Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

Drie gedichten
Gerrit Komrij

Als je maar lang genoeg blijft zitten, komt
Het vast voorbij; hoewel: het is niet zeker.
De menigte is op voorhand wél verstomd
En ziet van dag tot dag bleker en bleker.

Dit zijn de gala-dagen van de apothekers.
Droog is 't gelukkig wel: dus tegen vocht
En plensregens ingerichte undertakers
Verdienen niets aan de nakende optocht.

Had je er maar niet zo erg op gerekend.
Was je ook maar niet zonder meer zo stom
Maanden gaan wachten op iets onzekers.
Je weegt al geen vijftig pond meer, verdomd.

[p. 23]

De Apollo van Elephantinopolos

 

De jongen met zijn blauwe huid, zijn dieren-Hoofd

 

is eenzaam. O, zo erg alleen. Jaren-Lang

 

zoekt hij nu al naar wat vertier en

 

Naar - neen, geen geluid van zang of snaren -

 

 

 

Maaar naar iemand om hem te evenaren

 

In wat zijn fort is: het onbekommerd

 

Opzeggen van cijfers, het onverbeterbare

 

Berekenen van meterslange sommen.

 

 

 

Maar voor zo'n jongen zijn geen tovenaren

 

Zo gek te vinden, dat ze zeggen: ‘Ja,

 

Wij komen in ruil voor een doos sigaren.’

 

 

 

De ramskop staat het huilen vaak na,

 

Hoewel hij niets meer dan een huwbare

 

Dochter zou willen in bezit van algebra.

De bleke vrouw (‘haar schoone pantoffelen
Hebben zijn oog weggerukt’) zit temidden
Van hortensia's op een trom te roffelen.
Iedereen rondom haar staat te bidden,

De ogen dicht: zij kunnen geen zweem
Van haar buitenaardse glimlach zien.
Met een zo, zo sierlijk! gebaar neemt
Ze gezellige marsen door, 'n stuk of tien.

Zij blijven met hun gebeden voortgaan, dwars
Door het spel heen en haar ten spijt.
Dan volgt evenwel, als elfde mars,
Iets wat uitpuilt van angstwekkendheid.