Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

[p. 27]

16 diergedichten
Chr.J. van Geel

De ogen vol met oorlogstuig,
een potig arsenaal van nagels,
de kaken klemmen zich tot beet,
de spieren spannen zich om kaken.

Een duif waarin een ouderwetse straat
met aan het einde van de straat een duif.

De bosduif koert, bescheiden toonaard,
alsof geluid hem sterker maakt
in bomen vol van ongestilde honger.

Hij, eenmaal heilig met het goud
van larix aan zijn tenen,
hij zwiept zich door de gaten die
het bos hem laat.

Hij slaat een waaier van geluid
uit wat hij zegt terwijl zijn staart
een pluim zet op zijn rem.

Triomf

van zijn natuur, gedragen door
de grond wordt hij niet weggejaagd.

[p. 28]

Onder eekhoorns

 

Om de manier waarop je zit

 

of opkijkt in een boom,

 

om niet dan om je staart,

 

 

 

daarom ben je mijn droom,

 

heb ik een beukenoot bewaard.

De eenden zijn met lucht alleen,
zij reikhalzen naar water,
zij eten van de lage kant
en samen duchten zij de wind.

Uit waar ze dreven weggejaagd
spant vluchten hun verwachting strak
op zoek naar nieuwer water dat
zich aan ze koestert, poten bindt.

Loopt zo de weg, een bocht waarin
een vogel zit die voor mij uit
begint te lopen, jonge eend
die klein op jonge vleugels gaat?

De eenden slapen graag
als niemand naar ze kijkt,
slaap bij uitnemendheid.

Zij dommelen en bidden,
hun oog staat even uit
het midden van hun hoofd.

[p. 29]

Zwemvogels

 

Geen eend brengt ooit geen zwaan

 

de eenden van hun stuk

 

in water om te roeien.

 

 

 

De eenden praten druk

 

en ongevoelig voor

 

wat zwanen ze inprenten.

 

 

 

Ook als het water krimpt

 

en klein van stuk bijt wordt

 

en zij op ijs inslapen.

Zonder toezicht duikt hij onder,
is hij boven, onder water
zwiept de woerd zich in het donker
naar de modder van zijn voer.

Toen van alle plekken mist en schaduw
waar het licht weerkaatste het 't helderst dag werd
liet de eend zich uit de hoogste wilg
in het water neer toen het nog nacht was.

Wiens hoofd op snelle beentjes
hoogst onvoorzichtig steekt
diep in gedachten over?

Een egel als een schedel
met stekeltjes van haar.

[p. 30]

Kunsteend

 

De stenen eend lag jaren voor het raam

 

te kijken naar de wilde tuin en zag

 

het gras en hoe de vijver water ving

 

en sneeuw en kort bevroor.

 

 

 

Uit het penseel gevloeid is zij rondom

 

met veren op haar borst beschilderd, lokeend

 

tot kunst verheven en verpleegd.

Oever, nacht en stilstaand water,
in de zachte gevangenis
van zijn kwaken witte eend,
uit het diepste van zijn slaap.

Met de rook uit de loop van de buks
zoekt de man uit het bos zijn geluk,
strak en stoer ligt de haan op het veld,
harde dood in zijn veren gespeld.

Aan veren het gelijke aantal,
dezelfde snavel, zelfde vlucht,
de aarde nauwelijks te boven
voller aan wezig in de lucht.