Hollands Maandblad. Jaargang 1973 (302-313)

[p. 19]

Zeven gedichten
Margot H. de Hartog

Opgeprikte vlinders

Opgeprikte vlinders
op een weide van zwart fluweel
rouwend om hun dode
starende schoonheid.

De ruimte in je hart
omsloten door bevroren vensters
melkwit en ondoorzichtbaar;

Van buiten
schoongelapte schaatsenbaan
van binnen
scherpgebloemd kantkristal.

Oud schilderij van
bloemen bij ontzielde hazen
en waterloze wezenloze vissen
op een schotel van kostbaar porcelein.

Zomer 1945

Toen ik terugkwam
ging ik naar het huis
het uitgeholde

Niemand woonde meer
het was zo stil
alleen de vloeren kraakten

De tuin was wild
geen bloempje bloeide

Midden in de onkruidvlakte
stond hoog de perenboom
de dode armen uitgestrekt

Geen blad - geen vrucht
ontvlambaar drogend hout
in schrale zon

Eerst toen besefte ik
dat alleen ik nog leefde
met mijn vergane jeugd

Verloren leven
dat ik terug moest vinden
bonzend in mijn keel

[p. 20]

De grot

Bij het bezichtigen van de grot
dwaalde hij af
kwam in een afgelegen gang

Ingelegd ivoren wanden
weerkaatsten in halfduister
het rood van robijnen tegen
donkergroen smaragd vermengd met
het glimmend zwarte onyx op de vloer

De gang liep dood tegen een stenen muur

Zich stotend in het plots blind duister
ontwaakte hij en zag
het robijnen bloed der stervenden
druppelen op het droeve groen
vertrapte helmen in vertreden gras

Ivoren knoken van vergeten doden
uit oorlogen in vergleden eeuwen
stonden in gewend gelid langs glinsterende wanden
dekking zoekend voor reeds lang gedoofd geschut

Data van slagen en gevechten
rampen door natuur en mensheid aangebracht
waren met inkt geschreven op de vloer

Zoveel woorden door elkaar
dat alles zwart was en niet langer leesbaar.

[p. 21]

Drempels

In het moderne huis
zijn geen drempels
van de kamer naar de gang
naar de keuken naar de kast

Alleen van de buitendeur
daalt een brede stoep
in de wereld af

Honden wandelen door de straat
met mensen aan lijntjes

De honden groeten links en rechts
de mensen groeten niet

Zij kijken voor zich uit
dwars door de overbevolking
door het nergens
naar niemand niets

Ik droom zo dikwijls

Ik droom zo dikwijls dat ze er weer zijn:
de hoge stoep en het antieke huis
waarop een bom kon vallen als op strak papier
de grachten nog niet opgevuld met puin

Gezichten die ik nu in vreemden zoek
zien mij weer aan en horen bij
de mensen die ze eenmaal waren
mij warmend in gewaande zekerheid

Toch weet ik altijd in mijn droom
dat als de deur zal openslaan
ik door een huilende orkaan zal worden opgezogen
en neergesmakt in donker bos met afgekapte bomen
waarin ik tastend tussen vreemde wezens dolen zal

[p. 22]

Wachten

De glanspapieren schedel
reeds lang door
de morele klappen
ingedeukt

vol putten waar
de dolle haren
uitgevallen

diepe krassen schrijven
scherpe pijnen uit
schrappende pen

niet meer gestreeld

geen vrouwenhand hoedt
de gedachten
of de dromen

langzaam kruimende tanden
kauwen met moeite
het dagelijks rumoer

Jij, die ik eens zal zijn

Ergens ben je
in een bloemkelk
in het zand van de woestijn
in een molmhuis
een stuk koraal

Ik zie je soms
in een moment van
wakker worden of
nog net niet slapen
of hoor je in de hagel
tegen het raam

Je gluurt naar mij
van achter mij vandaan
een onderdeel van een seconde
in het midden van de dag

Jij, die ik eens zal zijn
na honderdduizend jaren
maar ik begrijp je niet