Hollands Maandblad. Jaargang 1973 (302-313)

[p. 39]

Jan Blokker jr
Het paard

Ietwat bleek,
de halve mond gesloten
en hol leken zijn ogen -
Je rustte vermoeid
op een hark, niet in staat,
de bladen
dor te ruimen.

Ze hadden hem wraak
gezworen, zijn vrienden,
hem omringend,
of ze probeerden,
een zeer omvangrijke eik
gearmd te omsluiten.

Verwilderd bekeek hij
het beest dat
zij bouwden;
een paard leek het,
maar een holte
om dobbelend
sigaren te roken,
waar het
de ingewanden verwachtte.

Hij was niet de man
die lachte
om boertige grappen
en grollen; zijn mondhoeken
hingen als zijn haren
in slierten langs de wangen,
hij waste zich
nog maar zelden.

Pas nu beseft hij
haar afwezigheid,
hoe zij
- misschien niet
de juiste persoon -
hem trok
door haar lichaam,
haar gratie.

[p. 40]

2

Ik zou het wel weten,
mevrouw, als u
hier was; ik zal u
betalen met wat u
mij aandeed
waar iedereen bij is -
of kan ik misschien
beter wachten
tot de stad puin is -
tenzij ook dat
te goedkoop is.

Dan ligt u
in een ontruimde kamer,
uw rokken
gescheurd, uw haren nog
smeulend en het vel
van de dijen geschaafd.
Dan zult u mij kennen,
mevrouw, als
uw minnaar, maar
anders, vooralsnog, dan
die oude muziek
mij doet lijken.

Je bent
een goedmoedige dichter,
steeds bereid, de deugd
op zich te accepteren.
Je betrekt je informatie
uit een diepe waterput
bij het volle licht
van de maan;
je leest je verhalen
uit de ingewanden
van je offerandes, maar
weet niet meer
wat je er mee deed, dus
hosanna, en
leg het naast je neer.

[p. 41]

 

Nog is de streek jou

 

onbekend

 

(de geur nog niet

 

vertrouwd door sporen

 

en urine. De vlakte,

 

de muren,

 

de rivieren, er varen

 

geen fluitende boten;

 

slechts paarden

 

kunnen zich er laven

 

als in een spoelbak

 

- en binnen de muren

 

speelt hij met haar lichaam

 

mooi weer -)

 

maar alles went.

 

 

 

Pluizig is

 

de toekomst, als

 

de grijze baard

 

die zijn leermeester droeg

 

aan de armen -

 

zo ook het verleden:

 

Het was een keet,

 

en de boswachter

 

woonde er, of sloeg er

 

omgezaagde bomen op.

 

We klommen er binnen

 

als het licht

 

door de bomen scheen;

 

maar dit terzijde -

 

een ieder vreest

 

en niemand leest

 

wat in de sterren staat.

 

 

 

Zo peinsde hij, de vriendelijke

 

huisheer, zo zag hij zich weer

 

afvaren, omringd door zijn

 

strijdlustige makkers.

 

Uit de stad zou hij haar

 

slepen, desnoods

 

aan haar benen over de keien,

 

hobbelend, met builen

 

op haar hoofd; of toch weer niet.

 

Maar de poort

 

was gesloten, en geen stormram -

 

Hij tobde zich af.

[p. 42]

3

Die dag
steekt er een storm op,
en je denkt:
‘Eureka!’, maar
het lijkt onuitvoerbaar.
De wind waait
oude vrouwtjes
van het trottoir -
De hagel slaat
als een dolle bezoeker
in de dakgoot,
en doet je vrezen
voor je ruiten.

Trams stokken,
een paraplu begeeft het,
en trekt
zijn heer, meester
en studiegenoot
haast onweerstaanbaar
de lucht in.

Er waaien bomen om.
Maar het paard
dat voor de muren
verrijst, zal daar blijven
als een goddelijk
geschenk.

Ook hij is
enigszins benepen, dubbel
levend, het ene moment
rijdt hij onbekommerd rond,
het andere slaat hij
angstig tegen de wanden.
Hij vreest het donker,
de planten die
hun armen grijpend
naar zijn hals strekken.

[p. 43]

 

Hij werpt de angst

 

uit zijn mond

 

(voorover gebukt

 

over het watercloset;

 

de handen steunend

 

op de randen

 

waaraan zijn braaksel kleeft,

 

en zijn bril

 

zakt van zijn schokkende neus).

 

 

 

Dan voelt hij

 

andermans ledematen

 

om zich heen.

 

De nacht;

 

er staat een dier

 

binnen de muren,

 

en verstikte geluiden,

 

gebons

 

en kletterende wapens

 

klinken uit zijn buik.

 

 

 

Er brandt iets in de stad.