijven wij de tijd -
komt er schot in -
spelden in een stuk papier
zullen je route markeren.

4

Of anders:
Wie sluipt daar
des nachts
langs slingerende wegen,
slecht verlicht
door zijn walmende lantaren?
Zijn voeten,
zijn ogen zijn moe,
en een klok
heeft zojuist half één
geslagen - Schimmig
doemt aan de kant
van de weg
een dorp op.

Welk gezellig huis
staat hier, met fel verlichte ramen?
Hier komen gelieven samen, wanneer een lamp
nog slechts de silhouetten prijsgeeft
waarin zo vaak hun overspel
ontdekt wordt.

5

Hier staat een huis,
door bomen omsloten, beschermd
door de stilte van onze bergen.
Hier branden wij olie
in de lamp, en kaarsen
waar dat zo uitkomt; hier
stoken wij vuur in de schoorsteen,
slepen wij
omgehakte bomen aan, en
komen wij samen.

[p. 20]

6

Inmiddels weet ik,
hoe een bijl te hanteren.
Groen hout
brandt niet, en
voor een houtvuur
hebben wij stenen nodig.

En wat er dan gebeurt,
is met geen pen
te beschrijven.
Dat wil zeggen,
ik probeer te vertellen,
hoe hij haar vindt,
haar armen
om weer een ander geslagen,
haar mond
van brandend verlangen
gezwollen.
Ik dwaal af,
zoekend naar woorden
om haar puilende ogen te beschrijven.

Hij nadert,
met bijlen en vuren
gewapend; zijn haar
wordt al grijzer,
maar zijn armen
niet minder gespierd. Dan
klinkt door de nacht
een angstig gegil, en
haastige stappen.

Zijn wij er
met de schrik
vanaf gekomen?

7

Een nieuwe trap,
een nieuw portaal, ook hier
leeft het ongedierte
in de vuilnisemmers;
de muren lijken schuin
zo zonder meubels.

Ik zou haast zeggen,
wij zijn gelegaliseerd.