Hollands Maandblad. Jaargang 1972 (290-301)

[p. 34]

[Gedichten]
Gerrit Komrij

Bij avond wordt het bos zo heel, heel anders;
Het krijgt de kleur van hoge herfsttijlozen.
De bomen gaan lijken op gevouwen handen,
Of, als je maar goed kijkt, op heel erg boze

Wolven, op het punt je te verslinden.
Je was een kind en het bos werd donker:
Je kon het pad haast niet meer vinden,
- O! alles was zo heel erg donker! -

Een ander kind zou zijn gaan schreien.
Maar jij niet; jij was frank en vrij
En met een mand vol lekkers bij je
Op weg naar grootmoeders boerderij.

Wat zijn de sterren vanavond weer mooi,
Veel mooier dan de lantarenpalen, vind
Je ook zelf niet? - wat geurt het hooi,
Vooral bij deze zachte zuidenwind.

Het zuiden! Vaak sta je aan 't strand,
De hand voor het hoofd (als Dorus Rijkers,
Die 't nut bewees van zulk een hand
Lang voor de opmars van de kijkers)

En droomt: alles is daar zo heel prachtig...
Je wou dat je vliegen kon als de mussen.
O lyrisch, niet. Maar ook leugenachtig.
Die mesjogge zon. O, die stomme cactussen.

[p. 35]

De wandelende reus

 

De reus met zijn machtige hoofd, dat

 

Ondanks steunberen als neus en oren

 

Nogal onaangenaam los op zijn romp zat,

 

Liep niet, zoals altijd, achterstevoren,

 

 

 

Maar had zich plotseling omgekeerd

 

En liep als een mens. Je zag hoeveel

 

Moeite het hem kostte om volleerd

 

Te wandelen: hij keek er haast scheel

 

 

 

Van. En het lukte hem niet, want zijn kop,

 

Zijn arme kop, was wel vijftien voet

 

Breed, maar zijn lijf leek op een slappe pop.

 

Zo'n reus komt nooit waar hij wezen moet.

Er was tot aan de allerverste horizon
Geen huis als 't hare, alles was te mooi.
De geur van kamperfoelie in het salon
Werd door een elektrieke engel rondgestrooid.

De moren die de schalks verhulde lichten
Droegen leken mijlen van elkaar te staan.
Er hingen niet te betalen vergezichten.
Het badwater kwam uit een gouden kraan,

Waarna 't weer druppelde in een zilveren bad
Dat op een ware stoot tapijten stond.
Daarin zat zij: ze kletste op haar gat
En huilde als een oude en loopse hond.

[p. 36]

Achter de coulissen

I

 

Zizi Maelstrom was een grote vedette.

 

Ze trok ook altijd volle zalen.

 

Lammen, blinden, doven, die de recette

 

Aangezien ze niet hoefden te betalen,

 

 

 

Niet bijster hoog de lucht injoegen.

 

Ze speelde elke avond hetzelfde

 

Stuk: ‘Geheel naar uw genoegen

 

Of de Perikelen van Karel de Elfde.’

 

 

 

Na afloop receptie. Zizi, bekaf,

 

Gaf toch iedereen minzaam een hand.

 

Haar rode pruik stak welluidend af

 

Bij 't groen van haar glaasje crème de menthe.

Ze had hem 's morgens vroeg al om
En kon dus nooit iets memoreren
Wat op een nieuw stuk leek. Maelstrom
Was wat je noemt te oud om te leren.

Toch vond ze zich, ondanks poreuze
Borsten en wangen, ondanks haar schorre
Stem, haar waggelende tred, een reuze
Talent, en geen desastreuze lorre.

Haar mond stonk als een ondersteek.
Ze was niettemin zo trots als een pauw en
Dacht dat ze op Eleonora Duse leek.
Je kan ook nergens meer op bouwen.

[p. 37]

De dichter

 

Toen het letterkundig tijdschrift

 

Hem een briefje toe deed komen,

 

Waarin stond: ‘Mijnheer, uw verzen

 

Waren lang niet slecht, we zullen

 

Er eerdaags een paar van plaatsen,’

 

Zwol zijn borst tot slagschiphoogte.

 

Heel zijn leven werd nu anders.

 

Hij ging doen alsof hij grote

 

Mensen hoogstpersoonlijk kende.

 

Hij zei stad wanneer jij blad zei.

 

Hij zei held wanneer jij speld zei.

 

Hij zei ach wanneer jij dag zei.

 

En daarvan wilde hij leven!